آرش کمانگیر به دنبال انتشار «چه فرقی است بین امام‌جمعه تهران و سایر مردان ایرانی؟» شادی صدر در وبلاگ خود درباره نوعی از «تبعیض» نوشت.
چند سال پیش، و چند هزار کیلومتر دورتر، با دوستانی در مورد تبعیض مثبت حرف می زدیم.
حرف یکی از ما این بود که تبعیض مثبت یک نوع تبعیض است و بنابراین نباید انجام شود. استدلال این بود که در برابر دوران طولانی تبعیض نسبت به زنان و گروه های دیگر اجتماعی حالا باید روی خط تساوی ایستاد.
دوست دیگری معتقد بود که راه رسیدن به تساوی برتری دادن به خواسته‌های کسانی است که عقب نگه داشته شده‌اند. من وسط‌تر می‌ایستم و می‌گویم لااقل بی‌تفاوت نباشیم.
در چهارچوب بحثی که شادی صدر می‌کند، اینکه من و تو متلک نگفته‌ایم، اگر نگفته‌ایم، فضیلتی نیست. متلک نگفتن یعنی با سنگ توی سر کسی نزدن. یا بگو نقطه صفر.
نقطه بالای صفر مثلا این است که اگر کسی متلک شنید و کمک خواست بروی دست مزاحم را بگیری ببری بدهی دست پلیس. پایین‌تر از این آدم چیزی است در حد تیر چراغ برق، که البته بهتر از مزاحم بودن است اما افتخاری ندارد.
