گزارش جدید درباره شیوه‌های تنبیه بدنی کودکان نشان می‌دهد تنبیه کودکان به این شیوه در سراسر دنیا هم‌چنان ادامه دارد.
سه تحیقیق تازه به سرپرستی محققان دانشگاه کارولینای شمالی در آمریکا نشان می‌دهد که درکونی‌زدن و سایر اشکال تنبیه بدنی کودکان با وجود ممنوعیت در 24 کشور هنوز در آمریکا و سایر نقاط دنیا معمول است.
یافته‌های این سه مطالعه به صورت آن‌لاین در ماه ژوئن، ژوییه و اوت سال جاری در مجله «پزشکی اطفال» و «مرور بدرفتاری با کودکان» منتشر شده است.
در مطالعه اول به سرپرستی دسموند ران‌یان، پزشک و پروفسور پزشکی اجتماعی دانشگاه کارولینای شمالی کشورهای مصر، هندوستان، شیلی، فیلیپین، برزیل و ایالات متحده آمریکا در این زمینه مورد بررسی قرار گرفتند.
دکتر ران‌یان یافته‌ها را «چشمگیر» خواند و افزود: تنبیه شدید کودکان و بدرفتاری با آنان در کشورهای مورد مطالعه به صورت همه‌گیر جریان دارد.
برخی از یافته‌های این مطالعه که در دوم اوت سال جاری در مجله «پزشکی اطفال» منتشرشده است نشان می‌دهد:
- میزان تنبیه بدنی در اجتماعات مختلف کشورها به طور گسترده‌ای متفاوت است. مثلا بالاترین و پایین‌ترین میزان زدن کودکان به نشیمنگاه آن‌ها یا کتک زدن با وسیله‌ای مانند چوب‌دستی در کشور هندوستان وجود داشت.
- حدود یک چهارم آمریکایی‌های شرکت‌کننده در مطالعه نیز از این شکل تنبیه بدنی استفاده می‌کردند.
- تنبیه شدید کودکان از سوی والدین در کشورهای دیگر کمتر از آمریکا نبود و این‌گونه تنبیه‌ها در کشورهای با درآمد کم یا درحد متوسط بیشتر وجود داشت.
دو مطالعه دیگر نیز به سرپرستی دکتر آدام جی.زولوتر، پروفسور همکار در پزشکی خانواده، در دانشکده پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی انجام شده است.
در مطالعه نخست که به صورت آن‌لاین در ماه ژوئن سال جاری در «مجله مرور بدرفتاری با کودکان» منتشر شد تنبیه بدنی و بدرفتاری جسمانی با کودکان سه تا یازده ساله در آمریکا بررسی شده است.
این بررسی براساس چهار مطالعه‌ای بود که به طور جداگانه در سال‌های 1975، 1985 و 1995 در سطح ملی و سال 2002 در ایالات کارولینای شمالی و جنوبی صورت گرفته بود.
یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد کودکان در سال 2002 ، هجده درصد کمتر از سال 1975 از سوی مراقبت‌کنندگانشان درکونی یا سیلی می‌خورند. اما نتایج بررسی سال 2002 حاکی از آن است که هم‌چنان بیشتر کودکان در سن پیش‌دبستانی (حدود 79 درصد) درکونی می‌خورند و تقریبا نیمی از کودکان هشت یا نه ساله با وسیله‌ای مانند چوب‌دستی کتک می‌خورند.
زولوتر با استفاده از این یافته‌ها می‌گوید: آمریکا برخلاف بیشتر کشورهای با در آمد بالا کمتر توانسته در استفاده از تنبیه بدنی کودکان تغییر کند. اما استفاده از اشکال شدیدتر تنبیه در آمریکا کاهش قابل ملاحظه داشته است.
در مطالعه دوم این محقق، قوانین و تغییرات نگرشی و رفتاری کشورهایی که تبیه بدنی را ممنوع اعلام کرده‌اند تحت یک بررسی نظامدار قرار گرفته است.
پیمان سازمان ملل متحد برای حقوق کودک در سال 1979 به تصویب رسید و تاکنون 193 کشور دنیا به جز آمریکا و سومالی آن را امضا کرده‌اند.
این پیمان از ملت‌های دنیا می‌خواهد که برخی استانداردها را در زمینه حقوق کودک به رسمیت بشناسند که رئوس آن به شرح زیر است: حمایت از کودکان در مقابل هرگونه خشونت، بدرفتاری و آدم‌ربایی و نیز هر گونه اشتغال زیان‌بار و استثمار، تغذیه و بهداشت کافی، آموزش اولیه رایگان و رفتار برابرخواهانه بدون توجه به جنسیت یا سابقه نژادی یا فرهنگی.
نتایج مطالعه اخیر در دانشگاه کارولینای شمالی در آمریکا در ژوئیه سال اخیر به صورت آن‌لاین در «مجله مرور بدرفتاری با کودکان» و به صورت چاپی در شماره ماه‌های ژوئیه- اوت منتشر شده است.
یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد در 24 کشور دنیا تنبیه بدنی ممنوع اعلام شده است که تقریبا 12 درصد کشورهای دنیا را تشکیل می‌دهند.
19 کشور از آن‌ها در اروپا واقع شده‌اند از جمله کشورهای اسکاندیناوی و نزدیک به آن‌ها مانند سوئد، نروژ، دانمارک، ایسلند و فنلاند. سه کشور دیگر در آمریکای مرکزی و جنوبی قرار دارند، یک کشور در خاورمیانه و یک کشور در منطقه اقیانوسیه.
هیچ کشوری در آسیا، آفریقا و آمریکای شمالی تنبیه بدنی را در سطح ملی ممنوع نکرده‌اند.
ممنوعیت تنبیه بدنی در سطح ملی معمولا با کاهش حمایت عمومی از این امر و نیز کاهش گزارش کتک زدن کودکان از سوی والدین همراه است.
به نظر محقق سرپرست مطالعه، یافته حاضر علاوه بر این‌که نشان می‌دهد تنها معدود کشورهایی هستند که عملا تنبیه بدنی را در سطح ملی ممنوع کرده‌اند بر رابطه مهم بین تغییر قانونی و تغییر اجتماعی تاکید می‌کند.
