شماری از روزنامه‌‌نگاران ایرانی که در زندان اوین به سر می‌برند، به مناسبت روز جهانی مطبوعات، پیامی از داخل زندان منتشر کردند. آنان نوشته‌اند که حرفه‌شان باعث شده فشارها و محدودیت‌های بیشتری بر آن‌ها اعمال شود.

شماری از روزنامه‌‌نگاران و وبلاگ‌نویسان ایرانی که در زندان اوین به سر می‌برند، به مناسبت روز جهانی مطبوعات، پیامی از داخل زندان منتشر کردند. آنان نوشته‌ان که شرايط زندگی‌شان به دليل «انجام رسالت مطبوعاتی و انتقاد از حاكمان در زمينه های سياسی، اجتماعی و اقتصادی هرروز محدودتر و سخت‌تر می‌شود.»

در این پیام که متن آن در پایگاه اینترنتی جنبش راه سبز، جرس منتشر شده‌است، از «فضای محدود رسانه‌ای در ایران و وضعیت بد روزنامه نگاران زندانی» انتقاد شده است.

این نامه سرگشاده با امضای میلاد اسدی، علی بهزادیان نژاد، علی بیکس، سید مسعود حسینی لواسانی، مجید دری، عیسی سحرخیز، کیوان صمیمی، حشمت الله طبر زدی، جهانگیر عبد اللهی، کوهیار گودرزی، جواد ماهزاده، حجت الله ملکی و ضیا نبوی منتشر شده است.

روزنامه نگاران و وبلاگ‌نویسان زندانی در بخشی از پیام خود می‌نویسند: روز جهانی مطبوعات در شرایطی فرا می رسد که ما اهالی رسانه‌ها اعم از روزنامه‌نگاران و وبلاگ‌نویسان محبوس در زندان‌های ایران به صورت فزاینده‌ای با وثیقه‌های سنگین تر و احکام غیرمنصفانه وسیع‌تری مواجه هستیم .

از زمان آغاز اعتراض‌ها به نتیجه دهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری در خردادماه گذشته تا امروز، تعداد زیادی از روزنامه‌نگاران و وبلاگ‌نویسان منتقد دولت، به اتهام‌های مختلف از جمله «تبلیغ علیه نظام» و «اقدام علیه امنیت ملی» دستگیر و به حبس‌های طولانی و محرومیت از فعالیت‌های اجتماعی و روزنامه‌نگاری محکوم شدند.

در شهریور‌ماه گذشته، 340 روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای ایران در نامه سرگشاده‌ای به عباس جعفری دولت آبادی، دادستان تهران، خواستار «آزادی بی قید و شرط تمامی روزنامه‌نگاران در بند» و رفع توقیف روزنامه ها شدند.

به نوشته این روزنامه نگاران و وبلاگ‌نویسان در بند، روز جهانی مطبوعات در شرایطی فرا می‌رسد که «خودسانسوری و سانسور سازمان یافته گسترده» علیه رسانه‌های مختلف ایران اعمال می‌شود و دامنه آن تا حد اعمال «تیترهای تحمیلی و عکس‌های منتخب حکومتی» گسترش یافته است .

نامه روزنامه‌نگاران و وبلاگ‌نویسان زندانی در ایران در شرایطی منتشر شده است که در حال حاضر به گزارش کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران نیویورک، دست‌کم 35 روزنامه‌نگار ایرانی در زندان به‌سر می‌برند.

به گزارش این کمیته، بسیاری از روزنامه‌نگاران زندانی در ایران به خاطر « جرایمی که نکرده‌اند»، تحت فشار روحی و جسمی شدیدی قرار دارند تا به این جرایم که مجازات برخی از آنها اعدام است، اعتراف کنند.

روزنامه نگاران و وبلاگ‌نویسان زندانی در پیام خود با اشاره به بسته شدن تعداد زیادی از روزنامه‌های مستقل در ماه‌های گذشته در ایران، می نویسند: روز جهانی مطبوعات در اوضاع سیاسی و اجتماعی خاص کشورمان به گونه ای فرا می رسد که تعداد روزنامه های مستقل و آزاد بوی‍ژه آن گروه که در اختیار دگراندیشان ، تحول خواهان و اصلاح طلبان است در پی تعطیلی های اخیر اکنون به اندازه انگشتان یک دست نیز نمی رسد.

به گزارش موسسه آمریکایی Freedom House، بعد از انتخابات ریاست جمهوری در ایران، در خرداد ماه سال گذشته، تعداد زیادی از روزنامه‌ها و نشریات مستقل و منتقد دولت به ویژه روزنامه‌های اصلاح‌طلب، در ایران توقیف شدند.

سازمان گزارشگران بدون مرز نیز که مقر آن در پاریس است، پیش‌تر، ايران را «بزرگترين زندان روزنامه نگاران در جهان» معرفى کرده بود.

نویسندگان زندانی و وبلاگ‌نویسان در پیام ارسالی خود از زندان، همچنین در مورد محکومیت و زندانی شدن روزنامه نگاران و وبلاگ‌نویسان منتقد دولت در ایران، نوشته‌اند: همچنین شاهد این مسئله هستیم که هرروز تعداد بیشتری از مدیران ، سردبیران و روزنامه‌نگاران در بازداشتگاه‌ها و زندان های مختلف ایران جای داده می شوند و این روند باعث شده که ایران به بزرگترین زندان روزنامه نگاران در جهان تبدیل شود .

چندی قبل سازمان گزارشگران بدون مرز نیز خواهان آزادی بدون قید و شرط روزنامه‌نگاران زندانی در ایران شد.

این سازمان درباره وضعیت سلامتی بسیاری از روزنامه‌نگاران زندانی هشدار داد و مقام‌های ایران را مسئول سلامتی روزنامه‌نگاران بیمار دانست.

 محدودیت فضای رسانه‌ای در ایران

فشار و محدودیت در حالی برای فعالیت آزاد و مستقل روزنامه نگاران داخل ایران اعمال می‌شود که رسانه‌های رسمی و رادیو و تلویزیون ایران در انحصار کامل حکومت جمهوری اسلامی است.

نهادهای حقوق بشری همواره دولت ایران را متهم ساخته‌اند که با بستن سایت‌های اینترنتی و ایجاد محدودیت در زمینه دسترسی به سایت‌های خبری بین‌المللی و شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک و یوتیوب عملا به سانسور رسانه‌ای در ایران دامن زده و آزادی بیان و عقیده را محدود ساخته است.

به عنوان نمونه، موسسه «فریدام هاوس» یا «خانه آزادی»، در گزارش سالیانه خود در باره آزادی رسانه‌ای در سراسر جهان، ایران را یکی از «غیرآزاد»ترین کشورها خواند و در بین 195 کشور، آن را در رده 181 جدول آزادی رسانه‌ای در کنار کشورهای چین و رواندا قرار داده‌است.

در این گزارش که روز گذشته 9 اردیبهشت، منتشر شد، به «ادامه محدودیت‌های گسترده مطبوعات، بازداشت و زندانی‌کردن روزنامه‌نگاران و کنترل و سانسور اینترنت» در ایران اشاره شده است.

«سرکوب‌ ناشران، روزنامه‌نگاران و وبلاگ نویسان منتقد در ایران، محرومیت فعالیت اجتماعی و روزنامه نگاری روزنامه نگاران دارای سابقه زندان و محکومیت سیاسی، اتهام جاسوسی و همکاری با بیگانگان برای روزنامه نگارانی که با رسانه‌های ایرانی خارج از کشور کار می کنند» از جمله موارد دیگری است که در گزارش خانه آزادی بر آنها تاکید شده است.

ایران بزرگ ترین زندان روزنامه نگاران جهان

کمیته حمایت از روزنامه نگاران، که نهادی مدافع حقوق روزنامه نگاران و خبرنگاران جهان است و مقر آن نیز در نیویورک قرار دارد، در بهمن ماه گذشته اعلام کرد، « جمهوری اسلامی ایران با داشتن 52 روزنامه نگار زندانی، بزرگترین زندان روزنامه نگاران در جهان است».

به گزارش این نهاد حقوق بشری، یک سوم روزنامه نگاران زندانی جهان در ایران بسر می برند.
از هنگام آغاز اعتراضات خیابانی در پی انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه گذشته، شماری از نشریات منتقد در ایران توقیف و بسیاری از روزنامه نگاران بازداشت شده اند.

به گزارش سازمان گزارشگران بدون مرز نیز، به دنبال این اعتراض‌ ها، بيش از 100 روزنامه ‌نگار بازداشت و بيش از 50 روزنامه نگار نيز مجبور به ترک كشور شده‌ اند.

جول سایمون، مدیر اجرایی کمیته حمایت از روزنامه نگاران در نیویورک، در باره وضعیت روزنامه نگاری درایران می‌گويد: ایران وارد وضعیتی از سرکوب مداوم رسانه ها می شود، وضعیتی که نه تنها ترسناک است بلکه قابل دفاع هم نیست.

در بخشی از گزارش کمیته حمایت از روزنامه نگاران نیویورک آمده است: حاکمان تندروی ایران که از محمود احمدی نژاد حمایت می کنند، می دانستند که گزارش و نمایش سرکوب خشن و بیرحمانه معترضان می تواند وجهه آنها را در افکار عمومی جهان شدیدا خراب کند. به همین دلیل تصمیم گرفتند دفتر بسیاری از شبکه های خبری در ایران را تعطیل کنند، خبرنگاران خارجی را از ایران بیرون کنند، و آنهایی را که در ایران مانده اند در دفترهایشان محبوس کنند.

به عقیده اعضای کمیته حمایت از روزنامه نگاران نیویورک، حکومت ایران، رسانه ها را بخشی از یک توطئه بین المللی برای بی اعتبار کردن انتخابات ریاست جمهوری خرداد ماه و براندازی این حکومت می داند و « زندانی کردن روزنامه نگاران هم بخشی از این توهم است».

از سوی دیگر، به نوشته فرید زکریا، سردبیر نشریه نیوزویک ، « حکومت ایران در سرکوب ها و دادگاه های بعد از انتخابات، عملا روزنامه نگاری را به یک جرم تبدیل کرد».

صدور احکام سنگینی چون زندان، تبعید و حتی شلاق برای روزنامه نگاران در ماه‌های گذشته، بیانگر فضای رعب و وحشت رسانه‌ای و محدود شدن فعالیت روزنامه نگاری در ایران است.

در طی ماه‌های گذشته، بهمن احمدی امویی به 7 سال و 4 ماه حبس تعزیری و 34 ضربه شلاق، احمد زید آبادی به 6 سال زندان، 5 سال تبعید به گناباد و محرومیت دائمی از فعالیت سیاسی و اجتماعی محکوم شدند.

دادگاه انقلاب تهران همچنین، سعید لیلاز، روزنامه نگار و منتقد سیاست اقتصادی دولت محمود احمدی نژاد را به نه سال حبس محکوم کرد.

ماشاءالله شمس الواعظین و عمادالدین باقی، دو روزنامه نگار سرشناس ایران نیز بعد از انتخابات ریاست جهموری در ایران دستگیر و زندانی شدند.

آقای شمس الواعظین هم اکنون به قید وثیقه آزاد است اما عمادالدین باقی همچنان ماه‌هاست که در زندان به سر می برد و از نظر جسمی در شرایط نامساعدی است. دولت فرانسه به تازگی از دولت ایران خواسته است هرچه سریع‌تر، عمادالدین باقی را آزاد کند.

عمادالدین باقی، فعال حقوق بشر و رئیس انجمن دفاع از حقوق زندانیان است که در کتاب «حق حیات» به شرح مبارزات خود برای لغو حکم اعدام می‌پردازد. وی برنده جایزه بین‌‌المللی «خبرنگار سال بریتیش پرس» در سال 2008 و برنده جایزه «مارتن انالز» برای فعالان حقوق بشر نیز بوده‌است.