توصیه پنج وزیر خارجه پیشین آمریکا به حکام این کشور برای مذاکره با ایران نشان داد که نخبگان سیاسی و کارشناسان آمریکایی تا چه اندازه از سیاست‌های جاری کاخ سفید در خاورمیانه ناراضی هستند.
این پنج وزیر خارجه که در میزگردی در دانشگاه جورج واشنگتن حضور یافته بودند بر اساس دو محور چگونگی رویارویی با روسیه و موضوع هسته‌ای ایران سعی کردند به کاخ سفید برای حفظ اعتبار و هژمونی ایالات متحده توصیه‌هایی ارایه کنند.
هنری کسینجر، جیمز بیکر، مادلین آلبرایت، وارن کریستوفر و کالین پاول، وزیران خارجه‌ای که در این نشست حضور داشتند در دولت‌های مختلف جمهوری‌خواه و دموکرات ایالات متحده خدمت کرده و در شکل‌گیری بخشی از سیاست خارجی آمریکا نقش ایفا کرده‌اند.
توصیه آنها به مذاکره و لزوم آن برای حفظ منافع واشنگتن نشان می‌دهد که از دید آنها احتمال حمله نظامی آمریکا به ایران فعلا منتفی است و همان گونه که آلبرایت وزیر خارجه کلینتون به صراحت گفت، ایران پس از سقوط صدام حسین قوی‌تر شده و باید با آن گفتگو کرد.
در این میان این نکته کلیدی از چشم پنج سیاست‌مدار مطرح آمریکایی دور نمانده که کرملین حداقل تا اطلاع بعدی تمایل ندارد با شرایطی که مورد قبول آمریکا است، نقش فعالی را در حل بحران ایران ایفا کند.
بنابراین تردیدی برای سیاستمداران و کارشناسان وزارت خارجه آمریکا باقی نمانده است که در صورتی که رییس جمهوری بعدی آمریکا قصد داشته باشد در حل معمای هسته‌ای ایران به نتایجی دست یابد، باید درک کند که روند مربوط به این موضوع در سازمان ملل با بن‌‌بست و محدودیت‌هایی مواجه شده است.
با وجود آنکه برسر حمایت از باراک اوباما یا جان مک‌کین در این نشست اختلاف‌هایی پیش آمد، توافق کامل میان پنج وزیر خارجه وجود داشت که تنها گزینه موجود برای به نتیجه رساندن موضوع هسته‌ای ایران، مذاکره مستقیم با مقام‌های جمهوری اسلامی است.
به نظر می‌رسد آنچه درباره لزوم گفتگو با ایران در میزگرد دانشگاه جورج واشنگتن مطرح شد، تقویت مواضع باراک اوباما نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را نیز در بر داشت.
به این معنا که برآیند این دیدگاه‌ها که به نقطه نظر دموکرات‌ها درباره گفتگو با تهران نزدیک است، به ارتقای موقعیت انتخاباتی اوباما خواهد انجامید که می‌خواهد تا حد امکان خود را از قید و بندهای ایدئولوژیک نومحافظه‌کاران درباره رسالت تغییر رژیم‌های مخالف خود رها سازد و مرحله تازه‌ای را در روابط بین‌المللی این کشور آغاز نماید که شاید مهم‌ترین سرفصل این روابط تازه ایران باشد.
