جعفر پناهی، کارگردان سرشناس ایرانی که به دنبال رویدادهای پس از انتخابات خرداد ماه 88، در روز 11 اسفند ماه دستگیر شد، دست به اعتصاب غذا زد و طی نامه‌ای دلایل این اعتصاب غذا را شرح داد.
جعفر پناهی، کارگردان زندانی ایرانی، روز سه‌شنبه 28 اردیبهشت ماه در تماس تلفنی با خانواده خود اعلام کرد که دست به اعتصاب غذا زده است.
وی در عین حال متن نامه‌ای را برای خانواده خود خواند تا در اختیار رسانه‌های داخلی قرار دهند و طی آن دلیل اعتصاب غذای خود را شرح داد.
به گزارش پایگاه اینترنتی کلمه، آقای پناهی که از روز 11 اسفند ماه، به دنبال رویدادهای پس از انتخابات خرداد ماه 88 دستگیر شد، در این تماس از «هجوم مامورین» به داخل سلول 56 اوین و «برخورد ناشایست» آنها در شامگاه شنبه 25 اردیبهشت ماه خبر داد.
وی گفت که به دنبال این «هجوم» او و دیگر هم سلول‌هایش را به مدت یک ساعت و نیم، بدون لباس در هوایی سرد نگه داشته‌اند.
این کارگردان سینمای ایران، در تماس تلفنی به خانواده خود گفت که صبح روز یکشنبه 26 اردیبهشت هم، وی را به بازجویی برده‌اند و متهم کرده‌اند که از داخل سلول فیلم برداری کرده است؛ اتهامی که آقای پناهی آن را «کذب محض» می‌داند.
به گفته آقای پناهی، پس از این رویداد وی را تهدید کرده‌اند که تمامی اعضای خانواده‌اش را دستگیر و به اوین منتقل خواهند کرد و دخترش را به بازداشتگاهی ناامن در رجائی شهر خواهند فرستاد. وی به خانواده خود گفته است که با این حرف‌ها «قدرت تجزیه و تحلیل» را از من سلب کردند.
به گفته جعفر پناهی، وی از صبح روز یکشنبه 26 اردیبهشت ماه تا کنون - 28 اردیبهشت - هیچ چیز نخورده و نیاشامیده است. وی در ادامه نامه خود سه درخواست را مطرح کرده و گفته است: «اگر این موارد تحقق نپذیرد، من به نخوردن و نیاشامیدن خود ادامه خواهم داد؛ چرا که نمی‌خواهم تبدیل به موش آزمایشگاهی شوم که هر لحظه مرا به اتهامات واهی تحت شکنجه و آزارهای روحی و روانی قرار دهند.»
وی در ادامه نامه خود، تماس و دیدار با خانواده و اطمینان کامل از سلامت آنها، حق داشتن وکیل بعد از 77 روز و مشورت با او، آزادی بی قید و شرط تا تشکیل دادگاه و صدور حکم قطعی را به عنوان شرط‌‌های خود برای شکستن اعتصاب غذایش بر می‌شمارد.
آقای پناهی در پایان نامه خود آورده است: «به سینمایی که به آن معتقدم قسم می‌خورم تا تحقق خواسته هایم دست از اعتصاب غذا برنمی‌دارم و تنها خواسته‌ام این است که جنازه مرا به خانواده‌ام تحویل دهند تا هر کجا که مایل‌اند دفن کنند.»
جعفر پناهی، کارگردان سرشناس ایرانی که فیلم‌های مطرحی چون دایره، طلای سرخ و آفساید را در پرونده کاری خود دارد، در شامگاه 11 اسفند ماه در حمله نیروهای امنیتی به منزلش به همراه طاهره سعیدی همسرش، سولماز پناهی دختر بزرگسالش و 15 نفر از مهمانانش که همگی فیلمساز و بازیگر بودند، دستگیر شد.
دختر و همسر پناهی و تعدادی از مهمانان او بعد از چند روز آزاد شدند، اما جعفر پناهی از آن زمان تا کنون در بازداشت به سر می‌برند.
پیش‌تر و در مهر ماه سال 88 آقای پناهی هنگام سفر به پاریس در فرودگاه امام خمینی خبردار شد که نمی‌تواند از کشور خارج شود و برای وی حکم ممنوع الخروجی صادر شده است.
از بازداشت تا اعتصاب غذا
یک روز پس از بازداشت جعفر پناهی دادستان تهران اعلام کرد که دلیل بازداشت آقای پناهی امنیتی یا سیاسی نیست؛ اما 40 روز پس از بازداشت جعفر پناهی، محمد حسینی وزیر فرهنگ و ارشاد ایران اعلام کرد که جرم وی «امنیتی» بوده است.
وی دلیل بازداشت آقای پناهی را ساختن فیلمی اعلام کرد که بحث‌های مربوط به انتخابات را دامن می‌زده است.
جعفر پناهی از جمله سینماگرانی بود که از خواسته‌های مسالمت آمیز معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری ایران در خرداد ماه 88 حمایت کرد.
وی که سال گذشته ریاست هیئت داوران فستیوال فیلم مونترال کانادا را به عهده داشت، اواسط شهریور ماه 88، در حمایت از «جنبش سبز ایران» با شال سبز در مراسم افتتاحیه این فستیوال حاضر شد.
بازداشت وی موج اعتراض‌هایی را در داخل و خارج ایران به همراه داشت. برخی از هنرمندان، روشنفکران و دانشگاهيان ايرانی، اوایل فروردین ماه 89 در نامه‌ای سرگشاده به بان‌کی‌مون دبير کل سازمان ملل متحد خواستار آزادی جعفر پناهی، سينماگرِ ايرانی شدند.
عباس کیارستمی و 50 سینماگر سرشناس دیگر هم با نوشتن نامه‌هایی خواستار آزادی این کارگردان سرشناس ایرانی شدند.
از سوی دیگر در اوایل اردیبهشت ماه 88 فیلمسازان سرشناس آمریکا از جمله مارتین اسکورسیزی، استیون اسپیلبرگ، رابرت دونیرو و فرانسیس فورد کاپولا، پل تامس اندرسون، جوئل و اتان کوئن، جیم جارموش، مایکل مور، پل شریدر، آنگ لی، استیون سودربرگ، اولیور استون، فردریک وایزمن، رابرت ردفورد، کورتیز هانسن، ترنس مالکی، ریچارد لینکلیتر، جیمز اسکامیوس و جاناتان دمی، با نوشتن نامه‌ای بازداشت وی را محکوم کردند و از دولت جمهوری اسلامی خواستند که جعفر پناهی را آزاد کنند.
وی که برای داوری در شصت و سومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم کن دعوت شده بود، از این سفر بازماند و صندلی‌اش در شصت و سومین دوره فستیوال کن خالی ماند اما برگزارکنندگان جشنواره کن با خالی گذاشتن یک صندلی به نام جعفر پناهی در کنار دیگر اعضای هیات داوری، همبستگی خود را با این کارگردان ایرانی نشان دادند.
آقای پناهی نیز از زندان اوین برای مدیر فستیوال کن پیامی ارسال کرد و طی آن زحماتی که برای آزادی وی کشیده شده قدردانی کرد.
