مطالعه جدید 12 ساله نشان می‌دهد خطر سکته مغزی در زنانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته پیاده‌روی می‌کنند به شدت کاهش می‌یابد

یافته‌های یک مطالعه 12 ساله نشان می‌دهد که خطر سکته مغزی در زنانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته پیاده‌روی می‌کنند در مقایسه با زنانی که پیاده روی نمی‌کنند به شدت کاهش می‌یابد.

یافته‌های این مطالعه در مجله «سکته مغزی»  که از سوی انجمن قلب آمریکا منتشر می‌شود  نشان می‌دهد که خطر انواع سکته مغزی هم در زنانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته راه می‌روند و هم کسانی که معمولا تند راه می‌روند به شدت کاهش پیدا می‌کند.

سکته مغزی توقف فعالیت مغزی ناشی از اختلال در خون‌رسانی به آن است. این بیماری معمولا یا به دلیل لخته‌شدن خون و یا پاره‌شدن رگ‌ خونی در مغز ایجاد می‌شود.

جاکوب آر. ساتل‌مایر نویسنده سرپرست مطالعه در دانشگاه هاروارد در باره یافته‌های پژوهش می‌گوید که فعالیت جسمانی از جمله پیاده‌روی منظم رفتار مهم متعادلی در پیشگیری از سکته محسوب می‌شود. ضمنا فعالیت جسمانی در کاهش خطر بیماری‌های قلبی- عروقی نیز حائز اهمیت است.

محققان 39 هزار و 315 زن شاغل کارشناس در مراکز بهداشتی را به مدت 12 سال مورد مطالعه قرار دادند. متوسط سنی شرکت‌کنندگان مطالعه 54 سال بود. هر دو یا سه‌سال از آزمودنی‌ها خواسته‌می‌شد تا میزان فعالیت جسمانی خود را در زمان اوقات فراغت خود در سال پیش گزارش کنند. پاسخ آن‌ها با جزییات در مورد انواع فعالیت‌های جسمانی آن‌ها مانند پیاده‌روی، دویدن، دوچرخه‌سواری، ورزش‌های هوازی، رقص، استفاده از ماشین‌های مختلف برای تمرینات ورزشی، تنیس، شنا، یوگا و یا حرکات نرمشی به دقت ثبت می‌شد.

آن‌ها میزان پیاده روی خود را نیز درجه بندی کردند که شامل پیاده روی نکردن، پیاده روی نامرتب (حدود 2 مایل درساعت)، پیاده روی معمولی( دو تا سه مایل درساعت)، پیاده روی تند (سه تا چهار مایل در ساعت) و یا پیاده روی خیلی تند( بیش از 4 مایل در ساعت) بود.

میزان فعالیت این افراد در خانه، فعالیت‌های شغلی یا میزان رفتارهای نشستنی افراد در این مطالعه اندازه‌گیری نشد.

در جریان 12 سال مطالعه 579 زن دچار سکته مغزی شدند. سکته 473 نفر آن‌ها ناشی از لخته خون بود و 102 نفر هم سکته ناشی از خونریزی داشتند در حالی‌که علت سکته 4 نفر باقیمانده ناشناخته ماند.

نتایج پژوهش

یافته‌ها نشا ن داد که در مقایسه با زنانی که راه نمی‌روند:

- خطر انواع سکته مغزی در زنانی که تند راه می‌روند 37 درصد و کسانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته راه می‌روند 30 درصد کاهش می‌یابد.

- خطر سکته مغزی ناشی از خونریزی در زنانی که تند راه می‌روند 68 درصد و زنانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته راه می‌روند 57 درصد کاهش می‌يابد.

- خطر سکته مغزی ناشی از لخته شدن خون در رگ زنانی که تند راه می‌روند 25 درصد و زنانی که دو ساعت یا بیشتر در هفته راه می‌روند 21 درصد کاهش می‌یابد.

به طور کلی خطر بروز انواع سکته در زنانی که بیشترین فعالیت را در اوقات فراغت خود داشتند 17 درصد کمتر از زنانی بود که کمترین فعالیت جسمانی را داشتند.

ساتل مایر محقق پژوهش حاضر در این رابطه می‌گوید رابطه بین انواع مختلف فعالیت‌های جسمانی و انواع مختلف سکته مغزی هم‌چنان مبهم است اما نتایج این مطالعه خاص نشان می‌دهد که به طور مشخص پیاده‌روی با خطر کمتر سکته مغزی همراه است.

محققان رابطه‌ای بین فعالیت شدید و کاهش خطر سکته نیافتند. دلیل این امر ناشناخته است. ممکن است علت، مربوط به این باشد که تعداد اندکی از زنان در این پژوهش فعالیت جسمانی شدید گزارش کرده‌اند. این امر ممکن است باعث شده‌باشد تا تعداد کم نمونه نتواند تصویر دقیقی از این رابطه به‌دست دهد. نکته دیگر این که ممکن است همان‌طور که برخی تحقیقات پیشین نشان داده است فعالیت با شدت متوسط در کاهش فشار خون اثربخش‌تر است.

سرعت مناسب پیاده‌‌روی

به نظر این محقق سرعت راه رفتن به صورت عینی قابل ارزیابی است. یکی از شیوه‌های ساده آن «توجه به توانایی حرف زدن و آوازخواندن» است.

از آن‌جا که در پیاده‌روی تند فرد قادر است حرف بزند اما نمی‌تواند آواز بخواند توصیه ساتل‌مایر این است که «اگر به هنگام راه‌رفتن نمی‌توانید حرف بزنید سرعتتان را کم کنید و اگر می‌توانید آواز بخوانید سرعتتان را کمی اضافه کنید.»

از آن‌جا که سکته مغزی اولین عامل معلولیت جدی و سومین عامل مرگ‌ومیر در ایالات متحده آمریکا به‌حساب می‌آید سرپرست پژوهش براین باور است که شناسایی عوامل خطر برای پیشگیری از این بیماری بسیار حائز اهمیت است.

اگرچه رابطه‌ معکوسی بین پیاده روی و خطر سکته همواره در زنان و مردان دیده شده‌است اما به نظر می‌رسد تفاوت‌هایی بین زن و مرد از نظر رابطه خطرسکته و الگوهای متفاوت فعالیت جسمانی وجود دارد. به طوری که نتیجه روشن مطالعه حاضر قابل تعمیم به مردان نیست. مطالعات پیشین نیز رابطه ناپایداری را بین پیاده روی و خطر سکته در مردان نشان داده‌بودند.