کیت الن، رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا، در مقاله‌ای در روزنامه دیلی تلگراف نوشته است که نباید بازداشت‌شدگان پس از انتخابات در ایران را فراموش کرد
رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا می‌گوید توجه مردم ایران را باید به پرونده‌های زندانیانی جلب کرد که هنوز در بازداشت هستند و باید مردم را بسیج کرد تا آزادی این زندانیان را درخواست کنند.
کیت الن، رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا، (ای.آی.یو.کی) در روزنامه بریتانیایی دیلی تلگراف نوشته است: در جریان تظاهرات سال گذشته در ایران که نخستین روز آن 23 خرداد بود، بیش از پنج هزار نفر دستگیر شدند که مازیار بهاری هم یکی از آن‌ها بود.
مازیار بهاری، خبرنگار نیوزویک پس از آزاد شدن از زندان اوین ایران نوشت که بدترین کابوس زندانیان در ایران، این فکر است که فراموش شده‌اند.
یک سال پیش مازیار بهاری که درمورد اخبار تظاهرات اعتراض‌آمیز به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری ایران گزارش می‌داد، در ایران دستگیر و به مدت 118 روز زندانی شد.
آقای بهاری پس از آزادی از زندان از ایران رفت و دادگاهی که در غیاب وی تشکیل شد او را به 13 سال زندان و 74 ضربه شلاق محکوم کرد.
مازیار بهاری به عفو بین‌الملل گفته است که 17 آوریل (28 فروردین) امسال یکی از بستگان او را در تهران تلفنی تهدید کرده‌اند که مازیار نباید فکر کند چون در ایران نیست به او دسترسی ندارند و هرچیزی ممکن است بدون اعلام قبلی اتفاق بیافتد.
رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا در مقاله خود تاکید می‌کند که گزارش مازیار بهاری نشان می‌دهد، حکومت ایران او را از یاد نبرده است.
خانم الن می‌گوید «گفته مازیار بهاری طنین خاصی را برای ما در عفو بین‌الملل به صدا درآورده است» و این موضوع را به مقاله‌ای که پیتر بننسون، روزنامه‌نگار بریتانیایی، با عنوان «زندانیان فراموش شده» نوشت و به ایجاد عفو بین‌الملل در سال 1961 منجر شد، ارتباط داده است.
به گفته رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا، باید اهمیت این موضوع را درنظر گرفت که با گذشت تقریبا 50 سال همان آزارها اعمال می‌شود و بنابراین ضرورت وجود جنبش و مبارزه مردمی هم‌چنان باقی می‌ماند.
خانم الن همچنین به برخی دیگر از بازداشت‌شدگان مانند جعفر پناهی، کارگردان سینمای ایران اشاره کرده که تا چندی پیش زندانی بود و در هیئت داوران جشنواره فیلم کن فرانسه جای خالی او را یک صندلی پر کرده بود.
به گفته خانم الن برای دیگر بازداشت‌شدگان، «ترس از فراموش شدن» یک حقیقت است و به همین دلیل است که عفو بین‌الملل روز چهارشنبه نهم ژوئن (19 خرداد) گزارش «از اعتراض تا زندان» را منتشر کرد؛ گزارشی که سرنوشت بازداشت‌شدگان در ایران را برجسته می‌کند.
نویسنده مقاله به جامعه بین‌الملل یادآور می‌شود که ملاحظات سیاسی ازجمله برنامه هسته‌ای ایران نباید به این مسئله منجر شود که پرونده تکان دهنده حقوق بشر این کشور نادیده گرفته شود.
سرنوشت بازداشت شدگان
خانم آلن، نویسنده این مقاله تاکید کرده است که بسیاری از بازداشت شدگان در ایران پس از تحمل شکنجه، ضرب و شتم، تجاوز جنسی و حبس انفرادی طولانی مدت، آزاد شده‌اند و بسیاری از آنان هم پس از محاکمه ناعادلانه و براساس «اعتراف» اجباری، دوره حبس را می‌گذرانند.
به گفته خانم الن بیشتر این بازداشت‌شدگان مردم عادی بودند که در اعتراض به نتیجه اعلام انتخابات به خیابان‌ها آمدند و برخی از آنان در زندان‌های مناطق دورافتاده از تهران حبس هستند.
رئیس عفو بین‌الملل بریتانیا نوشته است که در میان بازداشت شدگان، فعالان حقوق بشر و حقوق زنان، اندیشمندان، اقلیت‌های دینی، زندانیان سیاسی سابق و وکلایی وجود دارند که حکومت ادعا می‌کند مشروعیت نظام را به چالش کشیده‌اند.
به گفته خانم الن پس از سرکوب گسترده‌ای که در ایران شروع شد، دولتمردان این کشور تماس با نهادهای بین‌المللی، موسسات خبری و سازمان‌های غیردولتی خارجی را جرم اعلام کردند و تلاش کردند تا مانع از درز اخبار نقض حقوق بشر به خارج از کشور شوند.
همچنین بسیاری از استادان دانشگاه‌ها به این بهانه که «التزام کافی» به جمهوری اسلامی ندارند، از دانشگاه‌ها اخراج شده‌اند.
اکنون با گذشت نزدیک به یک سال از زمان انتخابات جنجالی ایران، پلیس اخلاقی برای نظارت بر پوشش زنان با تلاش‌های تازه‌ای وارد میدان شده است.
خانم الن در نوشته خود آورده است که حکومت ایران با اعدام زندانیان سیاسی این هشدار تهدید کننده را به گوش مردم رسانده است که افرای که به هر شکل ابراز نارضایتی کنند، به شدیدترین مجازات گرفتار خواهند شد.
به گفته کیت الن، در این میان حتی فرار برخی از بازداشت‌شدگان از کشور هم نتوانسته آنان را امن نگاه دارد.
