آرش کمانگیر در واکنش به نوشته شادی صدر با عنوان «چه فرقی است بین امام‌جمعه تهران و سایر مردان ایرانی؟» که در مردمک منتشر شد، معتقد است «ما داریم نفرت‌پراکنی می‌کنیم».

امروز یک شمارش سردستی کردم؛ اکثریت وبلاگ‌نویسانی که درمورد مطلب شادی صدر نظر می‌دهند خارج از ایران زندگی می‌کنند. این علاوه بر این نکته است که حداقل نیمی از افراد درگیر، مرد هستند و بنابراین مشکل مستقیمی به نام «آزار در خیابان» ندارند.

از این دو مشاهده این برداشت را می‌کنم که نوع ارتباط ما با مساله‌ای که شادی صدر حرفش را می‌زند، از نوع درگیری ذهنی با یک بحث جالب است و گفت‌و‌گو لزوما به این دلیل انجام نمی‌شود که ما مستقیما درگیر مساله هستیم. یا اینطور بگوییم، ما تمرین ذهنی می‌کنیم و مساله مساله اصلی زندگی‌مان نیست. چیزی مثل گپ زدن با یک رفیق در مورد ارتباط تجاری چین و آمریکا مثلا.

در چنین فضایی، اینکه به نوشته‌ای بر‌می‌خوری که بیشتر از آنکه استدلالی درباره هیچ موضوع خاصی باشد، انبانی است از فحش، شگفت‌انگیز است.

کم کم دارم به این نتیجه می‌رسم که مساله آزار جماعت مونث در خیابان نیست، مساله آزار است. انگار خیلی از ما اگر کوبیدن و شکستن برای‌مان ممکن باشد، دلایل زیادی برای عدم استفاده از این «موقعیت» نداریم.

مساله انگار کم کم دیگر حرف شادی صدر و نقد حامد قدوسی نیست، که تصور می‌کنم به نظر خیلی‌ها هر دوی‌شان حرف‌های خوبی می‌زنند و می‌شود نشست و باهاشان بحث کرد. ما داریم تمرین نفرت‌پراکنی می‌کنیم. مثال هنرمندانه‌اش هم کارتون «آیت‌الله شادی صدر» است.