لرد کارلایل در این مقاله، به انتقاد از شرایط بد زیستی هواداران مجاهدین خلق در اردوگاه آزادی در عراق پرداخته و ادعا می کند که دولت عراق به درخواست حکومت ایران، قصد نابودی ساکنان این اردوگاه را دارد.
ملا‌ها در تهران نگران‌اند. همه آن‌ها که امروز در تهران بر سر قدرت‌اند، درباره رفاه اقتصادی و آینده نقش خود نگران‌اند. تحریم‌ها همچون موج از راه رسید و همه بنیان‌های اقتصاد ملی را در هم کوبید.
آمریکا و اتحادیه اروپا تصمیم دارند که بانک مرکزی و صنعت نفت ایران و حتی توانایی رژیم در معاملات طلا و الماس را فلج کنند.
شاید مشکلات اقتصادی کافی نباشد، اما متحد منطقه‌ای ملا‌ها یعنی سوریه، دارد وارد یک جنگ داخلی می‌شود. از منظر تهران، قبل از سقوط دمشق، تنها بحث زمان مطرح است- درست شبیه طرابلس- اینکه ملا‌ها، جز عراق تکه پاره شده، تنها و بدون هیچ متحدی در منطقه باقی بمانند.
همانند کشورهای دیگر آفریقای شمالی و خاورمیانه، ایرانی‌ها جمعیتی جوان و سرکش‌اند که نشان داده‌اند می‌خواهند علیه توتالیتریسم گذشته، طغیان کنند. شرایط در کوتاه مدت برای تغییر رژیم آماده است. تنها به یک اپوزیسیون سازماندهی شده نیاز هست که برخیزد و زمام قدرت را در دست بگیرد.
برای ملا‌ها، این نکته آخر، بسیار کلیدی است: سازمان مجاهدین خلق، اپوزیسیون رژیم ایران به هر قیمتی که شده باید نابود شود.
در چنین پس زمینه‌ای، می‌توان حدس زد که چرا بیش از ۳۴۰۰ نفر زن و مرد مستقر در اردوگاه اشرف در عراق، در صدر لیست اهداف تهران قرار دارند. این‌ها هواداران مجادین خلق‌اند که دهه هاست که همچون خاری در چشم رژیم ایران‌اند.
نوری المالکی، نخست وزیر عراق که دست نشانده ایران در بغداد است، تهدید کرده بود که اردوگاه اشرف را تا آخر سال ۲۰۱۱ جمع خواهد کرد و ساکنان آن را به نقاط مختلف خواهد فرستاد.
با توجه به اینکه سربازان عراقی قبلا چندین بار به این اردوگاه حمله کردند و ده‌ها نفر را کشتند، این ترس وجود دارد که پایان اردوگاه در واقع پایان کار ساکنان آن باشد. این مهلت تنها زمانی تمدید شد که مریم رجوی، رهبر سازمان مجاهدین خلق، توافق کرد که ساکنان اردوگاه، در اردوگاه آزادی که قبلا پایگاه نظامی آمریکایی‌ها در پایتخت عراق بوده، مستقر شوند.
خانم رجوی با اکراه و تنها در صورتی با این موضوع موافقت کرد که هیلاری کلینتن وزیر امور خارجه آمریکا و سازمان ملل متحد به او اطمینان دادند که شرایط اردوگاه آزادی را که خیلی از مجاهدین باید در آنجا برای مدتی طولانی زندگی کنند، زیر نظر خواهند داشت. اما متاسفانه آن‌ها بعد از چند هفته، زیر حرفشان زدند.
در واقع نه تنها حکومت عراق که قول داده بود با ساکنان اردوگاه اشرف محترمانه برخورد کند، زیر حرفش زد بلکه سازمان ملل نیز در مقابل انتقال هواداران مجاهدین از اردوگاه آزادی به یک اردوگاه دیگر که بیشتر مناسب گله‌های حیوانی است تا انسان، سکوت کرد.
رودی جولیانی شهردار سابق نیویورک، در سخنرانی‌اش در یک کنفرانس بین المللی در اوایل این ماه که به ابتکار کمیته فرانسوی حقوق بشر و دمکراسی در ایران برگزار شد، پرسید: «آیا فکر می‌کنید که عمل سازمان ملل در مورد اردوگاه آزادی، عملی غیرمعمول است؟ آن‌ها این واقعیت را درنظر نمی‌گیرند که این افراد باید در فضایی به مساحت یک کیلومتر مربع زندگی کنند. آن‌ها این واقعیت را نادیده می‌گیرند که در اردوگاه آزادی، آب آشامیدنی، یا راه آسفالته و یا یک تکه فضای سبز وجود ندارد.»
به گفته آقای جولیانی، این یک اردوگاه نیست بلکه یک زندان است.
آقای جولیانی همچنین گفت: «دولت عراق به هیچیک از ساکنان اردوگاه اجازه نداد که قبل از انتقال به اردوگاه آزادی، آنجا را ببینند چرا که این دولت نمی‌خواهد آنان از قبل بدانند که مجبورند در چه شرایط وحشتناکی زندگی کنند.»
سازمان ملل به هیچ یک از این‌ها اعتراض نکرد. واقعا برای این سازمان، خفت آور است که اجازه دهد این کار صورت گیرد. برای سازمان ملل شرم آور است که تسلیم خواسته‌های دولتی مثل دولت مالکی در عراق شود و در نهایت چشمانش را بر این واقعیت که دولت عراق این کار را به خواست ملاهای حاکم بر ایران انجام می‌دهد، ببندد. مالکی، فقط یک عروسک خیمه شب بازی است که به خواسته‌های ملاهای ایران عمل می‌کند.
مارتین کوبلر، سفیر سازمان ملل در عراق نیز برای پاشیدن نمک روی زخم از انکار ادعاهای ظالمانه رژیم ایران امتناع کرد. به گفته سفیر ایران در بغداد، صد‌ها تن از ساکنان اردوگاه اشرف مایل‌اند که به تهران منتقل شوند، جایی که هواداران مجاهدین خلق می‌توانند زندانی، شکنجه و یا اعدام شوند.
طبق آخرین اظهارات مقام‌های سیاسی ایران، سازمان ملل، سازمان مجاهدین خلق را یک گروه تروریستی می‌شناسد. چرا آقای کوبلر این دروغ‌ها را انکار نمی‌کند؟ سازمان ملل، از چه کسی طرفداری می‌کند؟
ساکنان اردوگاه اشرف باید باور کنند که به آن‌ها خیانت شده است. در نهایت این ایالات متحده آمریکا بود که بعد از آزادسازی عراق قول داد که از آن‌ها در صورتی که خلع سلاح شوند، محافظت خواهد کرد. اکنون ایالات متحده از عراق خارج شده اما ساکنان اردوگاه اشرف، هیچ امنیتی ندارند.
حالا خیانت دوم دارد اتفاق می‌افتد. برای سازمانی مثل سازمان ملل متحد، سکوت در برابر ستم، کمتر از فضاحت نیست.
