تحقیق جدید نشان می‌دهد که فعالیت جسمانی خیلی زیاد در افراد بالغ ممکن است موجب آسیب زانوها شده و خطر ابتلا به آرتروز را افزایش دهد

در پژوهش مشترک دانشگاه کالیفرنیا در آمریکا و دانشگاه میونستر آلمان محققان دریافتند که مردان و زنان میان‌سال که فعالیت جسمانی زیادی دارند، ممکن است ندانسته موجب صدمه به زانوهایشان بشوند و خطر ابتلا به استئوآرتریت را افزایش دهند.

این تحقیق جدید که در نشست سالانه جامعه رادیولوژی آمریکای شمالی ارائه شد از سوی دانشکده رادیولوژی و تصویربرداری پزشکی زیستی دانشگاه کالیفرنیا در آمریکا و بخش رادیولوژی دانشکده رادیولوژی بالینی دانشگاه میونستر آلمان انجام شده‌است.

استئوآرتریت که در ایران به نام آرتروز معروف است یک بیماری شایع مفصلی است که موجب درد، تورم و سختی مفاصل می‌‌شود.

پژوهشگران در دانشگاه کالیفرنیا 234 بیمار دارای نشانه‌های بیماری را که قبلاً هیچ زانو دردی نداشتند و در یک پژوهش مربوط به بیماری استئوآرتریت در انستیتوی ملی بهداشت آمریکا شرکت کرده بودند را مورد مطالعه قرار دادند.

شرکت کنندگان تحقیق شامل 136 زن و 100 مرد در فاصله سنی 45 تا 55 بودند که وزن مناسبی داشتند. آن‌ها بر اساس پاسخ‌هایشان به پرسشنامه فعالیت جسمانی به سه گروه با فعالیت کم، متوسط و زیاد دسته‌بندی شدند.

این پرسشنامه یک آزمون استاندارد است که میزان فعالیت جسمانی افراد مسن‌تر را بر اساس نوع فعالیت و مدت زمان انجام آن اندازه‌گیری می‌کند. چندین عامل در نمره های نهایی نقش دارد. فردی که سطح فعالیتش در دسته بندی بالا قرار می گیرد نوعاً در هفته درگیر چندین ساعت قدم‌زدن، ورزش یا انواع فعالیت‌های دیگر است، از جمله کار در باغچه یا کارهای دیگر خانه.

تحلیل ام.آر.آی متوالی به‌وسیله دو متخصص رادیولوژیست ماهیچه‌ای- استخوانی نشان می‌دهد که بین سطح فعالیت جسمانی و فراوانی و شدت آسیب زانو رابطه وجود دارد. در این پژوهش غیر طبیعی بودن خاص در زانوی آزمودنی ها شناسایی شد. این غیرطبیعی بودن شامل ضایعات منیسک‌ها (غضروف جذب کننده ضربه)، ضایعات غضروفی، آب‌آوردگی بافت انعطاف‌پذیر حفره داخلی استخوان و ضایعات رباط‌ها بود.

ضایعات یافته‌شده تنها با سطح فعالیت رابطه داشت و نه جنسیت یا سن فرد.

دکتر استلینگ درباره یافته‌های تحقیق گفت: شیوع غیرطبیعی‌بودن زانوی افراد با سطح فعالیت جسمانی آنها افزایش یافت، بعلاوه نقایص غضروفی شناسایی شده در افراد بسیار فعال،‌ شدیدتر بود.

یافته‌ها همچنین نشان داد که برخی فعالیت‌ها با خطر بزرگتر صدمه زانو درطول زمان همراه است.

دکتر استلینگ در مورد نوع فعالیت جسمانی مناسب در صورت وجود این بیماری گفت که این مطالعه و مطالعات قبلی نشان می‌دهند که فعالیت جسمانی شدید مانند دویدن و پرش ممکن است برای سلامت غضروف خیلی بد باشد ولی فعالیت‌های با شدت کم مانند شنا و دوچرخه‌سواری ممکن است از غضروف بیماران حفاظت کنند و حتی از آن پیشگیری کنند.

پژوهشگر حاضر ارزیابی اثرات نوع فعالیت جسمانی در پیشرفت بیماری را مستلزم انجام مطالعات آینده دانسته‌است.

استئوآرتریت شایع‌ترین بیماری پیشرونده مفاصل است که نشانه‌های آن عبارتند از درد عمیق مفاصل که پس از ورزش یا تحمل فشار بر عضو مبتلا بدتر می‌شود و با استراحت کاهش می‌یابد، صدای ساییده شدن مفاصل (ترق و تروق) با حرکت اندام مورد نظر، درد مفاصل در آب وهوای بارانی، تورم مفاصل، حرکت محدود، و سختی مفاصل هنگام صبح.

تقریباً اغلب افراد بالای 50 سال به درجاتی به استئوآرتریت مبتلا هستند.

هدف درمانی در این بیماری افزایش قدرت مفاصل، باقی نگهداشتن سطح حرکت مفاصل و بهبود آن، کاهش اثرات ناتوان‌کننده بیماری و بالاخره کاهش درد می‌باشد.

سازمان بهداشت جهانی خطوط راهنمایی را در مورد میزان فعالیت جسمانی لازم در سطوح مختلف سنی پیشنهاد می‌کند که لازم است به منظور جلوگیری از هرگونه مشکل احتمالی پیروی شود. این خطوط ترسیمی برگرفته از نوشته‌جات مبتنی بر شواهد و تحقیقات علمی از سوی دانشکده پزشکی ورزش آمریکا و انجمن قلب آمریکاست.