زهرا رهنورد، رئیس سابق دانشگاه الزهرا، فعال سیاسی و همسر میر حسین موسوی، نامزد ریاست جمهوری 88 و معترض به نتیجه انتخابات در نامه‌ای به یکی از مصاحبه‌های محمود احمدی نژاد که در آن ادعا کرده بود در ایران آزادی وجود دارد، اعتراض کرد.
زهرا رهنورد، رئیس سابق دانشگاه الزهرا و همسر میر حسین موسوی، نامزد معترض به نتایج انتخابات ریاست جمهوری سال 88، در نامه‌ای از مصاحبه محمود احمدی نژاد که در آن ادعا کرده بود در ایران آزادی وجود دارد و مصداق آزادی را آزادی سران مخالف دانسته بود، انتقاد کرد.
به گزارش پایگاه اینترنتی جنبش راه سبز، جرس، زهرا رهنورد در این نامه از آقای احمدی‌نژاد پرسیده است که «این چه منتی است که بر سر ما می گذارید که محیطی امنیتی و پلیسی در جامعه برقرار کرده اید؟»
رئیس‌جمهوری ایران در مصاحبه‌ای که به تازگی با شبکه تلویزیونی آلمانی «آر.تی.ال» گفته بود «در ایران هیچ‌کس به دلیل مخالفت در زندان نیست. امروز تمام رقبای من آزاد هستند و تندترین حرف‌ها را هم علیه من می‌زنند و کسی با آنها کاری ندارد. رسانه‌ها نیز در ایران آزادند و انتقادات خود را آزادانه مطرح می‌کنند.»
خانم رهنورد در این نامه که روز ششم اردیبهشت منتشر شد، می‌نویسد: «به شخصه ترجیح می‌دادم که هزار بار خونم ریخته شود، قطعه قطعه شوم، اما قطره خونی حتی از سرانگشت کسی به زمین نریزد.»
وی در ادامه گفته است که سران جنبش سبز نیز بارها چنین مضمونی را در سخنان خود اعلام کرده‌اند که «از جان خود گشته‌اند» و به دنبال آزادی، دموکراسی، و قانونگرایی و رفاه ملی برای ملت هستند.
این فعال سیاسی که به دنبال انتخابات 88 و رویدادهای پس از آن اعلام کرده بود «نه دولت احمدی‌نژاد را به رسمیت می‌شناسیم و نه سازش می‌کنیم»، در این نامه، پرسیده است که این چگونه منتی است بر سر اصلاحات و رهبران آن در حالی‌که جوانان، زنان، و مردان را در خیابان‌ها به گلوله بسته‌اید، و زندان‌ها را پر کرده‌اید از انسان‌های شریف، انسانهایی که فریادرسی جز خدا را ندارند.
خانم رهنورد در ادامه نامه خود نوشته است: «ای کاش به جای اینهمه اقدامات بی‌فایده، با سران اصلاحات و معترضین ملت به گفت‌وگو می‌نشستید و گره‌ای را که با دست باز می‌شود، به دندان‌های کند خودتان نمی‌سپردید.»
وی در ادامه فرصت را باقی دانسته و با اشاره به نزدیک بودن دو روز معلم و کارگر گفته است: وقت آن رسیده که «دروغی را، که ادعا کرده‌اید، به راست و حقیقت نزدیک کنید.»
خانم رهنورد در این نامه به دولت آقای احمدی‌نژاد شش پیشنهاد ارائه کرده که به گفته وی عمل کردن به این موارد موجب می‌شود که دولت وی بیش از این در سطح بین‌المللی و داخلی «دروغگو» جلوه نکند.
وی در بند نخست پیشنهاد آزادی «همه کارگران و معلمان زندانی را » مطرح کرده و آن‌را مقدمه اولیه دانسته است.
خانم رهنورد افزوده است: «پس از این مقدمه، زنان را و سپس باقی زندانیانی را که گمنام یا مشهور در سراسر کشور پخش کرده‌اید آزاد کنید و پس از آن یک انتخابات آزاد و دموکراتیک را در کشور برگزار کنید.»
زهرا رهنورد پیش از این نیز در بهمن ماه 88، در یادداشتی در آستانه سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، به یادآوری نفی ارزش‌های اولیه انقلاب پرداخته بود و به خصوص به نابرابری زن و مرد اعتراض کرده بود.
وی در یادداشت بهمن ماه خود تاکید کرده بود: دستگیری‌ها که چه مردم عادی و چه شخصیت‌های سیاسی و مطبوعاتی را در بر می‌گیرد، محمل درست و قانونی ندارد.
پیشنهادی بعدی در نامه زهرا رهنورد «گوش دادن به نصیحت مخالفان و نقد کسانی است که به ورشکسته شدن اقتصاد ملی هشدار داده‌اند.» وی به دولت نصیحت کرده که «از واردات بی‌رویه که تراز تجاری کشور را منفی کرده است» دست بردارد.
وی تصریح کرده است: «بورکینافاسو و زیمبابوه و چین و امثالهم را که تاج سرتان کرده‌اید، کنار گذارید، تا طومار کارخانه‌های ورشکسته و شکم‌های گرسنه و کودکان چشم انتظار غذا و لباس و کارگران بیکار، محصول سیاست‌های افتصادی غلط است، بسته شود.»
خانم رهنورد در پایان تاکید کرده که «مطبوعات را، که رکن چهارم نظام‌های تفکیک قوا است، آزاد کنید و با ایجاد فضای فرهنگی (نه امنیتی) شادی تنفسی فکورانه را به ملت هدیه کنید.»
