گزارش تحقیقاتی جدید نشان می‌دهد که زندگی در محله‌های محروم اجتماعی- اقتصادی با مشکلات بیشتری در ارتباط با سلامتی و مرگ زودرس همراه است

زندگی در مناطق فقیرتر و در محله‌هایی که از نظر اجتماعی- اقتصادی محروم‌ترند می‌تواند خطر مرگ را افزایش دهد.

این یافته تحقیقاتی در کنفرانس پیشگیری از سرطان که در فاصله 6 تا 9 دسامبر 2009 در هوستون آمریکا برگزارشده بود ارائه گردید.

محققان با استفاده از اطلاعات موجود، تحقیقی را پایه ریزی کردند و با تحلیل نتایج آن دریافتند افرادی که در محله‌های فقیرتر زندگی می‌کنند، مشکلات بهداشتی بیشتری از جمله بیماری‌قلبی و سرطان تجربه‌کرده‌اند. هم‌چنین بدون درنظر گرفتن عوامل خطر مربوط به شیوه زندگی و سایر خطرات پزشکی، احتمال مرگ زودرس نیز در آن‌ها بیشتر است.

دکتر چایک دوبنی پروفسور همکار در پزشکی خانواده و بهداشت اجتماع در دانشکده پزشکی ماساچوست در این زمینه گفت او و همکارانش انتظار داشتند با کنترل عوامل خطر پزشکی و نیز شیوه زندگی تفاوت‌های مشاهده شده از بین یروند. اما در نهایت تعجب این تفاوت‌ها باقی ماند. به‌طوری‌که وقتی پژوهشگران تاثیر عوامل مربوط به شیوه زندگی مانند سیگار کشیدن، رژیم غذایی، ورزش و خطرات پزشکی دیگر را بر مشکلات بهداشتی و مرگ‌ومیر کنونی افراد کنترل کردند مرگ زودرس در افرادی که در محله‌های فقیرتر زندگی می‌کردند هم‌چنان بیشتر بود.

یافته‌های تحقیقات پیشین نشان داده بود افرادی که در گروه‌های اجتماعی- اقتصادی پایین‌تری هستند، سلامتی کمتری دارند. اما دوبنی و همکاران در مطالعه‌ای آینده‌نگر به ارزیابی این فرضیه پرداختند که آیا افرادی که در محله‌های محروم‌تر زندگی می‌کنند دارای خطر مرگ و میر بیشتری هستند یا نه.

در این پژوهش، محققان از داده‌های مطالعه انستیتوی بهداشتی آمریکا و انجمن بازنشستگان آمریکا استفاده کردند. آن‌ها اطلاعات مربوط به رژیم غذایی، شیوه زندگی و تاریخچه پزشکی بیش از پانصدهزارنفر (565697) را در سن 50 تا 71 سالگی از 6 ایالت و دوکلان‌شهر در آمریکا در فاصله سال‌های 1995 تا 1996 گردآوری کردند. متوسط سن آزمودنی‌ها 62 سال بود و در کل مطالعه 60 درصد مرد، 91 درصد سفیدپوستانی که از آمریکای لاتین نبودند، 4 درصد سیاهانی که از آمریکای لاتین نبودند و 9 درصد هم افرادی با تاریخچه سرطان بودند.

یافته‌ها نشان داد که درصد زیادی از شرکت‌کنندگانی که در محروم‌ترین محله‌ها زندگی می‌کردند سلامت عمومی کمتر، شاخص متوسط توده‌بدنی بیشتر، و رژیم غذایی مدیترانه‌ای کمتر (رژیم غذایی ناسالم‌تر) داشتند.

پس از آن‌که دوبنی و همکاران عوامل مربوط به رژیم غذایی و شیوه زندگی را کنترل کردند، با افزایش میزان محرومیت محله زندگی، خطر مرگ نیزدر افراد افزایش یافت.

دوبنی در نتیجه‌گیری از یافته‌های تحقیق می‌گوید: ما به‌عنوان افراد شاغل در حرفه‌های مربوط به مراقبت‌های بهداشتی و یا کلینک‌ها، باید نسبت به نیازهای افراد با چنین سوابقی (زندگی در مناطق فقیرنشین) به وسیله بهبودبخشیدن منابع بهداشتی و شرایط فیزیکی آن مناطق، در این محلات محروم به مداخله‌های فعال در بهداشت عمومی بپردازیم.

دوبنی و همکارانش در حال حاضر مشغول ارزیابی چگونگی اثرگذاری زندگی در محله‌های محروم از نظر اجتماعی- اقتصادی در بروز سرطان و مرگ‌ومیر به ‌خصوص سرطان روده هستند.