رحمت‌الله نوروزی، مدیرکل کار و امور اجتماعی استان گلستان، 19 مردادماه از اخراج 3400 کارگر در سال گذشته در این استان خبر داد. این تنها یک مورد از موج اخراج‌های دسته‌جمعی کارگران در ایران است که به کابوس این قشر مبدل شده است.

رحمت‌الله نوروزی، مدیرکل کار و امور اجتماعی استان گلستان، 19 مردادماه از اخراج 3400 کارگر در سال گذشته در این استان خبر داد. او که دبیری کارگروه اشتغال و سرمایه‌گذاری استان گلستان را نیز به عهده دارد، حاضر نشد به سوالی مبنی بر تعداد شغل‌های ایجاد شده در این استان پاسخ دهد.

به گزارش خبرگزاری مهر، رقم بیکاری که در حقیقت تعداد شکایات دریافت‌شده از سوی امور اجتماعی استان گلستان است، در حالی اعلام می‌شود که بر طبق مصوبه دولت در اسفند ماه سال گذشته، قرار بود تا پایان سال جاری 17 هزار و 217 شغل در بخش تولیدی، صنعت، کشاورزی و دیگر زمینه‌ها در این استان ایجاد شود.

در چند سال گذشته، بیکاری یکی از مهمترین مشکلاتی بوده است که دولت با آن دست و پنجه نرم می‌کرده است و از سوی دیگر آمار و اعدادی متناقض برای آن ارائه می‌کند.

برای مثال در چهار سال گذشته حدود 52 هزار کارگر در عسلویه از کار بیکار شده‌اند و این امر در تناقض با ادعاهای دولت مبنی بر در جریان بودن پروژه‌های اشتغال‌زا در این منطقه است.

کابوس اخراج‌های دسته جمعی تبدیل به کابوس بسیاری از کارگران ایرانی شده است. بسیاری از کارگران صنایع کوچک مانند چرمسازی، کارگاه‌های نساجی و صنایع سنگین در چند سال گذشته شغل خود را به صورت دسته جمعی از دست داده اند.

اخراج 700 کارگر نوشابه‌سازی ساسان، 2500 کارگر در کارگاه‌های تولید کفش اصفهان، 4000 کارگر مشغول به کار در واحدهای بسته بندی خرما در خوزستان، اخراج کارگران کارخانه سامان، مخابرات سقز، ایران صدرای بوشهر، لوله سازی اهواز، ایران تفال ساوه، کشت و صنعت شمال، پایا هوایار و شرکت تولید نوشابه خرمنوش خرمشهر همگی نمونه‌هایی از این معضل اقتصادی هستند.

موتوژن، تراکتورسازی تبریز و کبریت سازی هم به دلیل مشکلات مالی و بدهی‌های سنگین به بانک‌ها و پیمانکاران مجبور به کم کردن نیروی کار و اخراج کارکنان خود شدند.

افزایش بی‌سابقه نرخ بیکاری در سال گذشته

در حالی‌که یکی از شعارها و ادعاهای محمود احمدی‌نژاد در دو دوره ریاست جمهوری، اشتغال‌زایی و مبارزه با بیکاری است، احمد سیف، اقتصاددان، میزان بیکاری و آمارهای رسمی را زیر سوال می‌برد و متعقد است که «میزان بیکاری در ایران نگران‌کننده شده است و گذشته از زیان‌های قابل توجه اقتصادی، زیان‌های اجتماعی و فرهنگی چشمگیری هم دارد».

بر اساس آمار وزارت کار ایران، نرخ بیکاری در سال 88 ، 11.9 درصد بوده است که نسبت به سال گذشته 1.5 درصد افزایش داشته است.

این اعداد از سوی بسیاری از شخصیت‌های سیاسی زیر سوال رفته است. برای مثال موید حسینی صدر، نماینده مردم خوی، فرهاد تجری، نماینده قصرشیرین، گیلان‌غرب و سرپل ذهاب وعلیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر از جمله کسانی هستند که اعداد رسمی مربوط به بیکاری را بیش از میزان اعلام شده از سوی مقامات می‌دانند.

حمید حاجی عبدالوهاب، معاون وزیر کار، اما افزایش نرخ بیکاری را مربوط به بحران اقتصادی در جهان و کاهش میزان سرمایه‌گذاری در ایران می‌داند. ولی بسیاری از کارشناسان، واردات گسترده و ناتوان بودن تولیدات داخلی در رقابت با این محصولات و نبودن تجهیزات مدرن را عامل ورشکستگی صنایع و بیکاری می‌دانند.

مجله اکونومیست نیز در گزارشی که در تیرماه امسال به چاپ رساند، نرخ بیکاری در سال 1388 را بیش از میزان اعلام‌شده از سوی مقامات دولتی و 13.2 درصد اعلام کرده است.