نویسنده وبلاگ «شازده» در مطلبی نوشته است که با نوشته شادی صدر موافق نیست و فرق بسیاری بین سخنان صدیقی با هر یک از پسران تازه بالغ دیروز و مردان طرفدار حقوق بشر و حقوق زنان امروز می‌بیند.
خانم صدر، شما در همان ابتدای امر مخاطبان نوشته‌تان را مشخص می‌کنید و می‌گویید: منظور من خود شما هستید، بله، خود شما، آقایان! ما و شما می‌سازید، همان گونه که تمامیت خواهان نظام سیاسی ایران، خودی و غیرخودی ساخته‌اند.
شما مخاطبینتان را بی‌فکر قلمداد می‌کنید و جمله‌هایتان را به فرازهایی چون (بی‌آنکه حتی یک لحظه فکر کنید) آراسته‌اید. این کار را در شرایطی می‌کنید که همه، تلاششان حفظ و گسترش وحدتی است که مردان و زنان در کنار یکدیگر ساخته‌اند. شما در جایگاه دفاع از حقوق زنان، خودتان همان کسی شده‌اید که مرد را از زن جدا می‌کند.
گفته‌اید: ترس از مردان، از نگاهشان و از اینکه دنبالت راه بیفتند، همواره فضای کوچه و خیابان را برای ما ناامن کرده است و عاملان این آزار جنسی مدام، چه کسانی بودند؟ شما! بله، خود شما.
درجوابتان باید بگویم که خیر. چنین نیست. شما مردان را و همه مردان را عامل تهدید در خیابان‌های تنگ و تاریک ایران می‌دانید و فراموش می‌کنید در همان خیابان‌ها مردانی هستند که آن امنیت گم شده را برای زنان و دخترانمان تامین کرده‌اند و می‌کنند.
آنچه می‌گویید را همه دیده‌ایم و با آن زیسته‌ایم و در رفع آن کوشیده‌ایم و خواهیم کوشید، اما مشکل گفته‌های شما چیز دیگریست. یادداشت شما از تعمیم نادرست جزء به کل رنج می‌برد همان گونه که خودتان از چنین تفکری رنج می‌برید. چنین رنجی منشا عصبانیتی در شما شده است که بر مبنای آن چند باری سخن گفته‌اید و نوشته‌اید و از منطق و انصاف دور شده‌اید. منطقی که از یک حقوقدان نمی‌شود که انتظارش را نداشت.
شما بخش بزهکار و لمپن فرهنگ ما را هدف قرار داده‌اید و با عصبانیتی که این روزها در شما درونی شده است به سمت کل جماعت مردان ایران اشک‌آور پرتاب می‌کنید. شما قصد دارید چیزی که درخیابان‌های ایران ثابت شده است را دوباره به اثبات برسانید!
جنبشی که مردم ایران آن را ساخته‌اند به لطف حضور باسابقه و همیشگی زنان و دختران ایرانی شکل گرفته است. عکس‌ها و فیلم‌ها را ببینید. زنانی که در خیابان گام به گام مردان پیش می‌رفتند دست‌مالی می‌شدند؟ در راهپیمایی سکوت کسی بغل دستیش را تهدید به تجاوز می‌کرد؟ مگر نه این بود که مردها و زن‌ها منشا امنیت یکدیگر بودند؟ همه اینها را کنار گذاشته‌اید و می‌گویید بله با شما هستم! با شما آقایان؟ همه بی‌اخلاقی‌های سر زده از بخشی از جامعه را به کل جامعه مردان تعمیم می‌دهید و می‌گویید: شما ما را در حجاب می‌کنید؟ خیر چنین نیست.
می‌گویید دموکراسی و حقوق بشر از هر یک از ما شروع می‌شود. از شما می‌خواهم که به عنوان یک حقوقدان، اولین کسی باشید که حقوق بشر را رعایت می‌کند.
اگر می‌نویسید، عصبانیتتان را برای ما ننویسید و اگر انتقاد می‌کنید مخاطبتان را بشناسید ومشخص کنید و خشک و تر را به پای هم نسوزانید وگرنه به دست خود تیشه به ریشه تمام زحماتی که خودتان و دیگران تاکنون کشیده‌اید خواهید زد.
جامعه ما به افرادی چون شما به ویژه در شرایط فعلی نیاز دارد. شما وظیفه سنگینی دارید. در وضعیتی که بلندگوها در اختیار آنان که حرف‌ها برای گفتن دارند قرار ندارد، افرادی چون شما نباید که منطق و انصاف را فدای دل‌چرکینی‌ها و عصبانیت‌ها کنند و اینگونه برهمراهان خود بتازند.
خانم صدر! هر صفحه از یک رسانه، هر دقیقه از یک گفت‌و‌گوی رسانه‌ای، هر ثانیه از دیده شدن در این روزها برای جامعه ما که بی‌رسانه است به مثابه طلاست. اگر می‌نویسید یا هرکار به نمایندگی از عده‌ای می‌کنید به این بیاندیشید که آن فرصت را نسوزانید. هر جمله از نوشته‌های شما می‌بایست که بغضی فرو خورده را بگشاید نه در بازار بی‌عدالتی‌های امروز، افسوسی به افسوس‌های دیگر بیافزاید.
با شما موافق نیستم و من برخلاف شما فرق بسیاری بین حجت‌الاسلام صدیقی با هر یک از پسران تازه بالغ دیروز و مردان طرفدار حقوق بشر و حقوق زنان امروز می‌بینم.
