این نوشته را رضا مهدوی به صورت گله‌ای خطاب با هاشمی‌رفسنجانی در صفحه فیس‌بوک خود منتشر کرده که توسط سایت آینده به صورت عمومی منتشر شده است.

حضرت آیت الله، بگذار که بازهم دوست داشتنی بمانی!

هرگز خطبه دوم نماز جمعه تاریخی ات را فراموش نمی کنم. آن روزبخاطراحساسی شدن مردم و شعارهایشان هنگامی که حرف دل آن ها را می زدی برای اینکه حتی یه کلمه از صحبت هایت را از دست ندهم،هدفون رادیو را در گوشم جای داده بودم. یادم نمی رود که حتی من حزب اللهی هم همراه با مردم گاهی به جای تکبیر با "کف زدن" که عرف آن ها بود تشویقت می کردم!....مردمی ترین نمازجمعه زندگی ام را آن روز خواندم. مگر می شود فراموش کرد؟

حضرت خطیب جمعه!

یادت می آورم آن روز چه ها گفتی که مردم از تو حمایت کردند. تو گفتی: نماز جمعه امروز بی‌ِشباهت با نماز‌جمعه اوایل انقلاب نیست كه در آن سلایق مختلفی شركت می‌كردند. وه که به " حق" این را گفتی. چون به چشمانم دیدم که برخلاف ادعای کذب برخی دوستان این نمازجمعه اولی ها اگر نگویم صد درصد که بیش از نود درصدشان با هر تیپ و لباسی در صفوف نمازبه تویی اقتدا کردند که "پذیرفته" بودنت.

هاشمی عزیز!

این بار بخش دیگری از مهمترین سخنانت در خطبه تاریخی نمازجمعه بیست و ششم تیرماه را برایت یادآوری می کنم. همان بخشی که جانا سخن از زبان خیلی از ماها گفتی که به مذاق قلیلی نیز خوش نیامد. تو آن روز گفتی: با آسیب‌دیدگان حوادثی كه اتفاق افتاده همدردی و دلجویی شود، آن‌هایی كه عزادارند هم به آن‌ها تسلیت بدهیم و هم دل آن‌ها را دوباره به نظام نزدیك كنیم، این كار شدنی است.

اما و ای کاش های ما....!

اما و ای کاش وقتی که خودت توصیه کردی با آسیب دیدگان همدردی شود همان شب، نه. همان فردا، نه. حداقل در این یک ماه یک بار به خانواده ندا و سهراب سر میزدی ! نمیدانم. شاید اطلاعات من کم است. شاید سرزده ای! ان شاء الله که اینطور بوده است. اما باز ای کاش اگر این طور هم بوده است ما را هم خبر دار می کردی. مگر ما غریب بودیم. اما ای کاش که حداقل ما غریب بوده باشیم و خانواده های آسیب دیدگان پذیرای مردسیاسیت ایران بوده باشند و فقط مشکل در خبررسانی بوده باشد ! در این روزها دیدن تصاویر سرکشی کروبی و موسوی به خانواده آسیب دیدگان برایمان آرامش بخش است و توصیف آن ها به "مرد" بودن برایمان زیباست که همسو با پیشنهاد تو "وظیفه" خود را فراموش نکرده اند.

محبوب ما بمان ای دوست

حضرت خبره. آقای رئیس خبرگان! خطیب جمعه "مردم" تهران! تویی که زمانی در لیست منتخبین مردم تهران شاید 30 ام شدی و یا نشدی.( نمیدانم) و حالا این روزها به لطف حق در دل های من و تمام آن ها جای پیدا کرده ای، ایکاش با ما " به" ز این ها بودی...مگر من و آن ها که مردم تهرانیم از "تو" بخاطر حضورت در نماز جمعه ماه پیش گلایه ای کردیم. ما که باتون خوردیم و ناسزا شنیدیم مگر تو را مسئول دانستیم که حالا این بار پس از یک ماه انتظار بر سر ما منت می نهی که برای آسیب ندیدنمان "تشریف" نمی آوری! باز نمی دانم. شاید مسئله چیز دیگری است و حرف، حرف دیگری که ما نباید بدانیم. اما ما "حق" داریم که بدانیم.و تو "باید" به تمام آن ها که انتظار تو و خطبه هایت را در این شرایط می کشیدند" پاسخی" قانع کننده بدهی!

ایکاش های فراوان ما
اما و اگر و ای کاش ها بسیار است. از ایکاش هایی که دور از واقعیت و توانایی های تو نیست تا ای کاش هایی که حق را حتی ما نیز به تو می دهیم که نمی توانی کاری انجام دهی. ای کاش های شدنی ای همچون شکایت های قانونی تو و خانواده ات از برخی از آقایون و خوش و بش نکردن با برخی گرفته تا ای کاش هایی محالی همچون....!