زهرا رهنورد، فعال سیاسی مخالف دولت در واکنش به اخبار منتشر شده از شرایط سخت و بحرانی زندانیان سیاسی نامه‌ای منتشر کرد و خواهان آزادی زندانیان و «شخصیت‌های والای دربند» شد.
زهرا رهنورد، فعال سیاسی مخالف دولت در واکنش به اخبار منتشر شده از شرایط سخت و بحرانی زندانیان سیاسی نامه‌ای منتشر کرد و خواهان آزادی زندانیان و «شخصیت‌های والای دربند» شد.
به گزارش پایگاه اینترنتی کلمه، زهرا رهنورد در این نامه با اشاره به این‌که امروز زندان‌ها میزبان نخبگان علمی، دانشجویان، استادان، روزنامه‌نگاران، المپیادی‌ها و طرفداران حقوق بشر است، نوشت: دولت و نهادهای دست اندر کار، به جای آن که خودشان جایزه حقوق بشر به شخصیت‌های والا بدهند، آنها را دربند کرده‌اند.
رئیس پیشین دانشگاه الزهرا در ادامه فهرستی از آن چه بر زندانیان گذشته جمع آوری کرده و نوشته است که به استناد قانون این موارد به عنوان «مظالمی» است که بر زندانیان سیاسی می‌رود و خانواده‌های آنها را هم ناراحت کرده است.
همسر میرحسین موسوی در نامه خود به 10 موردی اشاره کرده که در زندان‌های ایران و در رفتار با زندانیان رعایت نمی‌شود.
خانم رهنورد از جمله نوشته است: بر اساس قانون، باید بعد از بازداشت هر فردی، علت دستگیری به او و خانواده اش گفته شود و جایگاه و موقعیت زندانی هم برای خانواده‌اش مشخص شود.
او همچنین در نامه خود نوشته است که براساس قانون، متهم باید تا 48 ساعت بعد از بازداشت، تفهیم اتهام شود اما گزارش‌ها نشان می‌دهد که این قانون درباره بسیاری از زندانی‌ها رعایت نمی‌شود.
مشخص نبودن مکان نگهداری متهم و بی‌اطلاعی خانواده‌ها از وضعیت بستگان زندانیشان، از دیگر مواردی است که زهرا رهنورد در نامه خود به آن اشاره کرده و آن را «مصداق شکنجه و فشار روحی و روانی» درباره برخی از بازداشت شدگان دانسته است.
خانم رهنورد همچنین یادآوری کرده است که قطع رابطه زندانی با خانواده‌اش در مراحل بازداشت، فشار روحی- روانی زیادی برای آنها ایجاد می‌کند.
این فعال سیاسی معترض به نتایج انتخابات و رویدادهای پس از آن در ادامه نوشته است که وضعیت بد رفاهی، زندان‌ها را به بیمارستان‌هایی بدون پزشک و پرستار تبدیل کرده است.
وی تاکید کرده است که این روزها از زندان اوین به ویژه بند 350 خبرهای ناخوشایندی به گوش می‌رسد و بسیاری از زندانیان دچار بیماری یا ضعف شدید جسمی شده‌اند.
خانم رهنورد در این نامه از کیفیت پایین غذای زندان‌ها هم انتقاد کرده و آن را دلیل ضعف جسمانی و بیماری زندانیان دانسته است.
همسر مسیرحسین موسوی همچنین پرسیده که چرا ملاقات حضوری و تماس تلفنی زندانیان سیاسی با بستگانشان محدود شده است.
او این محدودیت‌ها از جمله کم کردن ملاقات‌های حضوری، ملاقات‌های کابینی و از پشت تلفن و تماس تلفنی زندانیان با خانواده‌هایشان را دوچندان شدن فشارهای جسمی و روحی به آنها دانسته است.
او می‌نویسد که دادستان تهران اجازه نمی‌دهد زندانیان طبق آئین‌نامه داخلی زندان‌ها به طور مرتب با خانواده‌هایشان به طور حضوری دیدار کنند.
در بخش دیگری از نامه زهرا رهنورد، از زندان رجایی شهر به عنوان یکی از زندانی‌های «مخوف» و «دور از دسترس خانواده‌ها» یاد شده و آمده است که شرایط سخت این زندان، فشار بر زندانیان آن را بیشتر می‌کند.
در این بخش نامه همچنین به رعایت نکردن اصل تفکیک زندانیان بر اساس جرم در زندان رجایی شهر اشاره شده است.
به نوشته زهرا رهنورد، جابه‌جایی مداوم و «بی‌منطق» زندانیان و لغو مرخصی‌ها‌ی آنها توجیه قانونی ندارد.
همسر میرحسین موسوی در پایان یادآوری کرده است که روند آزادی کردن مشروط زندانیان سیاسی طبق قانون دنبال نمی‌شود و نوشته است: زندانیان سیاسی هم باید مانند دیگر زندانیان، اگر محکومیت قبلی نداشته باشند، پس از گذاراندن نیمی از محکومیت‌شان آزاد شوند و نزد خانواده‌هایشان بازگردند.
خانم رهنورد در پایان نامه خود خطاب به حاکمیت نوشته است: آن چه را که بر خود نمی‌پسندید، بر این فرزندان غیور ملت نپسندید. زندانیان را آزاد [کنید] و تا تحقق روند آزادی، مضیقه‌هایی را که بر آنان می‌رود، برطرف کنید.
