دومین دوره جشنوار فیلم مستند «سینمای حقیقت» با انتفادات فراوانی به کار خود پایان داد.
«جشنواره «سینمای حقیقت» حاصل کار سال‌ها تلاش عرصه فرهنگ و سینمای مستند بود.»
محمد آفریده، دبیر دومین جشنواره «سینما حقیقت» در گفتگو با خبرگزاری فارس، ضمن اشاره به این موضوع گفت: سينما یک هنر جهانی است و دوره، دوره‌ای است كه ديگر نمی توانيم فقط با خود سخن بگوييم. ما بايد وارد معركه جهانی شويم و قدرتمند عمل كنيم و در اين ميزانس جايگاه خودمان را پيدا كنيم.
وی معتقد است «گاه، ساختار هنری و بينش فيلمسازان ایرانی ارتقا پيدا كرده كه همه حاصل جريان سينمای مستند و شخص فيلمساز است».
وی رویکرد کلی این جشنواره را سینمای مستند خلاقی عنوان کرد که آگاهانه تر به دنبال مسایل می رود.
او همچنین انتقاد به كم رنگ بودن بخش سينمای ايران در «سینما حقیقت» را بی انصافی دانست و گفت: «من اگر اين مقدار كثير فيلم خارجی را انتخاب كردم و در بخش جنبی گذاشتم، برای استفاده فيلمسازان ايرانی بوده است.»
وی افزود: «ما تنها فيلم‌هايی را اكران مجدد كرديم كه در بخش ملی بودند و هيچ بخش ديگری را تكرار نكرديم. فكر می‌كنم ما عادت داريم كه به هر چيزی انتقاد كنيم وگرنه من ايرانی هستم و دوست دارم فرهنگ كشورم و فيلمسازان‌ام معرفی شوند.»
جشنواره سینما حقیقت در 17 بخش مسابقه ملی، مسابقه بین‌الملل، سی‌امین سال پیروزی انقلاب، رودکی پدر شعر پارسی، کیهان ما، روزگار ما، آمریکا؛ پس از آمریکا، مستند ـ تجربی، چشم‌انداز سینمای مستند لهستان، آیینه یک جشنواره، نمایش‌های ویژه، مستندهای جدید فنلاند، فلسطین 08-48، مرور آثار ریچارد لیکاک، یورگن لت و پیتر وینتانیک و مستند بحران از 23 تا 27 مهر ماه سال جاری برگزار شد.
غفلت از بخش ملی سینما حقیقت
گسترده شدن جشنواره سینما حقیقت در دوره دوم برگزاری آن با افزودن بخش‌هایی به آن و همچنین با دعوت از فیلمسازان و سینماگران خارجی در راستای قرار دادن این جشنواره در سطحی بین‌المللی این تصور را بوجود آورده بود که پس از این مشکل کمبود نمایش آثار مستندسازان ایرانی که جز در چنین شرایطی و جز در محافلی تخصصی امکان پذیر نیست، تا حدودی برطرف خواهد شد.
اما تمرکز زیاد برگزارکنندگان جشنواره بر فیلمسازان خارجی و فیلم‌هایشان در بخش‌های مختلف در این دوره از «سینما حقیقت» باعث شد، توجهی آن‌چنان که باید به آثار ایرانی نشود و همین امر اعتراض و انتقاد برخی از مستندسازان را به نحوه برگزاری جشنواره برانگیخت.
پخش فیلم‌های ایرانی بدون زیرنویس با توجه به حضور مهمانان خارجی را می‌توان بزرگ‌ترین عامل برانگیختن این انتقادات دانست.
نحوه نمایش فیلم‌های ایرانی که گاهی با ریختگی تصاویرهمراه بود، نارضایتی برخی از فیلمسازان و مهمانان خارجی را که نتوانسته بودند با فیلم‌ها ارتباط برقرار کنند در پی داشت.
یکی دیگر از مسایلی که انتقادها را برانگیخت اختصاص ندادن زمانی برای نقد و بررسی فیلم‌های ایرانی حاضر در جشنواره بود، در حالی که فیلمسازان خارجی این امکان را در اختیار داشتند.
به عقیده منتقدان فراهم کردن شرایط مساوی در معرفی فیلم ها می توانست به فیلمسازان ایرانی کمک کند تا با نقطه نظرات و نگاه های متفاوت در ارتباط با آثارشان روبرو شده و به این واسطه به راه کارهای تازه ای برسند.
طبق گزارش های دریافت شده عدم فراهم نمودن فضای کافی برای حضور بسیاری از علاقمندان به دیدن فیلم های ایرانی در طول جشنواره با اختصاص دادن سالن شماره دو سینما فلسطین به این بخش از مشکلات عمده ای بوده است که در نمایش آثار ایرانی توجه بیشتری را به خود می طلبیده است.
خارج کردن فیلم «محاکات غزاله علیزاده» به کارگردانی پگاه آهنگرانی، نحوه نظرسنجی از مخاطبان در بخش جایزه تماشاگران و بازار بی رونق فیلم های ایرانی از موارد دیگری بود که در گزارش ها به آن اشاره شده است.
بنا بر این گزارش‌ها به نظر می‌رسد انتظار برخی فیلمسازان از برگزاری جشواره «سینما حقیقت» به عنوان تنها جشنواره بین‌المللی و تخصصی فیلم مستند که نیازش در سال‌های گذشته حس می‌شد، به تحقق نپیوسته است.
از این نگاه این جشنواره می توانست موقعیت‌های قابل توجهی به لحاظ دیده شدن فیلم ها در سطح جهانی برای فیلمسازان ایرانی ایجاد و آنها را به بازار جهانی فیلم مستند معرفی نماید.
