هدیه و عیدی دادن هم یکی از رسم‌هایی است که ریشه در ایران باستان و پیشکش‌ها و بخشش‌های نوروزی از مردم به حکمرانان و از حکمرانان به کارگزاران و از بزرگان خاندان به کوچک‌ترها به خصوص کودکان دارد.
دید و بازدید نوروزی یا عید دیدنی در بیشتر مناطقی که نوروز را جشن می‌گیرند به عنوان یکی از سنت‌های نوروزی متداول است.
در این دید و بازدیدها رسم بر آن است که اگر در خانواده‌ای کسانی هستند که نوروز اول درگذشت نزدیکانشان را می‌گذرانند، ابتدا از آنها دیدن کنند.
رسم نوروز اول بیشتر در شهرهایی برگزار می‌شود که آخرین روز اسفند را به عنوان یادبود درگذشتگان سال سوگواری نکنند و جنبه نمادین دارد.
در دیدار نوروز اول دیدارکنندگان به خانواده سوگوار تسلیت نمی‌گویند و برای آنها آرزوی شادمانی می‌کنند که در آغاز سال نو فال بد نزده باشند.
اما گذشته از آن رسم است که خانواده‌ها در روز نخست نوروز به دیدن اعضای بزرگ فامیل بروند و در این دیدارها اغلب بسیاری از اعضای فامیل جمع شده و ساعتی را با هم می‌گذرانند.
خانواده‌هایی که اعضای کوچک‌تر فامیل محسوب می‌شوند، پس از آن که از بزرگان فامیل دیدن کردند، در روزهای بعدی نوروز در خانه خود می‌نشینند تا پذیرای مهمانان باشند.
این دید و بازدیدها در روزهای نوروزی در برخی از خانواده‌ها تا سیزده‌‌به‌در ادامه پیدا می‌کند و در خیلی از خانواده‌ها حاضر شدن بر مزار گذشتگان در این روزها نیز رسم می‌باشد.
دید و بازدید نوروزی را می‌توان به عنوان یکی از تکالیف نوروزی و کمی فراتر از یک رسم معمولی دانست، اما در سال‌های اخیر که بسیاری از خانواده‌ها روزهای نوروزی را در سفر می‌گذرانند این تکلیف و سنت هم رنگ و بویی متفاوت از گذشته پیدا کرده است.
هدیه و عیدی دادن هم یکی از رسم‌هایی است که ریشه در ایران باستان و پیشکش‌ها و بخشش‌های نوروزی از مردم به حکمرانان و از حکمرانان به کارگزاران و از بزرگان خاندان به کوچک‌ترها به خصوص کودکان دارد.
پیشکش‌های نوروزی در جوامع کشاورزی، روستایی و عشایری در زمان‌هایی نه چندان دور به صورت فرآورده‌های محلی بود و بخشش‌ها را هم کالا و فرآورده‌های غیر محلی تشکیل می‌دادند.
امروز عیدی‌ها بیشتر به صورت نقد و اسکناس نو است که از طرف یزرگ‌ترهای خانواده‌ها برای کوچک‌ترها یا از سوی مقامات بالاتر در محیط‌های کاری برای کارمندان و کرگزاران درنظر گرفته می‌شود.
