نمایشگاه نقاشی‌های طاهر نیکخواه‌ ابیانه با عنوان «مواجهه با تاریخ» بیستم اسفند در گالری آریا در تهران پایان یافت.

نمایشگاه نقاشی‌های طاهر نیکخواه‌ ابیانه با عنوان «مواجهه با تاریخ» بیستم اسفند در گالری آریا در تهران پایان یافت.

این نمایشگاه شامل ده تابلو نقاشی دو متر در یک و نیم متر با تکنیک ترکیب مواد بود که از هشت میلیون تا 16 میلیون ریال قیمت‌گذاری شده بودند.

طاهر نیکخواه ابیانه متولد 1353 و دانش‌آموخته رشته نقاشی تاکنون در 14 نمایشگاه گروهی شرکت کرده است و مجموعه «مواجهه با تاریخ» سومین نمایشگاه انفردی وی به شمار می‌رود.

نقاشی‌های این نمایشگاه، گزینشی از نقاشی‌های یک پروسه دو ساله است که نیکخواه در این آثار با دستمایه قرار دادن موضوع تاریخ برخی از وقایع و شخصیت‌های تاریخی و اسطوره‌ای از جمله آدم و حوا و قابیل و هابیل را به زندگی امروز آورده است.

گویی او قصد دارد با فراخواندن تاریخ به دنیای امروز بسیاری از زخم‌های ناگشوده بشر را بگشاید و یا پاسخی برای برخی از دغدغه‌های بشر که ریشه تاریخی دارند، بیابد.

به چالش کشیدن تاریخ، دغدغه یک هنرمند

طاهر نیکخواه پرداختن به مفهموم را مهم‌ترین دغدغه‌اش در نقاشی می‌داند و با استفاده از تکنیک‌های مختلف تنها قصد دارد، دغدغه شخصی‌اش یعنی تاریخ را به چالش بکشد.

او معتقد است همه به نوعی درگیرتاریخ هستند؛ برخی تاریخ را مواخذه می‌کنند، برخی از آن خشنود هستند و برخی نیز هنوز پس از گذشت قرن‌ها گویی در مقطع تاریخی خاصی زندگی می‌کنند.

در واقع نیکخواه ابیانه با فرا خواندن تاریخ به تابلوهای نقاشی‌اش می‌خواهد پاسخی برای این پرسش بیابد که آیا ما اساسا بر شانه‌های تاریخ، آینده خود را بنا کرده‌ایم و یا آن‌قدر جذب تاریخ شده‌ایم که هنوز نتوانستیم از دل آن نقبی به آینده بزنیم.

وی درباره استفاده از خط نوشته‌ها در نقاشی‌هایش که گاه مفهومی را دنبال نمی‌کنند و خوانا هم نیستند، می‌گوید: در تاریخ هنر ایرانی اسلامی خوشنویسی از جایگاه و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. من با بهره‌گیری از این عنصر در واقع خواستم تا گوشه‌ای از تاریخ ایران را به چالش بکشم.

وی می‌افزاید: البته تفاوت عمده خط من با خوشنوسیان برجسته ایرانی در بد خط بودن خط نوشته‌های من است.

نیکخواه در بعضی از نقاشی‌ها تنها وقتی مشغول نوشتن خط نوشته‌هایش بوده می‌دانسته که چه می‌نویسد و پس از پایان نقاشی‌ها دیگر این نوشته‌ها برای خودش هم مفهوم نبوده است.

نمادهای ایرانی که به سرخی می‌روند

نیکخواه ابیانه برای رسیدن به مفهوم مواجهه ایرانی‌ها با تاریخ از نشان و نمادهای متعدد ایرانی از جمله گل و مرغ، نقوش گبه، تصویرهای تخت جمشید، اسب‌های تازی مغول‌ها و در نهایت خوشنویسی که در مقطعی از تاریخ ما ایرانی‌ها به ویژه در دوره هنر ایرانی اسلامی دارای اهمیت می‌شود، بهره برده است.

اما با گذشت زمان و تداوم تکرار، هر یک از این موتیف‌ها (نمادها) به گونه‌ای شکل عوض کرده‌اند که گویی برای نخستین بار در دل متن‌های نقاشی‌های نیکخواه ابیانه زاده شده‌اند.

خط نوشته‌های طاهر نیکخواه ابیانه در نقاشی‌هایش گاه تبدیل به پارو و گاه تبدیل به پرده‌ای شده‌اند.

شاید او می‌خواهد با استفاده از این موتیف به ما بگوید که گاه تاریخ همچون پرده‌ای جلوی همه چیز را می‌گیرد و ما را از دیدن محروم می‌کند و گاه همچون پارویی در دل دریای مواج به داد ما می‌رسد تا به ساحل آرامش برسیم.

در نقاشی‌های این هنرمند شاهد تنوع رنگ زیادی نیستیم و بیشتر رنگی سرخ به چشم می‌خورد که می‌تواند تاثیر زاد بوم این نقاش (ابیانه و خاک سرخ‌اش) بر ذهنیت او ارزیابی شود.

اما خود او می‌گوید: من همیشه از این‌که به عنوان یک ابیانه‌ای بخواهم از رنگ سرخ در آثارم به عنوان نمادی از سرزمین مادری بهره بگیرم، گریزان بوده‌ام.

او رسیدن به این رنگ در برخی از کارهایش را حاصل سال‌ها تمرین و تجربه پس از به کارگیری مجموعه‌ای از رنگ های مختلف می‌داند.

طاهر نیکخواه ابیانه در نمایشگاه آینده خود قصد دارد باز هم به مفهوم تاریخ بپردازد، اما این بار دغدغه او برای این کار مواجهه با تاریخ غرب است.