عباس کیارستمی پس از نمایش آخرین اثر سینمایی خود «شیرین» در گالری ماه مهر درباره این فیلم صحبت کرد.

عباس کیارستمی پس از نمایش آخرین اثر سینمایی خود «شیرین» در گالری ماه مهر درباره اتهامی مبنی بر ساختن فیلم برای مخاطبان خارج از ایران و روشنفکران، صحبت کرد.

کیارستمی در این باره گفت: هيچ فيلمسازی نمی‌تواند پيش از اكران فيلم‌اش مخاطب‌خود را مشخص كند و من از همان 35 سال پيش كه كار فيلمسازی را در كانون پرورش فكری كودكان و نوجوانان آغاز كردم، هرگز نمی‌توانستم از پيش مخاطب‌ خود را مشخص كنم.

این فیلمساز برجسته سینمای ایران از این که در 12 سال گذشته آثارش در ایران به نمایش درنیامده‌اند، اظهار تاسف کرد و با اشاره به این‌که تصمیم‌گیرندگان بیش از هر چیز با فیلم‌سازان مستقل مشکل دارند، افزود: متاسفانه جوانان ما نمی‌دانند كه اين ماجرا از كجا آب می‌خورد و تصور می‌كنند، من علاقه‌ای به اكران آثارم در ايران ندارم.

کیارستمی، تصمیم‌گیرندگان را کسانی معرفی کرد که دوست دارند فیلمسازان ساعت‌ها پشت در اتاق‌شان بایستند و تقاضای مجوز و وام کنند تا پس از آن فیلم دلخواه آنان را بسازند.

وی گفت: اما من با سینمای دیجیتال فیلم می‌سازم که مستقل است.

زنانی مانند شیرین در اثری تجربی

فیلم سینمایی «شیرین» واکنش بی‌کلام بیش از صد بازیگر زن ایرانی و همچنین ژولیت بینوش بازیگر مطرح فرانسوی به فیلم خسرو و شیرین است که صدای آن بر تصاویر چهره بازیگران شنیده می‌شود.

این فیلم ‌پس از آن‌که در بخش خارج از مسابقه شصت و پنجمین جشنواره ونیز به نمایش درآمد، واکنش‌های متفاوتی را در میان تماشاگران و منتقدان برانگیخت.

هر چند برخی شیرین را فیلمی دانستند که مینی‌مالیسم را به سطحی تازه رسانده و از منظر آوانگاردیسم سینمایی جذاب و مسحورکننده ارائه کرده است، اما برخی هم آن را کندترین فیلم کیارستمی و تجربه‌ای تلخ نام نهادند.

عباس کیارستمی آخرین اثر سینمایی خود «شیرین»‌ را فیلمی تجربی توصیف می‌کند و می‌گوید حتی اگر تماشاگران آن را دوست نداشته باشند، ذره‌ای به آن شک نمی‌کند.

به گفته وی در ساخت شیرین، فیلمنامه‌ای در دست نبوده و بازیگران فیلم تنها شش دقیقه به به کاغذ سفیدی نگاه کرده و فیلم ذهنی خود را که نشانه قدرت بازیگری آن‌ها است در مقابل دوربین ساخته‌اند.

کیارستمی این فیلم را لحظاتی از خصوصی‌ترین احساسات بازیگران زن سینمای ایران را می‌داند و معتقد است در سینمای امروز ایران که زن این‌قدر رنجور و کتک‌خورده شده بد نیست زنی مانند شیرین هم داشته باشیم.

وی تماشاگران این فیلم را به اندازه کارگردان خلاق می‌داند تا جایی که به تماشاگران فرانسوی این فیلم پیشنهاد کرده است تا آن را بدون زیرنویس ببینند و به چشم بازیگران که نقطه تمرکز است بنگرند.

کارگردان «طعم گیلاس» درباره استفاده از داستان «خسرو و شیرین» می‌گوید: هزاران نكته در داستان خسروشيرين وجود دارد و اين‌ چنين است كه اين اثر جاودانه شده است. نبايد قضاوت آنی داشته باشيم كه چرا بيشتر زنان در فيلم شيرين گريه می‌كنند و مردان گريه نمی‌كنند. چون مردها خون گريه می‌كنند.

شیرین، یک فیلم سینمایی

در حالی که برخی از منتقدان بر این نظرند که کیارستمی در سال‌های حضور در سینما به تدریج از فیلمسازی فاصله گرفته و در چند تجربه اخیر بیشتر به یک هنرمند اینستالیشن شبیه بوده است، کیارستمی خود معتقد است وقتی داستانی دنبال می‌شود هم ویدئوآرت است هم سینما یا یک سینما آرت.

او توضیح می‌دهد: اگر صدای فيلم را حذف كنيم، آن‌چه بابت بخش ديداری می‌ماند، خود نوعی هنر است.
به عقیده این کارگردان حتی اگر تاثر بازيگران دیده شود، همچون بازديد از نمايشگاهی است كه پرتره‌های بسياری در آن وجود دارد و تماشاگر بعد از ديدن اين پرتره‌ها با احساسی بيرون می‌رود كه با بازديد از هيچ نمايشگاهی دچار اين حس نشده است.

وی با اشاره به این که فیلم‌هایش با نگاه تماشاگر پایان می‌پذیرد، فیلم شیرین را با این‌که داستانی ندارد یک فیلم سینمایی توصیف می‌کند.

کپی برابر اصل در ایتالیا

عباس کیارستمی فیلمبرداری فیلم جدیدش را خردادماه سال 88 در ایتالیا آغاز می‌کند.

فیلم «کپی برابر اصل» با بازی ژولیت بینوش و ویلیام شیمل، ‌هنرمند انگلیسی که در اپرای کیارستمی حضور داشت، ساخته خواهد شد.

در داستان اين فيلم، نويسنده‌ای كه كتابش برنده جايزه بهترين ترجمه سال شده برای یک مصاحبه مطبوعاتی به فلورانس می‌رود.

او با زنی که صاحب یک گالری آنتیک است، آشنا می‌شود و بحث‌هایی درباره اصل و کپی بودن اشیای عتیقه میان آن‌ها انجام می‌شود.