طلاهای ووشوی ایران در گوانگجو تقلبی بودند(از خودنويس)

2- چرا ميگيد قرارداد چند ميليارد توماني؟
به اقرار خود سعيدلو، قرارداد يك ميليارد يورو(بعضي جاها هم دلار) ذكر شده. كافيه يه جستجو تو گوگل بزنيد.(اين يعني بيش از هزار ميليارد تومان!!!!)
3- چرا سعيدلو بايد تمام طول مدت برگزاري بازي ها رو در گوانگجو مي بود؟ يعني كاري براي كسي در حد وزير ورزش ساير كشورها در مملكتش مهمتر از كيف و حال دوهفته اي در آنجا نبود؟!!!
يا اينكه موضوع «ماندن يا مفتضحانه رفتن» با اين مسابقات گره خورده بود كه اينقدر حياتي شده بود؟!!!
4- گزارش هاي مندرج در خود رسانه هاي حكومتي از فساد شديد داوري، تباني ها و ... در اين مسابقات خبر ميداد؛ اما جالب اينجا بود كه گويا همه ي اين تباني ها توسط «آدم بدها!!!» صورت مي گرفت و مسؤولان ورزش ايران، از هر اتهامي عصمت دارند(حال اين مواضع را با گزارش هاي جند ماهه ي گذشته ي فساد گسترده در ورزش مملكت مقايسه كنيم!).
5- به ياد بياوريم روزهاي قبل از شروع بازي ها را كه به يكباره موضع سعيدلو با چرخشي 180 درجه اي به پذيرفتن تمامي مسؤوليت ورزش ايران در گوانگجو بدل شد.
موردي كه سوء ظن تباني قبل از بازي ها را به شدت قوت مي بخشد.
چرا خبر انعقاد قرارداد يك ميليارد يورو(دلار) دقيقاً صبح روزي منتشر شد كه ايران اولين 5 طلاي خود را دقيقاً بعد از ظهرش به دست آورد؟!!!
ضمناً همين ديروز نيز خبري در فارس نقل شد كه سعيدلو در دستوري تعجب برانگيز، از تيم فوتبال 7 نفره ي ايران خواسته است كه:« به چيني ها كمتر گل بزنيد!»
6- تفاوت فاحش تعداد مدال هاي ايران با قزاقستان و هند و چين تايپه و جايگاه بي اصالت و سست چهارمي ايران در جدول رده بندي مسابقات( كه البته رتبه ي هفتمي از لحاظ تعداد، بهتر به وضع و حال و قد و قواره ي كاروان ايران مي زيبد)، خود گواه صادق ديگري بر عدم سلامت گردش امور در كاروان ايران است.
7- حجم بالاي استفاده ي تبليغاتي دولتي ها از اين موقعيت با زدوبند حاصل شده، پس از برگزاذري بازي ها، خود گواه ديگري بر مدعاي برنامه ريزي هاي در سطوح كلان بين دو كشور( يا حتي بين چند كشور) براي رقم خوردن چنين نتايجي مي تواند باشد. امري كه شايد براي دولتي هاي ايران به مراتب بااهميت تر از ساير كاروان هاي ورزشي باشد و ارزش معامله كردن بر سر چنين موضوعي براي طرفين توجيه پذير باشد.
8- بماند كه در ترم هاي اعلامي از سوي كميته ي بين المللي المپيك، در تمام مسابقات بين المللي، تنها ورزشكاران و باشگاه هاي ورزشي هستند كه ملاك ارزيابي واقع مي شوند و از كشورها قاعدتاً نبايد حرفي به ميان آيد(http://en.wikipedia.org/wiki/Sports_rating_system)
بماند كه مجامع بين المللي ورزشي، هيچ تأكيدي بر روش رده بندي ها در تورمنت هاي بين المللي ندارند و «روش بكار گرفته شده در رنكينگ بازي هاي آسيايي، ملاك قضاوت بسياري متخصصان ورزش نيست»؛
در واقع اين روش رده بندي، با نيات ديگري بدور از اهداف اصيل ورزش ملت ها و با نياتي بيشتر سوداگرانه از جانب حكومت هاي كشورهاي كم توسعه حمايت مي شود.
9- وضع سازمان هاي نظارتي داخلي و حتي بين المللي از جهت سلامت لازم براي برخورد با چنين معضلاتي، وضعي اميدبخش به نظر نمي آيد. شايد وقت آن رسيده باشد كه خود ورزشي هاي سراسر دنيا به اين درازدستي ها و بازيچه كردن ها پايان دهند.

http://www.khodnevis.org/persian/permalink/10348.html

تیمهای ایرانی مخصوصا در باریهای گروهی روحیه قرمانی ندارند.و همواره در مرحله نهایی ناکام هستند .