مطالعه مشترک دانشگاه جانزهاپکینز و کلینیک مایو نشان می‌دهد که ساعات طولانی کار جراحان با خطر ازپاافتادن و افسردگی آن‌ها همراه است که می‌تواند برای سلامتی خود و بیماران‌شان خطرناک باشد.

جراحانی که ساعات طولانی کار می‌کنند، از پا می‌افتند و دچار افسردگی می‌شوند و این امر می‌تواند جان بیماران را به خطر بیندازد و پیامدهایی نیز برای خود جراح درپی داشته باشد.

نتایج مطالعه جدید منتشر شده در «مجله کالج جراحان آمریکا» نشان می‌دهد جراحانی که بیشتر از 80 ساعت در هفته کار می‌کنند، دچار افسردگی و خستگی مفرط می‌شوند و این امر می‌تواند جان بیماران را به خطر بیندازد و برخی مشکلات شخصی مانند اعتیاد، خودکشی یا بازنشستگی زودرس را در جراحان افزایش دهد.

در تحقیق حاضر، 80 ساعت کار شامل کلیه فعالیت‌های جراح در محیط کار و نیز ساعاتی است که در خانه یا خارج از بیمارستان در حالت کشیک به‌سر می‌برد و درصورت تماس باید سر کار حاضر شود.

براساس تحقیق انجام شده از سوی دانشگاه جانزهاپکینز و کلینیک مایو در آمریکا جراحانی که گزارش کرده‌اند بیشتر از 80 ساعت در هفته کار می‌کنند، دارای 50 درصد معیارهای ازپاافتادگی و خستگی مفرط هستند و نتیجه آزمون‌های اولیه افسردگی در مورد نزدیک به 40 درصد آن‌ها، مثبت است.

این بررسی در سال 2008 روی 7905 جراح در آمریکا انجام شده و به گفته دکتر چارلز ام. بالچ که خود یک پروفسور جراح در دانشکده پزشکی جانزهاپکینز است، نشان می‌دهد که افزایش ساعات کار و کشیک شبانه منجر به آشفتگی روانی جراحان می‌شود.

به عبارت دیگر همانند همه مردم، ساعات کار بیشتر جراحان و کشیک بیشتر شبانه آن‌ها با افزایش احتمال خستگی مفرط، افسردگی، عدم رضایت از شغل و تعارض‌های خانه- کار در آن‌ها همراه است.

تحقیق ضمنا نشان داد 11 درصد جراحان پذیرفتند که در سه ماه پیش از پرکردن پرسشنامه مربوط به مطالعه، یک اشتباه پزشکی عمده داشته‌اند و 20 درصد هم گفتند که اگر به گذشته بازگردند و بتوانند انتخابی دوباره کنند، جراح نخواهند شد.

دکتر بالچ در گزارش خبری منتشر شده از سوی دانشگاه جانزهاپکینز گفت که ارتباط شدیدی بین مدت زمان خواب و ناراحتی و بیماری وجود دارد که منجر به مشکلات شخصی و حرفه‌ای جراحان می‌شود.

بیشتر جراحان با کاهش ساعات کار مخالف بودند

جالب این‌جا بود که دوسوم جراحان شرکت‌کننده در پژوهش حاضر، با گذاشتن محدودیت در ساعات کار مخالف بودند، از جمله کسانی که خود بیش از 80 ساعت در هفته کار می‌کردند، یا بیش از سه شب در هفته در حالت کشیک شبانه بودند.

اما جراحانی که حقوق‌بگیر بودند بیشتر از جراحان کارمزد، با ایجاد محدودیت ساعات کاری موافق بودند.

باوجود این‌که نتایج پژوهش گویای به‌وجود آمدن مشکلات ناشی از کار زیاد جراحان است، محققان مطالعه نیز از ایجاد محدودیت در ساعات کار پشتیبانی نکردند.

دکتر بالچ در این زمینه گفت که اگرچه شواهدی در دست است که نشان می‌دهد ازپاافتادن و خستگی مفرط می‌تواند منجر به مشکلات شود، اما در مقابل شواهدی دردست نیست که نشان دهد کاهش ساعات کاری، رضایت جراحان را بیشتر می‌کند یا منجر به مراقبت بهتر از بیماران می‌شود.

به نظر او در صورتی که ساعات کار جنبه قانونی پیدا کند، افراد باید در محیط کار ساعت بزنند. ولی جراحان نمی‌خواهند ساعات کارشان به این صورت تحت نظارت دقیق قرار گیرد.

سرپرست تحقیق افزود که تدبیر مهم در این زمینه باید شناسایی زودهنگام نشانه‌های ناشی از خطر افزایش خستگی مفرط و ازپاافتادگی در جراحان باشد و تلاش شود تا بر اساس آن، افراد بر حسب لزوم تحت مشاوره قرار گیرند یا اصلاحاتی در برنامه کاری‌شان ایجاد شود.

دکتر بالچ می‌افزاید که «ازپاافتادن یک علت ساده نیست که یک راه‌حل ساده داشته باشد.»

ازپاافتادن به خاطر کار، معمولا باعث می‌شود تا فرد به سختی کار روزانه را آغاز کند، در محیط کار نسبت به مراجعان و همکاران بی‌تحمل و تحریک‌پذیر باشد، نتواند به‌طور مداوم کار کند، از کار راضی نباشد، الگوهای غذاخوردن یا خوابش تغییر کند و یا از سردرد، کمردرد یا سایر مشکلات جسمی شکایت داشته باشد.

اخیرا کالج جراحان آمریکا مطالعه دوم خود را در این زمینه و مباحث مرتبط با آن آغاز کرده است که به نظر دکتر بالچ می‌تواند تصویر روشن‌تری از ارتباط بین شدت کار و آشفتگی روانی جراحان ارائه دهد.