چپ های روسی در ایران متخصص سناریو نویسی هستند . مشکل آنها این است که :
۱) هیچ نقشی برای مردم قائل نیستند
۲)در نمایشنامه کمدی سیاسی آنها امریکا به عنوان قدر قدرت در راس نیروهای پلید جهانی قرار دارد و شوروی -روسیه -چپ آمریکای جنوبی - چریک های ژاندارم کش چپ - احزاب کوچولوی کمونیست - هر نیروی تروریستی که با امریکا بجنگد - انتحاری ها - طالبان - خط امام التقاطی- دیکتاتور های مادام العمر  ... قدر قدرت هایی هستند که در راس نیروهای مقدس ضد امپریالیست هستند
۳)بالانس قدرت در بند ۲ یکباره بهم میریزد اگر یک نیروی مارکسیست کوچک مثلا کودتا کند یا شروع به درگیری با امریکا کند  ( فورا امریکا به سطح یک نیروی بی اثر ، ببر کاغذی ، مفلوک در مقابل یورش خلق ها سقوط میکند و ۴ تا تروریست روسی یا یک حاجیه خانم ش چهره دلال یا ۴ تا بمب گذار طالبانی به سطح قویترین ، مقدس ترین و فراگیر ترین نیروی انتر ناسیونال صعود میکنند که پوزه امریکا را به خاک میمالند )
۴)اگر در کشوری یک دیکتاتور مزدوری ۳۰ سال ، ۵۰ سال ، ۷۰ سال با جنایت ، دیکتاتوری محض ، فریب کاری به نام خلق ، روسیه ، مارکسیسم ، پان عرب وابسته به روسیه ، نسل کش مارکسیست حکومت کند اینها صدایشان در نمی اید . اما اگر در کشور دیگری که وا بسته به آنها نیست حتا انتخابات برگزار شود ، احزاب فعالیت کنند ، کشور از نظر اقتصادی پیشرفت کند ، مردم به اینترنت و ماهواره دسترسی داشته باشند ، مهاجرت آزاد باشد اینها دنبال یک نقص میگردند تا ثابت کنند که رهبران ان کشور عروسک امریکا هستند ، ضد خلق و طبقه کارگر هستند و .... مثلا کره جنوبی ، ترکیه ، مالزی ، .....
۵)اگر مردم یک کشوری قیام کنند ، یک دیکتاتور مادام العمر را بدون توسل به خشونت و چریک بازی و شیشه شکستن و آتش زدن از میان بردارند اینها فورا به کوچک سازی و بی اهمیت نشان دادن کار ان مردم ، تئوری توطیه ( خودش میخواست بره ، شرف داشت بدون خونریزی رفت ، دست امریکا و انگلیس تو کار بود ، داشت انقلاب واقعی میشد امریکا ترسید انقلاب مخملی کرد ، چیزی عوض نشده هنوز کارگران به اندازه سرمایه داران پول ندارند ، چرا دولت جدید به اسرائیل حمله نمیکند ، چرا تو دهن امریکا نمیزند ، پس واقعی نیست )

این مارکسیست های روسی ۷۰ سال است سر مردم ما را گرم کرده اند به این مزخرفات و آنها را مایوس کرده و یا به حالت انتظار مهدی مارکسیستی ( انقلاب پرولتاریا ) نگه داشته ، جنبش های مردمی را به شکست کشانده و تخدیر و افیون نیروهای ترقی خواه جامعه شده اند ، روشنفکران ما را مسخ کرده و به بحث های بیهوده مرغ و تخم مرغی کشانده ، رسانه ها را اشغال و به پخش دروغ ، آیه های نحس ، لجن پراکنی علیه چهره های  موثر مشغول شده اند . بین مبارزین و سیاسیون اختلاف انداخته و باورهای مردم را به چالش کشیده ، از اختلاف میان اقوام و گروه ها به نفع ایدیولوژی منحوس روسی خودشان بهره جسته و ایجاد بحران کرده و اختلافات را دامن زده اند .
در همین حال بقیه کشورها که فراماسونری مارکسیست روسی ندارند با راه حل های اصلاحی ( چه اصلاحات از بالا ، چه اصلاحات از پایین ، چه فشار از پایین و چانه زنی در بالا ، چه اتحاد با امریکا و غرب ) کشور خودشان را از ما ، کوبا ، قرقیزستان ، کره شمالی ، بلاروس ، سوریه ، لیبی ، .... بسیار جلوتر برده اند .
مردم مصر تغییر کرده اند . حرکتی بزرگ را پایه ریختند چون به خودشان باور داشتند . ارتش امروز مصر قدرت ارتش دیروز را ندارد ( چه با مبارک ، چه با سعادت ، چه با ناصر ). اگر در برابر خواست مردم به ایستد باز همین جوانها در همین اینترنت با همین ماهواره و مهاجرت به میدان می آیند . بازگشت مصر به نقطه قبلی غیر ممکن است . ارتش حد اکثر در کنار قدرت مثل ترکیه خواهد بود . اگر میتوانست علیه مبارک زودتر از اینها و قبل از اینکه کار به اینجا بکشد کودتا میکرد یا شورا تشکیل میداد و او را اخراج میکرد .
آیا مصر به دموکراسی خواهد رسید ؟ کدام کشور با صرف شورش کردن و انقلاب به دموکراسی رسیده ؟  دموکراسی تمرینی است . ساز و کار میخواهد ، فرهنگ سازی میخواهد ، تغییر قدرت فقط یک فرصت است برای رشد دموکراسی .
اما یقینا مصر از ما و کوبا و سوریه و کره شمالی و قرقیزستان و بلاروس .... به دموکراسی نزدیکتر است . اما مصر یقین وضعی به مراتب بهتر از ما و کوبا و کره و ... خواهد داشت .
دو چریک سابق : ناصر کاخ ساز در امروز و نقره کار در اخبار روز نقش تخریبی ، نفوذی ، بنیاد گرایانه ، دیکتاتوری پرستانه  این مارکسیست های روسی را به روشنی بیان کرده اند . امید است تعداد بیشتری از مارکسیست ها به این نهضت تجدد خواهی در مارکسیسم و فاصله گرفتن از مارکسیسم لنینیسم بپیوندند . بدون تحول عمیق در ذهنیت اینها ایران آزاد نمیشود . خوشبختانه مذهبی ها با رهبری عقیدتی دکتر  سروش به اندازه کافی از اسلام التقاطی و ارتجاعی فاصله گرفته اند .