یادداشت یک وبلاگ‌نویس حامیان اصول‌گرایان درباره فیلم تازه‌منتشرشده از حمله به کوی دانشگاه تهران در روزهای پس از انتخابات خردادماه
ما به جای شما خجالت کشیدیم. آب شدیم و اشک و صد نم. چه شب ها که بعد از دیدارمان با دانشجویان کتک خورده و اهانت شنیده، تا پاسی از شب، گریه و انابه نکردیم. چه نقل قول ها را که در سینه نگاه داشتیم و دم نزدیم.
اما امروز که سهم کوچکی از شنیده های ما به عرصه تصویر آمد و فیلم کوی دانشگاهی که دل رهبر را هم خون کرد منتشر شد، لال مانی گرفته اید.
یا به طرز سخیفی درصدد توجیه آن هستید.
چگونه می شود نماینده مجلسی که قبل از انتخابات می داند چه کسی با چه درصدی برنده است، نایب رییس مجلسی که درس اخلاق می دهد و بارها به او به چشم یک شخص متقی و عالم اخلاق نگریستم، نمایندگان اصول گرایی که خود در شب آن حادثه به داد دانشجویان دستگیر شده شتافته بودند و برخی که در سایت هایشان به صورت نمادین به دنبال رفع شبهه و اتهام از نظام هستند، از حوادث کوی و امثال آن بی خبر باشند و حالا بعد از افتادن پرده و در شرف ریختن طشت رسوایی، بعد از سه روز از پخش فیلم زنده و مستند حمله به کوی دانشگاه خفه خون گرفته باشند.
خبری از خطیب جمعه روزهای نه چندان دور گذشته نیست که بغض کرده در برابر جنایت های رژیم صهیونیستی حدیث پیامبر را مسبب گریه هایمان می کرد که «مسلمان نیست کسی که سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد» و اگر هم از او خبری باشد دستور او به برخورد بیشتر و بی رحمانه تر است.
آقای ابوترابی! توکلی! زاکانی! و نمایندگان بیانیه های دویست و چند امضایی تشکر و تقدیر و تبریک! بر پشته کدام توهین و تحقیر و ضرب و شتم و هتک آبروی اسلام و پیامبر و ... تکیه زده اید که فراموشی وجودتان را گرفته.
آقایان اصولگرایی که دم از حفظ نظام و ولایت و ... می زنید و از توطئه دشمن سخن می گویید.
ای کاش به سان ما در شبهای دور و نزدیک ،از خداوند قادر متعال طلب عفو کنید و البته توبه تان عملی باشد.
از ما آنچه می آمد، انجام دادیم.
یا دل یک دله کنید و حداقل ندایی برآورید که نشان از مردانگی تان باشد، و یا این مسابقه تان برای تخریب همه آن زیبایی های دوست داشتنی مان چون اصول گرایی و آرمان های امام و انقلاب و اسلام را برای خلوت های آخر شب ما با معبودمان بگذارید.
اگر اصول گرا نیستید، لااقل آزاده باشید.
