آرمان امیری، در یادداشتی که برای مردمک، از عواقب سخنرانی محمود احمدی‌نژاد در سازمان ملل و مشکوک خواندن واقعا 11 سپتامبر بر روابط ایران و آمریکا می‌نویسد.

حتی راست‌گراترین جریانات اصول‌گرا نیز می‌دانستند که در تاریخ 30 ساله جمهوری اسلامی، هیچ رئیس دولتی به اندازه محمود احمدی‌نژاد شیفته گفت و گوی مستقیم با روسای جمهور آمریکا نبوده است.

اتهام تلاش برای ارتباط با آمریکا که زمانی محافظه‌کاران از آن برای حمله به دولت اصلاحات استفاده می‌کردند با به قدرت رسیدن احمدی‌نژاد به دست فراموشی سپرده شد و دیگر آنان که دم از مذاکره با آمریکا می‌زدند با الفبای غیرت و سیاست بیگانه نبودند!

جالب اینجا است که اینبار مذاکره با آمریکا چالش جدیدی پیش روی اصول‌گرایان امروز و محافظه‌کاران پیشین قرار داده بود. آنان که پس از قبضه بی‌چون و چرای قدرت، خود به فکر بازکردن درهای دوستی به سوی غرب افتاده بودند خیلی زود دچار رغابتی درونی شدند که «چه کسی زودتر می‌تواند این ارتباط را برقرار کند؟»

محمود احمدی‌نژاد از همان روزهای آغازین فعالیت خود نامه‌نگاری‌های معروفش به سران کشورهای غربی را آغاز کرد و زمانی که همه نامه‌ها بی‌پاسخ ماند، در اقدامی بی‌سابقه پیروزی باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری را به وی تبریک گفت.

احمدی‌نژاد پس از آن نیز هیچ گاه عطش روز افزون خود را برای مذاکره رو در رو با رئیس جمهور آمریکا پنهان نساخت و از این جهت بسیاری از دیگر جناح‌های حاکمیت را به وحشت انداخت که در جریان مذاکرات مستقیم و بدون هماهنگی‌های خود، ارتباطاتی را فراهم آورد که از نظارت و کنترل مستقیم راس حاکمیت جمهوری اسلامی بیرون باشد.

کار تا بدانجا پیش رفت که شخص رهبری در چند مورد نسبت به موازی کاری در روابط بین‌الملل هشدار داد تا بار دیگر یادآور شود که تصمیم به ارتباط با جهان غرب در انحصار شخص اول حکومت است. با این حال نشانه ها حاکی از آن بود که احمدی‌نژاد چندان از این هشدارهای ضمنی بیمناک نشده است و همچنان با نزدیک‌ترین یاران خود در صدد برقراری ارتباط مستقیم با قدرت‌های جهان و در راس آنها آمریکا است.

جدال جناح‌های قدرت جمهوری اسلامی در روابط بین‌المللی مدت‌ها توجهات رسانه‌های داخلی و حتی خارجی کشور را به خود جلب کرده بود تا اینکه احمدی‌نژاد، در جریان جدیدترین سخنرانی خود در اجلاس عمومی سازمان ملل تیر خلاص را به مغز دیپلماسی دولت خود شلیک کرد.

شوق کودکانه وی در جنجال سازی‌های مداوم اینبار او را به اظهار نظر در مورد واقعه‌ای سوق داد که تبعات متفاوتی با انکار هولوکاست دارد. تردید در وقایع 11 سپتامبر شاید برای ناظر بیرونی تفاوتی ریشه‌ای و آشکار با افسانه خواندن هولوکاست نداشته باشد، اما از نگاه مردم آمریکا، آنان که هنوز بزرگترین تراژدی زندگی خود را از یاد نبرده اند، گناهی نابخشودنی خواهد بود.

بدین ترتیب و از این پس، حتی اگر دولت‌مردی از میان صاحبان قدرت در ایالات متحده قصد و اراده کافی برای مذاکره با کابینه دهم جمهوری اسلامی را داشته باشد، فشار افکار عمومی آمریکا قطعا چنین اجازه‌ای به او نخواهد داد.

دست دادن با فردی که فاجعه 11 سپتامبر را مشکوک قلمداد کرده است برای هر سیاست مدار آمریکایی می‌تواند یک خودکشی سیاسی محسوب شود و این حقیقتی است که اگر تیم مشاوران احمدی نژاد تا کنون به آن نیاندیشیده اند، از این پس به مرور آن را درک خواهند کرد.