جو عمومی در دانشگاه‌ها و اظهار نظر برخی افراد عضو دفتر تحکیم وحدت نشان می دهد که تمایل عمده جریان دانشجویی کشور به سمت مشارکت در انتخابات آینده ریاست جمهوریست.

به این معنی سخن از گزینه‌هایی چون تحریم و عدم مشارکت چندان پررنگ به نظر نمی‌رسند و تحرک و تلاش برای زدودن انفعالی که غبار آن از هنگام روی کار آمدن دولت نهم بر چهره دانشگاه ها نشسته است، به وضوح به چشم می‌خورد.

این وضعیت در پس زمینه بیانیه دفتر تحکیم وحدت که برای تعیین خط مشی آن در سال جدید تحصیلی منتشر شد قابل تامل است.

در آن بیاینه که تبلور دیدگاه بیش از 30 انجمن اسلامی دانشجویان از سراسر کشور بود بر نقش جنبش دانشجویی به عنوان پلی میان روشنفکری و دانشگاه با جامعه و عدم ورود این تشکل‌ها به جناح‌بندی‌های سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری دهم تاکید شده بود.

این بیانیه از این جهت با اهمیت بود که می توان آن را نتیجه تجربه حرکت جنبش دانشجویی ایران در تمام سال‌های پس از انقلاب تلقی کرد.

جنبش دانشجویی در کشور با وجود آنکه در دهه نخست انقلاب به حاکمیت نزدیک شد، اما به دلیل جوهره چپ آن از توان نقد قدرت و تحرک در سطح اجتماعی ناتون نماند و توانست علی‌رغم محدودیت‌های سیاسی از آرمان‌های چپ به معنای درخواست برای انجام بیشترین اصلاحات به نفع جامعه و مردم دفاع نماید.

در دوره پس از روی کار آمدن چهره‌های عملگرا در جمهوری اسلامی که در رهبری آیت الله خامنه ای و ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی تجلی داشت، جنبش دانشجویی که عمدتا در انجمن‌های اسلامی تجلی پیدا می‌کرد، به نقد صریح‌تری از سیاست‌های حاکمیت دست یازید و همزمان برخی چهره‌های آن به فعالیت‌های نظری و مطالعاتی پرداختند.

انزوای جناح چپ سنتی که عقبه سیاسی جریان دانشجویی را تشکیل می‌داد و چرخش به راست حاکمیت در مواضع داخلی و خارجی و در عرصه‌های اقتصادی و فرهنگی زمینه افزایش انتقاد دفتر تحکیم وحدت و گروه‌های دانشجویی را از قدرت فراهم کرد و در نتیجه در مقاطعی فعالان آن با محدودیت و زندان نیز روبرو شدند.

افزایش مایه تئوریک جریان‌های نزدیک به دفتر تحکیم وحدت در سال‌های انزوای سیاسی چپ سنتی و صراحت بیشتر آنها در انتقاد از قدرت به افزایش محبوبیت تشکل‌های دانشجویی در نیمه دهه 1370 انجامید.

جنبش دانشجویی با چنین پس زمینه و پتانسیلی به فضای دوران اصلاحات قدم گذاشت.

تجربه فعالیت در فضای بازتر سیاسی برای جریان دانشجویی با محوریت انجمن‌های اسلامی و دفتر تحکیم وحدت، محک جدی‌ای برای آن‌ها بود.

فضای سیاسی دوران اصلاحات به دلیل عدم وجود تشکل‌های حزبی و محدودیت‌های مختلفی که اصلاح طلبان با آن روبرو بودند به گونه‌ای بود که بار زیادی از فعالیت اصلاح طلبان بر دوش دانشجویان قرار گرفت به گونه‌ای که این تشکل‌ها مانند دفتر تحکیم وحدت کارکرد سیاسی- حزبی مستقیمی به خود گرفتند.

این وضعیت در مقاطعی چنان پررنگ شد که دفتر تحکیم وحدت برای انتخابات مجلس لیست انتخاباتی داد یا برخی اعضای آن در ستادهای انتخاباتی به فعالیت پرداختند.

به هر صورت به نظر می‌رسد که با توجه به اهداف و اولویت‌های بیان شده دفتر تحکیم وحدت درباره فعالیت‌های آن در سال جاری، جنبش دانشجویی به سمت کنش سیاسی- استراتژیک در رابطه با انتخابات ریاست جمهوری سوق یافته و سعی دارد از تکرار اشتباهات گذشته خود در حزبی عمل کردن پرهیز کند.

چنین رفتاری از سوی جنبش دانشجویی و نمایندگان آن مانند دفتر تحکیم وحدت مستلزم توجه به «کارویژه‌های» صنفی و سیاسی و عمل بر اساس تئوری‌ای منسجم خواهد بود.

به این معنی در عین آنکه جنبش دانشجویی و تحکیم وحدت فعالانه بستر گفتگو میان گروه‌های سیاسی مشارکت کننده در انتخابات را فراهم خواهد آورد و سعی در معرفی گزینه‌هایی اصلح به جامعه خواهند کرد، از نقش نقادانه خود در عرصه سیاسی کشور و توجه به وظیفه آگاهی بخشی در سطح جامعه غافل نخواهند ماند و این دقیقا نقطه‌ای است که در انتخابات آینده، جنبش دانشجویی و گروه‌های مرتبط با آن باید در آنجا بایستند.