سلام،\n1. البته طبیعی هست که هر کسی بدنبال خواست و منافع خودش هست، ظاهرا مهمترین خواست خانوم صدر و خیلی دیگر از “جان به در بردگان حجاب” ههمین نیم بند روسری بود که به حق/ناحق مجبور بودن سرشون بکنن.\nاما مساله‌ی مهمتر برای “فعالان حقوق زنان” باید معطوف به اهمیت گذاری این حقوق باشد تا مشخص بشه که مبارزه با حجاب اجباری در کجای اهمیت قرار داره.\n\n2. اگر منظور از”حقوق زنان” حقوق تمامی زنان میهن عزیزمون باشه، من بعید می‌دونم که مساله‌ی اصلی ما این باشه. بحرانهای اساسی پیرامون زن ایرانی و بتبع آن خانوادهای ایرانی که ریشه در تار و پود سنتهای جامعه داره (که خود این حتی در بین اقوام مختلف ایرانی متفاوت هستش) نیازمند افرادی هست که عمق مسایل رو درک کنن. تجربه نشون داده که متاسفاه افرادی که از این فضا خارج می‌شن و در خارج از کشور به فعالیت می‌پردازن خیلی به بیراهه میرن ( خانوم صدر نمونش، که بنظر من قبلا کاراشون بسیار بیشتر مفیدتر بود) و تا حدودی فرصتهای اصلاح رو از جامعه می‌گیرن.\n\n3. خواهش می‌کنم خواستتون از جامعه فعالان داخل ایران بررسی مسایل اساسی‌تر باشه تا بیخودی آب به آسیاب دشمنان صلاح مردم نریزیم.

این غرب هراسی کشت ما را...کشت ما  را...کشت ما را\nژیژک در تلویزیون فارسی بی.بی.سی از مقاومت ملی افغان ها علیه آمریکا سخن می گوید. اما عملا جز طالبان کسی در افغانستان سلاحی در دست ندارد علیه آمریکا. خانوم موری می فرمایند چون ممکن است به تریج قبای اسلامگرایان بر بخورد، نباید حرف از نقد حجاب اجباری زد، چون غربی ها هم حجاب اجباری را نکوهیده اند. پس پیش به سوی بومی گرایی با اختراع چادر ضد استعماری با طرح ژیژک. پیش به سوی سیلی زدن به آمریکا و غرب با خاموش کردن صدای زن و مرد منتقد سکولار. اصلا خانم جامعه ما مذهبی است، اما هم همین را می گفت، چرا باید افراد غیر مذهبی در این مورد نظر دهند؟ همان بهتر هرکس که نمی خواهد پاسپورتش را بگیرد و برود به همان غرب. من و شما هم همین کار را کردیم دیگر. زن های ایرانی هم با سنت ها و فرهنگ ها خوشند. حالا گیرم هر سه چهار سال یک بار، یک زناکار هم سنگسار شد. اگر حرفی بزنیم،متهم به غرب زدگی می شویم. عوضش مقالاتی می نگاریم در خصوص استعمار زن ایرانی توسط رسانه های غربی، برای چند کنفرانس در نیویورک و پاریس و آمستردام. \nیاللعجب

اگر این خانوم موری همان خانومی باشند که در برنامه پرگار بی بی سی فارسی شرکت کردند  باید بگویم چنین مقالی جای تعجب ندارد چون در ان برنامه طوری سخن گفتند که با قوانین اسلامی  مشکلی ندارند

لیلا جان، نقد من به عملکرد عفو بین الملل و دیده بان حقوق بشر اولا به دلیل مداخله مجدانه آنها در مساله مربوط به روبنده زنان در بلژیک و فرانسه و سکوت همزمان آنها در مورد شدت گیری سرکوب زنان در ایران و اجرای همه جانیه طرح حجاب و عفاف بود، دوما اگر استدلال تو را بپذیریم، در واقع این سازمانها را در مورد سایر موضوعات حقوق بشری، چون دفاع از حقوق اقلیتهای مذهبی، زندانیان سیاسی، و اساسا دفاع از حقوق زنان، بلاوظیفه دانسته ایم زیرا اساسا نه مساله حجاب، که سایر ارزشهای حقوق بشری هم همواره مورد منازعه میان اسلامگرایان (و نه مسلمانان، آن طور که در مطلب تو آورده شده) و غربی ها (که البته با این جمع بستن هم مخالفم زیرا ما یک مفهوم کلی به نام غربی که نداریم، داریم؟!) بوده است.\nدر خیلی از موارد، به دلایل مختلف، اساسا امکان فعالیتی در داخل ایران نبوده و همین سازمانها بوده اند که کار را شروع کرده اند. کشتار 67 را اولین بار نه در داخل ایران که جان به دربردگان این کشتار که به خارج از ایران رسیده بودند، با عفو بین الملل مطرح کردند و عفو بین الملل اولین سازمانی بود که در اینباره صحبت کرد. در عین حال، ما، “جان به در بردگان حجاب” (می دانم در این تعبیر، اغراقی نهفته است اما از قدیم گفته اند در مثل مناقشه نیست)، یکی از ذیحقترین گروههایی هستیم که امروز، می توانیم درباره حجاب اجباری و اثرات آن بر زندگی گذشته و حتی حالمان سخن بگوییم و از دیگران، منجمله سازمانهای حقوق بشری بخواهیم که به اصول اعلامی خود برای واکنش نشان دادن به نقض حقوق بشر، بدون گزینش یا حساب و کتاب سیاسی، در هر جای دنیا و نه بدون چرتکه انداختنهای سیاسی، عمل کنند.  بدون حساب و کتابهای ما هم آنها البته حساب و کتابهای سیاسی خود را دارند، و درست به همین دلیل درباره طرح حجاب و عفاف که اتفاقا حقوق گستره وسیعتری از شهروندان ایران را  نقض می کند، واکنشی نشان ندادند.

به نظر من اصلا زنها اگر دوست داشته باشند باید بتوانند لخت مادر زاد هم بیایند تو خیابان.برای مردا هم که ضرری ندارد.

۱) من نمی دونم چرا لیلا خانم موضوع حجاب اجباری زنان ایرانی رو در این یادداشت کوتاه با حضور آمریکا در افغانستان و عراق کنار هم گذاشته. ۲) و در همین قالب که به خوبی چفت و بست نشده هم٬ قانع نمی شم که با چه استدلالی می گه خشونت علیه زنان در افغانستان امروز بیشتر از زمان حکومت طالبانه. صرفا گزارش فارن پالیسی؟