دوسالانه سرگردان تهران با عنوان «حسادت‌های شهری» حرکت خود را از شهر استانبول آغاز کرد، پس از توقف در برلین از سوم تا دهم ماه آوریل در بلگراد برگزار شد.

دوسالانه سرگردان تهران که حرکت خود را از شهر استانبول آغاز کرد، پس از توقف در برلین از سوم تا دهم ماه آوریل در بلگراد برگزار شد.

دوسالانه سرگردان تهران با عنوان «حسادت‌های شهری» که ایستگاه بعدی‌اش در پیش‌بینی‌ها شهر لندن است، تا ماه می سال 2010 به حرکت خود با این عنوان ادامه می‌دهد و برگزارکنندگان آن امیدوارند حرکت دوسالانه سرگردان تهران پس از آن نیز ادامه یابد.

ایده‌ دوسالانه سرگردان تهران که توسط دو هنرمند مستقل ایرانی و ترک، امیرعلی قاسمی و سرهت کوکسال طراحی شده است، آثار متفاوتی از هنرمندان ملیت‌های مختلف را شامل می‌شود.

این دوسالانه با بودجه‌ای محدود برپا شده و به نمایش درآوردن آثار هنرمندان نوپا و مطرح در کنار یکدیگر از ویژگی‌های آن شمرده می‌شود.

هویت دوسالانه سرگردان تهران بر خلاف دوسالانه‌های رایج با قرار گرفتن در هر فضا و جغرافیایی شکل می‌‍‍پذیرد و قابلیت آن را دارد که در هر بستر اجتماعی تغییر کرده و ایده‌های جدیدی در اجرای آن پیاده شود.

حسادت‌های شهری با آثاری چون عکس، نقاشی، پوستر، تصویرسازی، ویدئو، فیلم کوتاه، انیمیشن، اینستالیشن، پرفورمنس، موسیقی و صدا و با حضور بیش از 450 هنرمند فعالیت خود را آغاز کرده و تا پایان این سفر هنرمندان دیگری با آثار خود به آن می‌پیوندند.

دوسالانه سرگردان تهران در بلگراد را نزدیک به 90 اثر ایرانی همراهی کرده و در بخشی از آن محسن راستانی، خبرنگار و عکاس به معرفی آثار خود پرداخته است.

گروه موسیقی فانک - راک بالگرد از ایران، گروه موسیقی تجربی گودوبیک از هلند و گروه بلگراد نویز سوسایتی از جمله گروه‌های موسیقی شرکت‌کننده در این دوسالانه بودند.

خارج از یک جغرافیای خاص

امیرعلی قاسمی یکی از برگزارکنندگان دوسالانه «سرگردان تهران - حسادت‌های شهری» بر این عقیده است که آثار ایرانی در خارج از ایران همیشه در یک چهارچوب بسته و در یک جعبه با برچسب ایران یا خاورمیانه معرفی می‌شوند که هیچ‌گونه ایده خلاق یا پدیدآورنده‌ای را پشت خود ندارند.

این هنرمند جوان با اشاره به این که دوسالانه‌ها عموما حرکت‌هایی رسمی با سرمایه‌گذاران و اهداف خاص خود هستند، خارج شدن از یک جغرافیای خاص را راهی برای بازتر عمل کردن می‌داند.

او می‌گوید: شهرهای کوچک در خاورمیانه و سراسر دنیای در حال توسعه، به هدف قرار گرفتن روی نقشه فرهنگی جهان، دوسالانه‌هایی راه می‌اندازند و برای برگزاری آن‌ها پول خرج می‌کنند اما پس از مدتی کیفیت دوسالانه‌ها پایین آمده و رو به افول می‌روند.

مشاهده پدیده اعیان‌سازی شهرها

یکی از دغدغه‌های ذهنی برگزارکنندگان دوسالانه حسادت‌های شهری که دوسالانه را در شهرهای مختلف و در مکان‌هایی خاص برگزار می‌کنند، مشاهده تغییر بافت‌های اجتماعی محله‌هایی است که به نوعی به بررسی ارتباط هنر با پدیده اعیان‌سازی شهری پیوند می‌خورد.

در سال‌های اخیر محله‌های بدنام شهرها آرام آرام مورد توجه هنرمندان و قشر مرفه‌تری واقع می‌شوند که با ایجاد کافه‌ها، گالری‌ها و آتلیه‌های هنری محله مورد نظر را به محله‌ای قابل سکونت برای افراد ثروتمند تبدیل می‌کنند.

برگزارکنندگان حسادت‌های شهری با طرح این سوال‌ها که چنین حرکتی آیا به معمولی‌سازی کمک می‌کند، مقاصد اقتصادی از بین بردن شیوه زندگی عده‌ای چه می‌تواند باشد و این که به عنوان یک هنرمند چه کاری می‌توان در این راستا انجام داد به حرکت کاروان مانند خود ادامه می‌دهند.