یافته‌های پژوهش حاضر نشان‌ می‌دهد که والدین علیرغم تاکید بر اهمیت صداقت، برای تاثیرگذاری بر رفتار وهیجانات کودک خود دروغ‌ زیادی می‌گویند

پژوهش‌ جدید نشان می‌دهد که اگرچه والدین تاکید بر صداقت دارند ولی برای تاثیرگذاری بر رفتار و هیجانات کودکان خود دروغ زیادی می‌گویند.

در شرایطی که کارعلمی اندکی در باره دروغ‌گویی والدین منتشر شده‌است گیل هیمن استاد روان‌شناسی دانشگاه سن‌دیاگوی امریکا، دایم لو دانشجوی سابق همین دانشگاه و نیز کانگ لی استاد دانشگاه تورنتوی کانادا این موضوع را مورد مطالعه قرارداده‌اند.

آن‌ها در دو مطالعه مرتبط که در شماره اخیر مجله آموزش اخلاق منتشر شده‌است از آزمودنی‌های آمریکایی به پرسش در باره والدینی پرداختند که با هدف تشویق به رفتار مناسب یا خوشحال کردن کودکان خود به آن‌ها دروغ می‌گویند.

در یکی از این دو مطالعه بسیاری از والدین گزارش کردند که به کودکان خود گفته‌اند که در صورتی که آن‌طور که از آن‌ها انتظار می‌رود به رختخواب نروند یا غذا نخورند اتفاقات بدی خواهد افتاد، مثلا مادری به فرزندش گفته بود که اگر همه غذایش را نخورد صورتش پر از جوش خواهد شد.

برخی والدین دیگر گزارش دادند که آن‌ها نیز در موارد مشابه از موجودات جادویی آفریده خود استفاده می‌کنند. حتی خانواده‌ای توضیح داده بودند که برای از پستانک گرفتن فرزندشان به او گفته‌اند که اگر پستانک را مثل یک کادو بپیچد «پری پستانک» خواهد آمد و آن را برای کودکان دیگری که به آن نیازمندند خواهد داد. به نظر این والدین این شیوه بهترین راه خلاصی از شر پستانک بوده و حتی راه خوبی برای کودکشان که احساس افتخار و منحصر به فرد بودن کند.

در مطالعه دوم پژوهشگران مطالب گرد‌آوری شده از سوی دانشجویان کالج در باره دروغ‌های والدین‌شان را بازخوانی کردند و به نتایج مشابهی رسیدند به این معنا که والدین غالبا دروغ می‌گویند حتی وقتی به کودکانشان متذکر می‌شوند که دروغ‌گویی غیرقابل قبول است.

پژوهشگران تحقیق حاضر با اظهار تعجب از میزان دفعات این نوع دروغ‌گویی از سوی والدین می‌گویند که یافته‌ها نشان می‌دهد حتی والدینی که به‌شدت اهمیت صداقت را به کودکانشان متذکر می‌شوند به این دام می‌افتند.

محققان حاضر اگرچه تایید می‌کنند که برخی اوقات بهتراست با کودکان کمتر راستگو بود، مانند وقتی که یک کودک دوساله نقاشی‌اش را نشان می‌دهد و والدین علیرغم دوست نداشتن آن می‌گویند که آن را دوست دارند، ولی از والدین مصرانه می‌خواهند که قبل از متوسل شدن به دروغ مصلحت آمیز به شیوه‌های دیگر احتمالی نیز بیندیشند و آ‌ن‌ها را به کاربندند.

معمولا هنگامی که والدین درشرایط روزمره زندگی قرار می‌گیرند و درحال دستیابی به هدف کوتاه‌مدت موقت هستند به پیامد‌های منفی درازمدت این اقدام برشکل‌گیری باورهای کودک در باره صداقت فکر نمی‌کنند.

یافته دیگر حاصل از این پژوهش، دروغ‌گویی بیشتر والدین آسیایی تبارآمریکایی در مقایسه با والدین اروپایی تبار آمریکایی است .

نویسندگان حاضر در توضیح احتمالی یافته اخیر می‌گویند والدین آسیایی تبار آمریکایی تاکید بیشتری روی اهمیت آموزش احترام و اطاعت به کودکان دارند و به این منظور از راهبرد‌های مختلفی از جمله این نوع دروغ‌گویی استفاده می‌کنند.

در حال حاضر محققان این پژوهش مشغول فراهم کردن مطالعه‌ای بین‌المللی برای بررسی گسترده‌تر این موضوع هستند، ضمن این‌که مطالعه پیامدهای احتمالی این نوع دروغ‌گویی را نیز آغاز کرده‌اند، این‌که آیا این نوع دروغ‌گویی به اعتماد کودکان صدمه نمی‌زند و نیز آیا این رفتار والدین به نوعی موجب گیج شدن کودکان در تشخیص راست و دروغ نمی‌شود.

یافته‌های حاصل از پژوهش‌های آینده به خصوص با توجه به عناصر فرهنگی و اجتماعی متفاوت در جوامع، بسیار قابل تعمق خواهد بود.