احسان نراقی، جامعه‌شناس و پژوهشگر ایرانی بامداد امروز ۱۲ آذر پس از یک دوره بیماری در سن ۸۶ سالگی درگذشت.
به گزارش خبرگزاری ایسنا، او که دو بار برنده نشان لژیون دونور، بالا‌ترین نشان فرانسه شده بود، سال ها در سمت مشاور بخش جوانان سازمان یونسکو فعالیت کرده بود.
این نویسنده اهل کاشان که در دارالفنون تحصیل کرده بود، پس از گذراندن دوره دو ساله در رشته حقوق دانشگاه تهران و دوره کار‌شناسی جامعه‌شناسی در دانشگاه ژنو در سوئیس، از دانشگاه سوربن فرانسه با مدرک دکترا فارغ‌التحصیل شد.
احسان نراقی در اوایل دهه سی با همکاری علی‌اکبر سیاسی، رئیس دانشگاه تهران و غلامحسین صدیقی که در آن زمان رئیس دبیرخانه دانشگاه تهران بود، «موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی» را بنیان گذاشت و به مدت ۱۲ سال آن را مدیریت کرد.
به گفته خودش تحقیقی که در سال ۱۹۶۵ درباره فرار مغز‌ها از کشورهای جهان سوم به غرب برای سازمان ملل انجام داد، بازتاب گسترده‌ای داشت.
او همچنین در دهه پنجاه به علت فشارهای سازمان اطلاعات و امنیت ایران (ساواک)، ایران را به مدت شش سال ترک کرد.
در جریان انقلاب اسلامی در ایران، این پژوهشگر سه بار بازداشت و راهی زندان شد و به گفته خودش «عاقبت دادگاه انقلاب حکم برائت کامل از کلیه اتهامات را داد.»
او در کتاب «از کاخ شاه تا زندان اوین» خاطرات خود را از حضور در دربار شاه ایران می‌نویسد که به گفته خودش «پیوندهای فکری و خویشی نزدیکی» با ملکه وقت ایران، فرح داشته است تا زمانی که پس از انقلاب گرفتار زندان شد.
در این کتاب گزارش هشت دیدار احسان نراقی با محمدرضا پهلوی پیش از خروجش ایران آمده است که آخرین دیدار در ۲۴ دی‌ماه ۱۳۵۷ صورت گرفته است.
بخشی از این کتاب به خاطرات دوران زندان او باز می‌گردد. احسان نراقی سه بار به زندان افتاد. یک بار در اواسط فروردین ۵۸ چند روزی را در اوین بود و بعد از آن، از دی ماه ۵۸ تا اردیبهشت ۵۹ و از تیرماه سال ۶۰ تا مهر ماه ۶۲ را در زندان اوین گذراند.
غربت غرب، پایان یک رویا، علوم اجتماعی و سیر تکوینی آن، آئین جوانمردی، اقبال ناممکن، آنچه خود داشت، جامعه، جوانان، طمع خام و نظری به تحقیقات اجتماعی از دیگر آثار او است.
