نویسنده وبلاگ جمهور کاسپین ماکان را نماینده خود نمی‌داند

جنبش سبز ایران جنبش مقاومت است. این جنبش نمی‌تواند نسبت به دیگر جنبش‌های مقاومت مدنی و مشروع ملت‌های تحت ستم بی‌تفاوت باشد.

خواه این جنبش در فلسطین اشغالی باشد و خواه در چچن، تبت و حتی علیه استبداد در کوبا و کره شمالی، روح آزادی‌خواهی جنبش سبز و حق‌طلبی ایرانی این اجازه را به ما نمی‌دهد که جنایت را محکوم نکنیم.

اما تفاوت جنبش سبز ایران با حکومت جمهوری اسلامی در قبال جنبش‌های آزادی خواهی بسیار است. این جنبش نه از دید ابزاری و برای منافع سیاسی مقاومت را تاکید می‌کند و نه بی‌دلیل خود را محق‌تر در تعیین سرنوشت دیگر ملت‌ها می داند.

به باور من مسئله اسرائیل و فلسطین، موضوع همه آزادیخواهان جهان است. اما آنچه که حکومت ایران در قبال فلسطین انجام می‌دهد روی دیگر رفتار اسرائیل در قبال این مردم مظلوم است.

جنایت علیه ملت‌ها و خصوصن جنایت سازماندهی شده دولت‌ها محکوم است. به همان میزان که کشتار و ترور ساکنان یهودی و اسرائیلی سرزمین های اشغالی، اما یک واقعیت وجود دارد و آن اینست که مسئله امروز ما نه فلسطین است و نه اسرائیل. موضوع ما ایران است و حکومتی قدرتمند که همه قدرت مطلقه را در دست اقلیتی محدود و محصور کرده است.

این مبارزه آزادی خواهی به میزان کافی انرژی و توان از مردم ایران خواهد گرفت که خود را درگیر حاشیه‌ها و حاشیه‌سازی‌ها برخی نکنیم. همان هدفی که اتفاقا اقلیت حاکم در ایران آنرا مطلوب می‌داند و برایش برنامه ریزی می‌کند.

مسئله فلسطین و همه ملت‌های تحت ستم آنگاه برای ما قابل طرح اهمیت است و زمانی در اولویت قرار می‌گیرد که در ایران حکومتی دموکراتیک برقرار و آزادی‌های مشروع و قانونی مردم به رسمیت شناخته شود.

در آن زمان انچه اکثریت مردم طلب خواهد کرد برای کمک به دیگر آزادی خواهان جهان قابل انجام است. آن روز نیز ما از یاد نخواهیم برد که بر اساس منافع ملی، حمایت از حقوق اساسی انسان‌ها و اصل عدم دخالت در امور دیگر ملت‌ها و کشورها رفتار کنیم.

این یادداشت را به این جهت نوشتم که این روزها ماجرای کسی که زمانی با ندا آقا سلطان رابطه داشته، ادعای نجات یک تنه ایران و جهان در سر دارد و پیام دوستی از سوی ملت ایران برای اسرائیل می‌برد، رسانه‌ها را پر کرده‌است و تا چند هفته دیگر -خصوصا پس از تعطیلات نوروزی- خوراک رسانه‌های حکومت ایران می شود.

جنبش سبز ایران نماینده‌ای ندارد. همچون مردم ایران که جایگاه نمایندگی شان توسط اقلیتی غصب شده است. این دغدغه‌های تک تک ماست که بیان می‌گردد و هرکدام از ما تنها مسوول آن هستیم و هر کس ازجانب خودش می‌تواند بگوید: «من برای اسرائیل پیامی نفرستاده‌ام.»