هشتم مارس؛ روز جهانی زن است. امسال سخنرانی‌های متفاوتی توسط فعالان زن ایران در گوشه و کنار کشور برگزار خواهد شد و اعضای این جنبش سعی می‌کنند از حداقل امکاناتی که دارند برای رساندن صدای‌شان به دیگران استفاده کنند.

يک‌بار دیگر هشت مارس، روز جهانی زن فرا رسید و فعالان حقوق زنان و سازمان‌های مدافع آن‌ها برنامه‌های مختلفی را تدارک می‌بینند.

در بیشتر موارد هدف این برنامه‌ها اطلاع‌رسانی از وضعیت و شرایط زنان است و این‌که چه گام‌هایی باید برداشته شود تا این شرایط بهبود پیدا کند. جنبش زنان ایران و فعالان این جنبش همانند دیگر تلاش‌گران در سراسر جهان سعی می‌کنند برنامه‌هایی برای این روز داشته باشند.

در ایران حجم و محتوای چنین برنامه‌هایی هر سال با توجه به شرایط سیاسی حاکم بر کشور تغییر می‌کند. به عنوان مثال در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی که سازمان‌ها و فعالان زنان از محدودیت‌های کم‌تری برخوردار بودند، این توانایی را داشتند تا با برگزاری برنامه‌های متفاوت در مکان‌های عمومی این روز را جشن بگیرند و برنامه‌های متنوعی را تدارک ببینید. ولی به دلیل شرایط سختی که در دولت نهم این جنبش با آن روبه‌رو بود، حتی برگزاری سخنرانی و در برخی از مواقع حضور در جمع‌های کوچک خانگی هم توسط دولت یک مسئله امنیتی تلقی شده است.

البته هیچ‌کدام از این محدودیت‌ها را نمی‌‌توان به این معنا گرفت که این فشارها توانسته است جنبش زنان را راکد کند، ولی شاید بتوان گفت توانسته است کمی از سرعت پیشرفت آن بکاهد.

با وجود تمام موانع در راه جنبش زنان در ایران، امسال شاهد این هستیم که سخنرانی‌های متفاوتی توسط فعالان زن ایران در گوشه و کنار کشور برگزار خواهد شد و اعضای آن سعی می‌کنند از حداقل امکاناتی که دارند برای رساندن صدای‌شان به دیگران استفاده کنند.

جنبش زنان ایران در حال حاضر فعالیت‌های خود را بر روی کمپین‌های مختلفی متمرکز کرده است که هر کدام از آن‌ها با توجه به سختی کار توانسته است دستاوردهای قابل توجهی داشته باشند.کمپین قانون بدون سنگسار،‌ کمپین یک میلیون امضا و کمپین حضور در استادیوم از جمله این کمپین‌ها هستند که هرکدام توانسته در راستای اهداف خود به نتایجی دست یابند.

کمپین قانون بدون سنگسار که همچنان که از عنوانش پیداست سعی در حذف قانون سنگسار از قوانین جزایی کشور را دارد. این کمپین ‌توانسته است طی چند سال اخیر چندین زن محکوم به سنگسار را از مرگ حتمی نجات دهد و به آن‌ها کمک کند تا زندگی جدیدی را آغاز کنند.

کمپین یک میلیون امضا «رسیدن زنان به حقوق برابر» را هدف اصلی خود قرار داده است. این کمپین نیز توانسته است با اقشارمختلف زنان در جامعه ارتباط برقرار کند و آن‌ها را از تبعیضاتی که در قانون علیه آن‌ها وجود دارد، آگاه سازد و در این میان برخی را با خود همراه کند تا در راه تغییر این قوانین تلاش کنند.

البته باید توجه داشت که برخی از اعضای این کمپین‌ها تا کنون بارها با دستگیری‌ها و ممنوع الخروج شدن‌ها و عدم اجازه حضور در کنفرانس‌ها و نشست‌های خارج از ایران و همچنین بازجویی‌های متعدد، دست به گریبان بوده‌اند که در برخی از موارد این فشارها به کند شدن حرکت این جنبش و ایجاد شکاف‌هایی در میان گروه‌ها و افراد مختلف درگیر به وجود آورده است.

با تمام این کارشکنی‌ها، جنبش زنان در ایران سعی کرده است در مقاطعی همدلی و همبستگی را بار دیگر احیا کند. به عنوان مثال زمانی که قرار بود لایحه حمایت از خانواده در دستور کار مجلس قرار گیرد، گروه‌های مختلف زنان با هم همراه شدند و توانستند این لایحه را از دستور کار مجلس خارج کنند. ولی این همبستگی‌ها مقطعی بود و فشارهای بیرونی که عمدتا از سوی دولت اعمال می‌شد، توانست به ایجاد جدایی‌های بیشتر در این جنبش بیانجامد.

به نظر می‌رسد انتخابات ریاست جمهوری سال آینده، بتواند در تغییر شرایطی که این جنبش زنان در حال حاضر با آن روبه‌رو است نقش بسزایی داشته باشد. حضور یک دولت که حقوق فردی و اجتماعی افراد و همچنین حقوق سازمان‌ها و گروه‌های مدنی را بیشتر به رسمیت بشناسد، می‌تواند به شکوفا شدن و رشد هرچه بیشتر گروه‌ها و سازمان‌های مدافع حقوق زنان یاری رساند و فضا را برای فعالیت‌ این گروه‌ها بازتر کند.