نتایج مطالعه نوجوانان بیکار در شیکاگو نشان می‌دهد که تجمع نوجوانان بیکار در شهرها بدون نظارت بزرگ‌ترها خطر خشونت را حتی در مناطق خوب شهر افزایش می‌دهد

مطالعه جدید در آمریکا نشان می‌دهد که تجمع نوجوانان بدون انجام کاری و بدون نظارت بزرگترها با خطر افزایش خشونت همراه است.

نتایج این مطالعه که در شماره جدید مجله «جرم‌شناسی» منتشر شده است نشان می‌دهد که خشونت بیشتر در مناطقی از شهر وجود دارد که غالبا نوجوانان بدون نظارت بزرگترها در حال پرسه زدن هستند و این امر حتی در مناطق «خوب» شهر نیز رخ می‌دهد.

رفتارهای پرخاشگرانه یکی از مشکلات جدی در میان نوجوانان محسوب می‌شود و عوامل مختلف فردی، خانوادگی، روابط با همکلاسی‌ها و دوستان، شکست تحصیلی، تاثیرپذیری از خشونت رسانه‌ها و عوامل مربوط به محله و جامعه در ایجاد آن نقش دارند.

کریستوفر براونینگ، پروفسور جامعه‌شناسی دانشگاه ایالتی اوهایو که سرپرست مطالعه است گفته است که حتی اگر خانواده‌ها به همسایه‌های خود اعتماد دارند و فرزندان نوجوانشان نمرات خوب در مدرسه می‌گیرند بهتر است بدانند که نوجوانانی که فقط وقت‌گذرانی می‌کنند و کار خاصی انجام نمی‌دهند می‌توانند منبع مشکلاتی مانند خشونت باشند.

در این مطالعه درازمدت، 842 نوجوان در مناطق مختلف شهر شیکاگو شرکت داشتند.

شرکت‌کنندگان در سه مرحله در فاصله هشت سال از 1994 تا 2002 مورد مصاحبه قرار گرفتند. سن آن‌ها در بار نخست مصاحبه بین 8 تا 13 سال بود.

این مطالعه بخشی از تحقیق بزرگتری است که به بررسی تاثیرات محیط همسایگی متفاوت در شهر شیکاگو روی زندگی ساکنان آن پرداخته است.

میزان خشونت نوجوانان و جوانان در پایان هشت سال اندازه‌گیری شده است.

تحقیقات پیشین نشان داده بودند که تجمع‌های بدون ساختار نوجوانان می‌تواند منجر به بدرفتاری عمومی آن‌ها شود اما این مطالعه در نوع خود اولین بررسی است که نشان می‌دهد این امر با خطر فزاینده خشونت نیز همراه است.

نتایج تحقیق حاضر رابطه پیچیده‌ بین خشونت نوجوانان و نوع همسایگی یا محله‌ای که در آن زندگی می‌کردند را نشان داد، به طوری که سطح خشونت نوجوانان و جوانان با توجه به نوع منطقه‌ای که زندگی می‌کردند متفاوت بود. اما خشونت بیشتر در همسایگی‌هایی وجود داشت که غالبا نظارتی روی نوجوانان خود نداشتند.

این امر شامل مناطقی از شهر هم می‌شد که «خوب» تلقی می‌شدند یعنی جایی که ساکنان آن به هم اعتماد داشتند،‌ به یکدیگر کمک می‌کردند و حتی همسایه‌ها مواظب بچه‌های یکدیگر بودند.

در محله‌های «خوب» به طور کلی خشونت کمتر است

محققان به منظور انجام این تحقیق شاخص «کفایت جمعی» را اندازه‌گیری کردند که نمره بالای آن نشاندهنده این است که همسایگان به یکدیگر اعتماد دارند، مایلند به کمک هم بشتابند، فضاهای عمومی را به نوعی کنترل می‌کنند و حتی به کودکان یکدیگر کمک می‌کنند.

همان‌طور که انتظار می‌رفت همسایه‌هایی که کفایت جمعی بالایی داشتند خشونت نوجوانان و جوانان آن‌ها کمتر بود.

اما در عین حال مطالعه نشان داد که والدین در چنین مناطقی به دلیل اعتماد به همسایگان بیشتر نوجوانان خود را بدون نظارت در محله رها می‌کنند.

یافته ها نشان داد که حتی در این مناطق نیز نوجوانان بیکار و نظارت نشده، خشونت بیشتری دارند.

به نظر محقق سرپرست این مطالعه همسایگی‌های «خوب» ممکن است در اداره خیابان‌ها، پارک‌ها و مراکز دیگر عمومی بهتر از سایر مناطق باشند اما رهاکردن بدون نظارت نوجوانان آن مزایا را کاهش می‌دهد.

یافته ها هم‌چنین اهمیت نظارت بزرگترها را بر فعالیت نوجوانان از جمله برنامه‌های پس از مدرسه نیز نشان می‌دهد.

استاد دانشگاه اوهایو بر این باور است که بهتر است در اجتماعات کوچک شهری تمایل عمومی برای کنترل رفتار نوجوانان در مجامع عمومی وجود داشته باشد.

ضمنا لازم است برای نوجوانانی که بدون نظارت و بدون فعالیتی در جامعه حضور دارند امکاناتی فراهم شود تا آن‌ها دست به انتخاب‌های مناسب بزنند و خود را مشغول کنند.

یافته این مطالعه موضوع میزان نظارت بر فعالیت‌های کودکان و نوجوانان را به چالش می‌کشد. چرا که همواره چگونگی و میزان نظارت بزرگترها بر امور کودکان و نوجوانان در سنین مختلف یکی از مباحث مهم تربیتی و یکی از مسائل مبتلابه خانواده‌ها محسوب می‌شود.

نکته جالب این مطالعه آن بود که همسایگی‌هایی که بالاترین نمره را در کفایت جمعی گرفتند توانستند خشونت نوجوانان را حتی با وجود عدم نظارت کافی بر روابط اجتماعی آن‌ها کاهش دهند.

اما به نظر براونینگ هنوز هم باید در میزان کفایت جمعی مناطق شهری به منظور پیشگیری از خشونت نوجوانان محتاط بود.

در این مطالعه حتی وقتی عواملی مانند سطح هیجانی افراد، میزان خشونت دوستان و همگنان نوجوان و سطح قبلی خشونت نوجوان تحلیل شد، هم‌چنان نبود ساختار روابط اجتماعی یا به عبارتی بیکاربودن و پرسه‌زدن نوجوان در محل زندگی با میزان خشونت او رابطه مستقیم داشت.

بنابراین به نظر محقق، نظارت بزرگترها بر فعالیت‌های نوجوانان حتی کسانی که در مناطق «خوب» زندگی می‌کنند نیز حائز اهمیت است اگرچه این نظارت باید به شیوه‌ای درست، با دقت کافی و به میزان مناسب اعمال شود.