همزمان با سالگرد تظاهرات اعتراضی 25 خرداد به نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری سال گذشته، لس‌آنجلس‌تایمز در مقاله‌ای به بررسی مستند «برای ندا» پرداخته که توسط آنتونی توماس درباره زندگی ندا آقاسلطان ساخته شده است.

همزمان با سالگرد تظاهرات اعتراضی 25 خرداد به نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری سال گذشته، لس‌آنجلس‌تایمز در مقاله‌ای به بررسی مستند «برای ندا» پرداخته که توسط آنتونی توماس درباره زندگی ندا آقاسلطان ساخته شده است. نویسنده لس‌آنجلس‌تایمز براین باور است که مرگ ندا، نگاه مردم جهان را به تظاهرات ایران جلب کرد و منتقدان، این فیلم را همانند مرگ ندا تاثیرگذار می‌دانند.

ندا آقاسلطان، دختر جوانی بود که روز 30 خرداد در تظاهرات اعتراض به نتیجه انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری ایران به ضرب گلوله در تهران کشته شد و تصویر جان باختن او با چشمانی باز و دهانی که خون از آن بیرون آمده بود، در سایت‌های اینترنتی سراسر دنیا منتشر و از شبکه‌های تلویزیونی معتبر جهان پخش شد.

فیلم «برای ندا» ساخته آنتونی توماس بر پایه مصاحبه با اعضای خانواده ندا ساخته شده و سعید کمالی دهقان، روزنامه‌نگار ایرانی، با پذیرفتن یک خطر بزرگ، از این مصاحبه‌ها فیلم گرفته است.

مری مک نامارا، نویسنده لس‌ آنجلس تایمز، در نقد این فیلم نوشته است: از زمان مرگ ندا، خانواده‌اش به طور رسمی وادار به سکوت شده بودند و حتی اجازه نداشتند به‌طور علنی و عمومی برای مرگ او عزاداری کنند. اما دولت ایران اظهارنظرهای متناقض و گاه احمقانه‌ای را درمورد مرگ او اعلام می‌کرد ازجمله این‌که «ندا نمرده و در یونان زندگی می‌کند؛ ندا توسط سیا و بی بی سی کشته شد؛ او اصلا ندا نبود بلکه هنرپیشه‌ای بود که غرب برای راه انداختن آشوب او را استخدام کرده بود».

نویسنده لس‌آنجلس‌تایمز می‌گوید: آقای دهقان که در زمان تظاهرات سال گذشته در ایران بود و نمی‌توانست برای این فیلم یک فیلمبردار استخدام کند، با یک دوربین به ظاهر ساده از پاریس به تهران بازگشت و به‌طور مخفیانه با اعضای خانواده ندا دیدار کرد تا دریابد که ندا واقعا چه کسی بود؛ زنی که درواقع نماد آن چیزی بود که بسیاری امیدوار هستند نماد جدید ایران باشد.

اعضای خانواده ندا در این مصاحبه‌ها با غرور از او به عنوان «یک بچه بی‌باک» نام برده‌اند که از سن کودکی علیه جنسیت‌گرایی جامعه اطراف خود طغیان کرده و با رفتن به مدرسه با پوشش چادر خودداری کرده بود؛ دختری که زیاد به ترکیه سفر می‌کرد و در آنجا می‌توانست آزادی فردی به مراتب بیشتری را تجربه کند.

خانواده ندا در مصاحبه با آقای دهقان، ندا را دختری توصیف کرده‌اند که زیاد کتاب می‌خواند ازجمله کتاب‌های ممنوع مانند «بلندی‌های بادگیر» و «آخرین وسوسه مسیح» وعاشق موسیقی پاپ و لباس پوشیدن به سبک غربی بوده و از تمام اینها تنها می‌توانسته داخل دیوارهای خانه لذت ببرد.

به نوشته لس‌آنجلس‌تایمز، داستان شخصی زندگی ندا را تصاویر و مصاحبه‌ها با مقام‌های دولت، روزنامه‌نگاران و شهروندان ایرانی پوشش می‌دهند، همان تصاویری که به ما یادآوری می‌کنند که در ایران مدرن امروز زنان این کشور با بی‌عدالتی و آزار روبه‌رو هستند؛ در کشوری که زن تنها ارزش نصف مرد را دارد.

به اعتقاد نویسنده مقاله، «از حجاب بی‌رحمانه اجباری گرفته تا دادگاهی که در آن شهادت زن نادیده گرفته می‌شود همه نشان می‌دهد که زنان ایرانی در وضعیت حذف از جامعه قرار دارند و ندا هم مانند بسیاری از زنان نسل خود به‌طور مداوم علیه این بی‌عدالتی مبارزه کرده بود».

مری مک نامارا، نویسنده لس‌ آنجلس تایمز، براین باور است که مرگ ندا زمانی فرا رسید که برای لحظه‌ای‌ به‌نظر می‌رسید برخی از مبارزات زنان ایران به پیروزی رسیده است.

نویسنده ادامه می‌دهد: پس از آن‌که تظاهرات مسالمت‌آمیز مردم معترض ایران در اعتراض به نادیده گرفتن رای‌شان سرکوب شد، آیت‌الله خامنه‌ای هم بر پیروزی محمود احمدی نژادبه عنوان برنده انتخابات مهر تائید زد و به معترضان هشدار داد.

اگرچه دولت ایران مطبوعات این کشور را تعطیل کرد اما تصاویر تظاهرات و سرکوب نظامی مردم روی اینترنت قرار گرفت و آستین هیپ، کارشناس آمریکایی کامپیوتر هم بالاترین فیلترشکن‌ها را در اختیار معترضان ایرانی قرارداد.

نویسنده لس‌آنجلس‌تایمز براین باور است که مرگ ندا، نگاه مردم جهان را به تظاهرات ایران جلب کرد؛ لحظات جان باختن ندا و صداهایی که فریاد می‌زدند «ندا، زنده بمان» و چشمان خونین و از حدقه درآمده ندا گویی که نور آن کم‌سو می‌شد، به مردم جهان یادآوری می‌کند که نبرد برای رسیدن به آزادی گاه حتی برای جوانان و افراد بی‌سلاح هم مرگ‌بار است اما این نبرد ادامه دارد.