«دو خط موازی به هم نمی‌رسند مگر ولی فقیه بخواهد»؛ این شوخی دربین برخی نمایندگان مجلس اینگونه تغییر یافته است که رئیس جمهور استیضاح و سئوال نمی‌شود مگر اینکه ولی فقیه بخواهد.
درمجلس هفتم، احمد بزرگیان نماینده سبزوارکه اینک معاون محمود احمدینژاد است طرح سوال از احمدینژاد را یک شوخی خواند و فردای آن روز روزنامه اعتماد ملی نوشت «کمی تلخی می‌تواند در همه چیز باشد حتی در شوخی اصولگرایان مجلس با احمدینژاد... این سوال و استیضاح حتی اگر هم شوخی باشد باز هم برای احمدینژاد بسیار تلخ خواهد بود.» اما پس ازگذشت چهار سال این شوخی نه تلخ شده و نه حتی جدی.
سئوال از رئیس جمهور درپیچ و خم کمیسیون‌ها و صحن مجلس گرفتار است و یکی ازنویسندگان سایت اصولگرای الف استیضاح احمدینژاد را توصیه کرده است.
توصیه سایت وابسته به احمد توکلی رئیس مرکز پژوهشهای مجلس هرچند برای سرگرمی فضای رسانه‌ای خوب است و رسانه‌های حامی و مخالف دولت را چند صباحی مشغول نگه می‌دارد اما تحقق آن درعالم واقع تنها نیاز به اراده سطوح کلان و یا به تعبیر بهتر رهبری دارد.
درحال حاضر سئوال از رئیس جمهور که به مراتب امری ساده‌تر از عدم کفایت سیاسی است هنوز به صحن نرسیده است. نمایندگان سئوال کننده ازپاسخ نمایندگان رئیس جمهوردرکمیسیون‌ها قانع نشده‌اند و گفته‌اند درجلسه‌ای درباره رفتن سئوال‌ها به صحن تصمیم می‌گیرند.
اگر این سئوال‌ها با اما و اگرهای فراوان به صحن هم برسد بعید است دردل محمود احمدینژاد هراسی بیفکند. او بار‌ها به مجلس آمده، هرچه خواسته بار نمایندگان کرده و با فراغ بال رفته است. هر چند معدود نمایندگانی هم اعتراض کرده‌اند و درجلسه‌ای نیز نمایندگان به سبک خود و با دو، دو گفتن او را هو کردند و آیت الله خامنه‌ای طاقت این اعتراض کوچک را هم نیاورد و به نمایندگان را مورد عتاب قرار داد. محمود احمدینژاد اگر برمشی سابق باشد سئوال را با سئوال جواب می‌دهد وبه جای دفاع به مجلس حمله ور خواهد شد.
نتیجه جلسه هم اگر آن چیزی باشد که از آئین نامه تصور می‌شود چندان برای احمدینژاد مهم نیست. سئوال از رئیس جمهورحداقل پس ازمجلس اول امر جدیدی است و ممکن است درباره نتیجه حقوقی آن اختلاف باشد اما براساس آئین نامه فعلی مجلس این سئوال هیچ تبعاتی برای رئیس جمهور نخواهد داشت.
براساس ماده ۱۹۷ آئین نامه رئیس جمهور موظف است ظرف مدت یک ماه از تاریخ دریافت سؤال در جلسه علنى مجلس حضور یابد و به سؤال مطروحه نمایندگان پاسخ گوید.
این ماده تنها به پاسخ دادن رئیس جمهور محدود است و نگفته چنانچه نمایندگان قانع نشدند چه می‌توانند بکنند. هرچند درسئوال از وزرا رئیس جلسه مجلس درصورت قانع نشدن نمایندگان سئوال کننده نتیجه را به رای مجلس می‌گذارد و از مجلس رای می‌خواهد که آیا پاسخ وزیر را قانع کننده یافته‌اند یا نه اما این جریان درسئوال از رئیس جمهور درآئین نامه پیش بینی نشده و یا حداقل صراحت ندارد.
به این ترتیب سئوال از رئیس جمهوربرای احمدینژاد هیچ گرفتاری حقوقی ندارد و تنها بازتاب سیاسی آن ممکن است برای او گران تمام شود مگر اینکه کاراز سئوال به استیضاح بکشد که آن هم درحالت عادی بعید است به عمر مجلس کفاف دهد چرا که فعلا نمایندگان مشغول حوزه انتخابیه خود هستند تا دردوره آینده نیز درمجلس جاخوش کنند. پس از انتخابات هم با احتساب تعطیلات نوروزی مجلس کمتر از سه ماه عمر دارد.
عدم کفایت یا استیضاح هم البته مراحل خاص خود را دارد دروهله اول استیضاح رئیس جمهور زمانی قابل طرح است که حداقل به امضاى یک سوم نمایندگان برسد و پس از طرح نیز رئیس جمهور باید ظرف یکماه در مجلس حاضر شود و درخصوص مسائل مطرح شده توضیحات کافى بدهد و درصورتى که پس از سخنان نمایندگان موافق و مخالف و پاسخ رئیس جمهورى اکثریت دوسوم کل نمایندگان، به عدم کفایت رئیس جمهور رأى دادند، مراتب جهت اجراى بند ده (۱۰) اصل یکصد و دهم (۱۱۰) قانون اساسى بهاطلاع مقام رهبرى می‌رسد.
به این ترتیب باز هم کار به خطوط موازی می‌رسد. درسالیان گذشته هم رهبری جمهوری اسلامی درتمامی هجمات تصمیم گرفته این یک سال و نیم باقیمانده را تحمل کند حتی اگر به صورت استخوان لای زخم باشد.
