ماهنامه «مانتلی ریویو» در یادداشتی احتمال پذیرش جنگ با ایران ازسوی اوباما را درصورت ادامه اصرار اسرائیل بر این مساله بررسی کرده است.
مجله مانتلی ریویو در یادداشتی احتمال پذیرش جنگ با ایران ازسوی اوباما را درصورت ادامه اصرار اسرائیل بر این مساله بررسی کرده است.
فلیینت لورت و هیلاری من لورت، نویسندگان این یادداشت به سفر بنیامین نتانیاهو به آمریکا در هفته گذشته و مصاحبهاش با فاکسنیوزاشاره کردهاند که موضوعات مهمی ازجمله وضعیت رابطه ایالات متحده و اسرائیل و چشمانداز برنامه صلح اسرائیل و فلسطین در آن مطرح شده بود.
به نظر نویسندگان این یادداشت، فشار نتانیاهو به ایالات متحده برای اقدام احتمالی نظامی علیه ایران از مسایل قابل توجه در اظهارات نخست وزیر اسرائیل است.
دو نویسنده این یادداشت، در سال گذشته مدتی را به دعوت دانشگاه تهران در ایران به سر برده و در این دانشگاه تدریس کردهاند.
این یادداشت در ادامه به بررسی سه نکته در اظهارات بنیامین نتانیاهو درارتباط با ایران میپردازد: نخستوزیر اسرائیل در مصاحبه با فاکسنیوز با اشاره به سخنان مدیر سیا، لئون پنتا از آن با عبارت «شاید درست گفته باشد» یاد میکند. لئون پنتا گفته بود که تحریمهای یکجانبه ایالات متحده و سازمان ملل، برنامه هستهای ایران را «متوقف» نخواهد کرد ـ چیزی که نتانیاهو از آن با عنوان «مسابقه برای تولید سلاح هستهای» با هدف مشخص «نابودی اسرائیل» یاد میکند.
به نظر نویسندگان این یادداشت، سخنان نتانیاهو درمورد «عدم اعتماد» به ایران، دومین مسالهای است که باید به آن توجه کرد. او گفته بود که نمیتوان اجازه تولید سلاح هستهای را به «رژیم غیرمعقول» ایران داد، چراکه «نمیتوان اعتماد کرد که آنها محاسبات هزینه و سود تمام قدرتهای هستهای پس از واقعه هیروشیما و ناگازاکی را درنظر بگیرند».
نتانیاهو در ادامه به مقایسه ایران با «دیگر بنیادگراهایی مثل طالبان» پرداخت و چشمانداز ایران مسلح به سلاح هستهای را بهعنوان «تهدید تروریستی نهایی» توصیف کرد.
به نظر نویسندگان این یادداشت، سومین مساله مورد توجه در سخنان نتانیاهو آنجاست که از ضرورت دفاع از خود صحبت میکند: «دولت اسرائیل برای دفاع اززندگی یهودیها بنیان نهاده شد و ما همیشه این حق را برای دفاع از خودمان قائل هستیم».
به نظر نخست وزیر اسرائیل، تنها زمانی ایران از ساخت سلاح هستهای دست برمیدارد که تهدید حمله نظامی آمریکا علیه آنها جدی باشد.
براساس این یادداشت، اظهارات بنیامین نتانیاهو حداقل به دو دلیل قابل توجه است.
در تجزیه و تحلیلهای مقامات اسرائیلی از تصمیمگیری ایران درمورد موضوع هستهای، یک تناقض ذاتی وجود دارد. از یک طرف، ایران را «غیرمعقول» میپندارند و معتقدند که این کشور به تعهدات قدرتهای هستهای درمورد سلاح اتمی پس از پایان جنگ جهانی دوم پایبند نخواهد بود.
اما از سوی دیگر، تصمیمسازان ایران، به اندازه کافی «معقول» در نظر گرفته میشوند. (در برآورد سال 2007 اطلاعات ملی آمده: ارزیابی ما این است که ایران از سال 2003، درپاسخ به فشارهای بینالمللی برنامه خود را متوقف ساخته است. و این تصمیم تهران صرفنظر از هزینههای سیاسی، نظامی و اقتصادی، براساس رویکرد سود ـ هزینه بوده است، نه عملی شتابزده برای تولید سلاح.)
نویسندگان یادداشت در ادامه تأکید میکنند که هیچ مدرکی دال بر اینکه تهران قصد دارد تواناییهای هستهای خود را درجهت ساخت سلاح به کار گیرد، ندارند. اما در مواضع نتانیاهو که اعتقاد دارد براساس ارزیابیهایشان، برنامه هستهای ایران «تهدیدی به موجودیت» اسرائیل است، تضادی وجود دارد. به نظر نویسندگان یادداشت، مشکل این است که دستیابی ایران به سلاح هستهای، اسرائیل را برای به کار بردن نیروی نظامی یکجانبه در هرجا که بخواهد، محدود میکند.
فلیینت لورت و هیلاری منلورت همچنبن اعتقاد دارند دومین دلیلی که باید به اظهارات نخست وزیر اسرائیل توجه کرد، تاکید نتانیاهو بر حفظ گزینه حمله نظامی اسرائیل علیه اهداف هستهای ایران است.
بنیامین نتانیاهو، این مسئولیت را بر دوش نیروی نظامی آمریکا میگذارد. نویسندگان مانتلیریویو، توجه افکار عمومی را به سخنان باراک اوباما در مصاحبه با شبکه دوم تلویزیون اسرائیل در دیدار هفته گذشتهاس با نتانیاهو جلب میکنند.
باراک اوباما در این مصاحبه گفته بود: «فکر میکنم رابطه بین آمریکا و اسرائیل به اندازه کافی نزدیک است که هیچکدام از ما یکدیگر را شگفتزده نکنیم... ما تلاش میکنیم که در مسائل مربوط به نگرانیهای متقابل هماهنگ عمل کنیم.»
این یادداشت نتیجه میگیرد که نتانیاهو تلاش میکند ریسک حمله به ایران را برای اسرائیل در کوتاهمدت پایین بیاورد تا فشار بر ایالات متحده برای اقدام نظامی علیه ایران را در مدت بیشتر به حداکثر برساند ـ احتمالاً بین 12 تا 18 ماه، بعد از بالا گرفتن انتقادات در «بینتیجه» بودن تحریمهای جدید علیه ایران. به همین دلیل، نخست وزیر اسرائیل به اوباما فشار میآورد که با استراتژیهای بیهوده «زمان را هدر ندهد».
در یادداشت منتشر شده در مانتلیریویو آمده اگر اوباما به نصایح نتانیاهو جواب «نه» بدهد، این «نه» درعرض 15 دقیقه به اطلاع عموم میرسد. و اگر حدسیات ما درست باشد این مساله نشان میدهد که اوباما برای انتخاب مجدد بهطور جدی تلاش میکند.
اما اگر اوباما، هرجوابی به غیر از «نه» به نتانیاهو بدهد، ایالات متحده به اقدام نظامی علیه اهداف هستهای ایران متعهد خواهد بود. مطمئناً حمله به ایران، مقابله وسیعتری را رقم خواهد زد ـ و این مساله باقی ماندن نیروهای نظامی در افغانستان و عراق را در ابهام بیشتری قرار میدهد.
نویسندگان یادداشت در پایان میگویند که از حالا تا انتخابات ریاستجمهوری 2012، مهمترین سوال درباره سیاست آمریکا درمورد ایران این است: درصورتی که نخستوزیر اسرائیل بار دیگر این پیشنهاد را به اوباما بدهد، رییس جمهور ایالات متحده چه جوابی خواهد داد؟
اخبار روز هم به پیکنت و روز آنلاین پیوست
این وب سایت ها یا در قسمت نظر دهنده یا مقاله یکباره با ۱۸۰ درجه تغییر نسبت به گذشته مدعی شدند روسیه در دست یهودی هاست !!!
این ابتکار عمل طبق معمول از جاسوس حزب توده در دستگاه امنیتی ساواما ( عبدلله شهبازی ) مبتکر ایده ظهور احمدی نژاد علیه رفسنجانی در ۵ سال پیش و مبتکر ظهور موسوی علیه احمدی نژاد سال پیش شروع و در پیک نت توده ای مطرح و سپس در تمام وب سایت های زنجیره ای روسی منتشر شد
پیک ایران دارد مز مزه میکند . رادیو زمانه یک مقاله گذشت و دو نظر توده ای در زیر ان و بعد برداشت . ایران امروز هنوز اعتبارش را با این مزخرفات حزب توده که از شهریور ۱۳۲۰ تا کنون ایران را از دسترسی به یک حکومت دموکراتیک ملی و متعهد به پیشرفت و آزادی باز داشته و دولت های ملی مصدق و بازرگان و بنی صدر را ساقط کرده از بین نبرده است .
توده ایها حتا نگذاشتند ایران اقلا با شاه پیشرفت اقتصادی کند و مدرن بماند ( مثل ترکیه آتاتورک ). اگر مشکل شاه فقط دموکراسی بود مشکل کاسترو و کره شمالی و سوریه و لیبی و .... نه فقط نبود دموکراسی است بلکه عقب مانده هم هستند . همینطور قرقیز ها و ارمنی ها و تاجیک ها و ازبک ها و ترکمن ها و رومانی و بلغار و .... در فقر و دیکتاتوری غوطه میخورند چون روس ها هر جا بروند چون ملخ ان را درو میکنند و چون زالو خون ان ملت را می مکند .
اسم این مجله اولین باره که به گوشم می خوره! همون جمله اول را که خوندم دیگه ادامه ندادم. بازم به امانت داری شما که همون اول اسم نشریه را نوشتین.