نوشته‌ای از سمیه توحیدلو به مناسبت درگذشت آیت‌الله منتظری

از صبح دستم نمی رود که بنویسم. امروز درس بزرگی برای من بود. برای همه ما. درسی که بارها و بارها خدایی که هست برایمان تکرارش کرده .

رحلت عالم بزرگوار آیت الله منتظری داغدارمان کرد. مرجعی که بسیاری تمام تلاش خود را برای هرگونه بی حرمتی به ایشان کردند. گاهی باید از تاریخ فاصله بگیری تا بتوانی نسبت به بسیاری از وقایع نظر درستی بدهی. تاریخ سراسر پوشیده از حق و باطل هایی توامان است و بودن در یک زمان امکان ارزش گذاری را سخت می کند. اما بیش از بیست سال از سالهای خانه نشین شدن ایشان می گذشت. بیش از بیست سال از روزهایی می گذرد که امروز بهتر از زمان دیگر می توان درباره آن به قضاوت نشست. در این روزگار که عصمت مختص هیچ بنده ای نیست، بر مسیر عدالت بودن و کم اشتباه کردن، اصل اساسی است. همین ماندن در مسیرهای درست است که یک فرد را محبوب می کند.

مرجعیت ما در تاریخ به همراهیشان با مردم شناخته شده اند. به ماندنشان در کنار مردم و در مقابل ظلم و زور ایستادنشان است که شناخته شده است. مرجعیت ما مرجعیتی مردمی است نه دولتی، حتی اگر در این روزگار دولتی اش کرده باشند. آیت الله منتظری از جمله نمونه های کامل انسانی بود که دنیایش را به قدرت نفروخت. در کنار مردم ماند. عزیز شد و عزیز نگاه داشته شد. پیوند امروز این پیر با مردم، مانند پیوند امروز امام با مردم و مانند پیوند امروز بسیاری دیگر که میان مردم هستند و حامی ایشانند، گویای این است که عمری با برکت و خدایی است که می تواند مردنی اینچنین با شکوه با خود داشته باشد. محبوبیت امری فرامادی است و به جز دلیل های زمینی، حکمت هایی خدایی دارد. کسی که اینچنین محبوب می میرد، با اعتبار پروردگارش محبوب شده است و محبوبیتش ماندگار گشته است. این روزها به چشم شاهد هستیم که چگونه بر اعتبار و محبوبیت افراد افزوده می شود.

آنقدر این روزها به وجهه های غیر مادی کاریزما شدن اندیشیده ام، آنقدر این روزها آبرودار شدن ها و بی آبرویی ها برایم فراتر از انسان ها و تبلیغات شده است، آنقدر این روزها بهترین معیار نقد و سنجشم این آبروهای زمینیِ ِ کسب شده از مجرای غیر زمینی است، که جایی برای صحبت کردن از علم و فقه و دانش این عالم فرزانه نمی گذارد. وقتی امروز نسل جدید را با تمام ویژگی هایش در برابر این خبر دردناک می بینم، باور می کنم که خدایی هست که نزدیک است و همه تالماتی که برایمان به ارمغان می آورد نیز جز از سر خیر و رحمت بی دریغش نیست. باور می کنم خدای نزدیک ما نشانه های نزدیک تری دارد حتی اگر نشانه ها را با اشک و اندوه بپذیریم.
درگذشت این مرجع سبز را به خانواده محترمشان، مقلیدین این فقیه و دیگرانی که دغدغه دین و مردم دارند تسلیت عرض می کنم.