دستاورد جدید پژوهشی نشان می‌دهد که مصرف ایبوپروفن، درد بیش از نیمی از افراد مبتلا به میگرن را در فاصله دو ساعت از بین می‌برد.

نتیجه آزمایش جدید پزشکی نشان می‌دهد که مصرف یک قرص 200 یا 400 میلی‌گرمی ایبوپروفن برای تسکین سردرد میگرنی خیلی‌ها کافی است.

بررسی جدید کاچرین نشان می‌دهد که درد حدود نیمی از کسانی که سردردهای میگرنی دارند، در فاصله دو ساعت پس از مصرف ایبوپروفن کاملا از بین می‌رود و عده زیادی نیز با کاهش قابل ملاحظه درد روبرو می‌شوند.

کاچرین، گروهی متخصص مرکب از 27 هزار داوطلب در 90 کشور دنیا هستند که به بررسی اثرات شیوه‌های درمانی جدید در آزمایش‌های کنترل شده زیستی- پزشکی می‌پردازند. هدف این گروه آگاه‌سازی عمومی در‌باره مراقبت‌های بهداشتی در حوزه‌های مختلف براساس شواهد نظامدار است و یافته‌های حاصل از مطالعات آن‌ها در «بررسی‌های کاچرین» منتشر می‌شود.

بنیاد تحقیقات میگرن، این بیماری را از جمله بیست بیماری ناتوان‌کننده در دنیا تعریف می‌کند که بیش از ده درصد جمعیت جهان از جمله کودکان به آن مبتلا هستند.

شینا دری، نویسنده همکار این مطالعه جدید در دانشگاه آکسفورد با اشاره به این‌که بسیاری از افراد مبتلا به میگرن از داروهای عادی دردسترس برای تسکین درد خود استفاده می‌کنند، گفت که بررسی‌های مختلف نشان می‌دهد که این داروها در مورد برخی افراد موثر است و برخی مبتلایان نیز از آن‌ها نتیجه دلخواه را نمی‌گیرند.

به همین دلیل دری و همکارانش تلاش کردند که در یک بررسی متاآنالیز، میزان اثربخشی ایبوپروفن را در تسکین دردهای میگرنی مطالعه کنند.

آزمایش‌های انفرادی معمولا می‌تواند با نقایص و کمبودهایی همراه باشد، ولی بررسی نظامدار و متاآنالیز در یک زمینه می‌تواند برآورد دقیق‌تری از اثرات هر‌گونه مداخله درمانی فراهم کند.

در این بررسی، 9 مطالعه که در آن 4373 شرکت‌کننده بالغ حضور داشتند و همه دارای سردرد میگرنی بودند ارزیابی شد. روی‌هم رفته 5223 حمله میگرنی در این بررسی متاآنالیز وارد شدند، متوسط سن شرکت‌کنندگان 30 تا 40 سال بود و همگی آن‌ها سابقه حداقل یک سال تجربه میگرن پیش از ورود به مطالعه را داشتند.

در این بررسی 414 نفر از مبتلایان به میگرن تحت درمان با 200 میلی‌گرم ایبوپروفن قرار گرفتند. 1615 نفر نیز تحت درمان با 400 میلی‌گرم ایبوپروفن بودند و 208 نفر 600 میلی گرم از این دارو را مصرف کرده بودند. 1127 نفر نیز صرفا دارونما گرفته بودند.

منظور از دارونما، دارویی است که دارای هیچ اثری در زمینه مورد استفاده نیست و کاربرد عمده آن در تحقیقات پزشکی و برای مقایسه اثرات مختلف درمانی است و فرد مورد مطالعه یا بیمار از بی‌اثربودن آن آگاه نیست.

اثربخشی بیشتر دوز 400 میلی‌گرمی ایبوپروفن

یافته‌ها نشان داد که درد 26 درصد بیمارانی که 400 میلی‌گرم ایبوپروفن دریافت کرده بودند، 20 درصد کسانی که 200 میلی‌گرم ایبوپروفن مصرف کرده بودند و 12 درصد از کسانی که دارونما گرفته بودند، تا دو ساعت کاملا خاتمه یافت.

از طرف دیگر درد 57 درصد بیمارانی که 400 میلی‌گرم ایبوپروفن مصرف کرده بودند، از حد متوسط یا شدید به ملایم کاهش یافت، در حالی که فقط 25 درصد کسانی که دارونما خورده بودند در این حد کاهش درد را گزارش کردند.

نتایج بررسی به روشنی نشان می‌دهد که دوز بالاتر دارو در کاهش درد یا خاتمه آن در فاصله دو ساعت بسیار اثربخش‌تر از دوز کمتر داروست.

محققان این متاآنالیز یافتند که حالت تهوع و سایر نشانه‌های همراه با درد میگرن در فاصله دو ساعت پس از شروع درد کاهش می‌یابد و افراد معمولا کمتر از داروهای ضد تهوع همراه با ایبوپروفن استفاده می‌کنند.

ضمنا پژوهشگران یافتند که استفاده از ایبوپروفن اثرات جانبی خفیفی برای بیماران داشته است.

در این مطالعه اثرات ایبوپروفن با سایر داروهای دردسترس در بیماران میگرنی مقایسه نشده و نیز اثرات ترکیب این دارو با داروی ضد تهوع نیز بررسی نشده است.

دری از این مطالعه نتیجه می‌گیرد که برای کسانی که اثر مثبت مصرف ایبوپروفن را تجربه کرده‌اند، این دارو، مفید‌، ‌ارزان و دردسترس است و کسانی که نتیجه خوبی نمی‌گیرند باید به درمان‌های دیگر روآورند.

تفاوت شدت و دفعات حملات درد میگرن در افراد باعث شده است آن‌ها به راه‌های مختلفی برای تسکین آن روبیاورند. به‌طوری که افرادی که معمولاً دچار میگرن‌های خفیف هستند و نیز کسانی که داروهای معمولی مانند ایبوپروفن برایشان موثر بوده، از آن‌ها استفاده می‌کنند. اما کسانی که میگرن‌های شدیدتری دارند یا درمان‌های عادی در مورد آن‌ها اثری ندارد یا کسانی که به‌طور مکرر دچار میگرن می‌شوند، معمولا از داروهایی استفاده می‌کنند که پزشک تجویز کرده است.

درد میگرن، دردی شدید در یک طرف سر است که حمله‌های درد آن می‌تواند بین چهار ساعت تا سه شبانه روز به طول بینجامد و غالبا با نشانه‌های دیگری مانند حالت تهوع، استفراغ یا حساسیت زیاد به نور یا صدا نیز همراه است.

این بیماری در زنان سه برابر مردان است و اگرچه در همه سنین احتمال ابتلای به آن وجود دارد، اما بیشتر در فاصله 20 تا 50 سالگی بروز می‌کند.