شادی ضابط در «وبلاگوار» یادداشت شادی صدر را که با عنوان «چه فرقی است بین امام‌جمعه تهران و سایر مردان ایرانی؟» در مردمک منتشر شد نقد کرده است.

بحثی درگرفته درباره نوشته خانم شادی صدر. ایشان در یادداشتی همه آقایان را در «بازتولید ساختارهای تبعیض‌آمیز» علیه زنان سهیم دانسته چرا که به باور ایشان همگی حتما متلک گفته‌اند: «به من نگویید که می‌توان در ایران پسری تازه به سن بلوغ رسیده بود و بزرگ و بالغ شد، بی‌آنکه به زنان متلک گفت؛ بی‌اغراق، این بخشی از روند بزرگ ‌شدن برای مردان در ایران است.

تجربه‌ای که بدون آن، مرد ایرانی، مرد نمی‌شود»... «دموکراسی روزی آغاز خواهد شد که شما، بله، شما آقایان، یاد بگیرید نه فقط جلو آینه، بلکه در منظر عموم، به جای دفاع از حقوق زنان، به مثابه امری بیرونی و انتزاعی، از تجربه واقعی، درونی و زمینی «خود» به عنوان یک «مرد» سخن بگویید و نقشی که در بازتولید ساختارهای تبعیض‌آمیز موجود داشته‌اید به نقد بکشید».

داد بسیاری از آقایان درآمده که چرا نویسنده متلک‌گویی را به همه مردان تعمیم داده و آن را نوشته‌ای مرد‌ستیزانه و توهین‌آمیز دانسته‌اند. در مقابل هم خیلی از خانم‌ها در برابر این واکنش آقایان در دفاع از خانم صدر واکنش نشان داده‌اند که چرا ناراحت شدید و چرا از این میان متوجه درس اساسی این نوشته که همان وجود تبعیض بین زن و مرد و ظلمی که زن متحمل می‌شود چه از راه متلک چه نوع‌های دیگر زن‌ستیزی نیستید.

خود خانم صدر هم در یادداشت جدیدی به جای اینکه باب گفت‌و‌گو را باز کند و به این اشکال‌گیری‌ها پاسخ دهد و بگوید که منظورش «همه» مردان ایرانی نبوده یا هر چیز دیگر – مگر فمینیست‌ها گفت‌و‌گو را یکی از راه‌های مفاهمه و احیانا «دمکراسی» نمی‌دانند؟ - این نتیجه را گرفته که این واکنش‌ها از مردسالار بودن مردهای ما – شاید هم زن‌های معترض به این یادداشت! - می‌آید و در نتیجه ضرورت مبارزه با این نوع تفکرات بیشتر مشخص می‌شود. یعنی متوجه خشن بودن واژگانش و اشتباه بودن تعمیم دادنش نیست. به نظر من اما تقلیل دادن این واکنش‌های اعتراض‌آمیز به «وجود مردسالاری»، ساده‌انگاری موضوع است.

من ضمن اینکه مثل هر زن ایرانی که قربانی متلک یا ظلم‌های دیگر مردان بوده به این رفتارها معترضم، با خشونت لحن و واژگان به کار گرفته شده در این یادداشت – که با خواندن خود یادداشت درک می‌شود و نه با جملاتی که من نقل کردم - علیه مردان مخالفم و عکس‌العمل و اعتراض مردان ایرانی به این یادداشت را منطقی می‌دانم، چون خودم بارها قربانی تعمیم بوده‌ام و بارها از همین راه تعمیم بهم حمله و توهین شده است و عکس‌العمل طبیعی هر آدم نرمالی بعد از اینکه خودش را قربانی توهین و حمله و پرخاش می‌بیند دفاع از خودش است.

خود ایشان هم در یادداشت اخیرش به «دفاع»ی که مردان از خود کرده‌اند اشاره کرده. این موج اعتراضی که مردان و تعدادی از زنان به نوشته خانم صدر بابت تعمیم دادن به راه انداخته‌اند به نظر من نشانه مردسالار بودن آنها نیست، نشانه دفاع از شخصیت و احترام فردی است که هر کسی شایسته آن است.

وقتی شما در دفاع از هدفی به من توهین می‌کنید و مرا هم‌دست کسانی می‌دانید که کوچک‌ترین نقطه مشترکی با آنها ندارم، شخصیت و غرور و شان انسانی من اول سراغ دفاع از خودش را می‌گیرد تا هم‌دلی کردن با هدف شما. این واکنش اتوماتیک و طبیعی هر انسان است. چه مرد چه زن.

دلیلی ندارد برای دفاع از یک هدف جانب انصاف را نگه نداریم و همه را با یک چوب برانیم و بدین وسیله به ایشان توهین کنیم. من نمی‌دانم دمکراسی چه روزی آغاز خواهد شد اما فکر می‌کنم عدم خشونت - حتی کلامی - از ملزومات آن باشد.