تحقیق جدید در آمریکا نشان می‌دهد که کودکانی که از سوی والدین خود دارای محدودیت در تماشای تلویزیون هستند و یا از نظر جسمانی فعال‌ترند، واقعا هم کمتر تلویزیون نگاه می‌کنند.
یافته پژوهشی جدید نشان می‌دهد که کودکانی که والدین‌شان برای آنها در تماشای تلویزیون محدودیت‌هایی تعیین می‌کنند و همچنین کودکانی که از نظر جسمانی بیشتر فعال هستند، کمتر تلویزیون تماشا می‌کنند.
سوزان کارلسون، محقق سرپرست پژوهش حاضر که در مرکز ملی پیشگیری و ارتقای سلامتی بیماری‌های مزمن که موسسه‌ای دولتی در آمریکا است، کار می‌کند همراه با گروه تحقیقاتی خود یافت که وقتی کودکان و والدین آنها روی محدودیت‌های گذاشته شده توافق می‌کنند کمتر احتمال دارد که از آنها تخطی کنند.
کارلسون و همکارانش، والدین و کودکان را در پنج هزار و 685 خانه بررسی کردند و از آنها درباره مدت زمان تماشای تلویزیون، قوانین موجود در خانه در این زمینه و میزان فعالیت جسمانی آنها پرسش کردند.
محققان با هفت هزار و 415 کودک 9 تا 15 ساله مصاحبه کردند.
آنها یافتند که 27 درصد کودکان بیش از دو ساعت در روز تلویزیون تماشا می‌کنند. ضمنا پسرها، کودکان فقیرتر و نیز کودکان سیاه‌پوست بیشتر از سایرین بیش از دو ساعت تلویزیون تماشا می‌کردند.
اما کودکانی که گفتند والدین آنها برایشان محدودیت‌هایی در تماشای تلویزیون گذاشته‌اند، کمتر از کودکانی تلویزیون نگاه کرده‌بودند که والدین‌شان در این مورد قانونی اعمال نمی‌کردند.
به‌علاوه کودکانی که از نظر جسمی فعال بودند، چه آن‌هایی که در ورزش‌های سازمان‌یافته مشارکت داشتند و چه آن‌هایی که به انواع بازی‌های آزاد مشغول بودند، کمتر تلویزیون تماشا می‌کردند.
سرپرست پژوهش حاضر محدودیت تماشای تلویزیون را با اهمیت توصیف کرد چرا که به نظر او تماشای بیش از حد تلویزیون یا گذراندن وقت در برابر کامپیوتر یا بازی ویدئویی با خطر فزاینده چاقی، مصرف الکل، اعمال جنسی زودرس، تصویر بدنی منفی، اختلالات خوردن، رفتار پرخاشگرانه و عملکرد ضعیف درسی همراه است.
او ضمن تاکید بر ضرورت عدم تماشای تلویزیون پیش از دو سالگی در کودکان گفت که برخی از مشکلات کودکان مربوط به مدت زمان تماشای تلویزیون نیست بلکه به محتوای برنامه‌ها مربوط است.
توصیه آکادمی پزشکان اطفال آمریکا برای کودکان زیر دوسال عدم تماشای تلویزیون و برای کودکان بزرگتر از دو سال تا دو ساعت تماشای تلویزیون آن‌هم برنامه‌های مناسب است.
دو سال نخست زندگی، دوره حساس رشد مغز است. تلویزیون و دیگر وسایل الکترونیکی مانع از کاوش کودکان، بازی و تعامل آنها با والدین، کودکان یا افراد دیگر می‌شود، عواملی که برای یادگیری و رشد سالم جسمانی و اجتماعی کودک ضروری هستند.
این گزارش جدید که به صورت آنلاین انتشار یافته قرار است در شماره ماه ژوییه سال 2010 مجله «پزشکی اطفال» منتشر شود.
والدین الگوی کودکان هستند
به نظر کارلسون، والدین الگوهای اصلی کودکان در تماشای تلویزیون و فعالیت جسمانی هستند و می‌توانند بهترین الگو برای آنها باشند.
او در این زمینه افزود که والدین باید برای تماشای تلویزیون قواعدی وضع کنند و آن را اعمال نمایند. ضمنا آنها باید کودکان خود را به شرکت در فعالیت‌های جسمانی تشویق کنند.
با توجه به نتایج این پژوهش و تحقیقات مشابه می‌توان نتیجه گرفت که والیدن باید به منظور کاهش مدت زمان تماشای تلویزیون به وضع قوانین بپردازند و نیز از طریق راهبردهای دیگر مانند خارج کردن تلویزیون از اتاق خواب کودکان به این امر کمک کنند.
این راهبردها اشاره به برخی عادات مناسب در تماشای تلویزیون است که می‌تواند ساعات تماشای آن را به حداقل کاهش دهد.
چاقی و عدم تحرک در کودکان
دکتر تریسی میلر، متخصص اطفال در دانشکده پزشکی میامی وضع قوانین از سوی والدین و نفوذ آنها بر کودکان را شدید می‌داند اما به نظر او سوال اساسی این است که چگونه این امر می‌تواند در همه‌گیری چاقی در میان کودکان اثر داشته باشد.
میلر خاطرنشان کرد که کودکان چاق و دارای اضافه وزن معمولا دارای پدر یا مادر چاق یا دارای اضافه وزن هستند، به‌علاوه کودکانی که از نظر جسمانی متناسب نیستند دارای والدین مشابهی هستند.
به نظر این متخصص اطفال وقت گذاشتن برای فعال بودن همراه با کودکان برای والدین و نیز کودکان مهم است.
او می‌گوید که مشکل کودک چاق، مشکل خانوادگی اوست و در صورتی که صرفا کودک درمان نشود اما خانواده هم‌چنان چاق یا دارای اضافه وزن باشد درمان اثربخش نخواهد بود.
دکتر میلر با پذیرش این‌که کار درمانی روی چاقی کودکان کار زیادی می‌طلبد گفت که اگر والدین ساعت‌ها جلوی تلویزیون بنشینند و چیپس بخورند و از کودک خود بخواهند که بیرون برود و بازی کند چاقی کودک درمان نمی‌شود.
