ایران دیروز، 16 شهریورماه بار دیگر ادعای امارات متحده عربی درباره سه جزیره ایرانی تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی را رد کرد.
ایران دیروز، 16 شهریورماه بار دیگر ادعای امارات متحده عربی درباره سه جزیره ایرانی تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی را رد کرد.
رامین مهمان‌پرست، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران، در واکنش به بیانیه پایانی نشست وزرای امور خارجه کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس درباره سه جزیره ایرانی این اظهارات را «تکراری و بی‌‌پایه و اساس» خواند و طرح این مساله در بیانیه‌های وزیران خارجه شورای همكاری خلیج فارس را «دخالت در امور داخلی ایران» عنوان کرد.
کشورهای شورای همکاری خلیج فارس در بیانیه پایانی نشست وزرای امورخارجه خود که در جده برگزار شد، بر مالكیت امارات بر این جزایر و آب‌های منطقه‌ای، حریم هوایی و منطقه اقتصادی ویژه جزایر سه گانه تاکید کردند.
اوایل اردیبهشت امسال نیز شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان، وزیر امورخارجه امارات متحده عربی در حاشیه دیدار با محمود عباس، رئیس حکومت خودگردان فلسطین، ایران را «اشغالگر» خواند.
پیش‌تر نیز این مقام ارشد امارات، کنترل سه جزیره تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی را به «اشغال» اراضی فلسطینی توسط اسرائیل تشبیه کرده بود.
آقای بن زاهد آل نهیان، مساله کنترل این سه جزیره را نه تنها مانعی بر سر توسعه روابط ایران با امارات، بلکه مانعی در مقابل توسعه روابط ایران و کشورهای عربی می‌داند.
اوایل فروردین امسال نیز اتحادیه عرب در بیانیه پایانی نشست این اتحادیه که در لیبی برگزار شد، از مالکیت امارات بر سه جزیره ایرانی تنب کوچک، تنب بزرگ و ابوموسی حمایت کرد.
پیشینه تاریخی
جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی در نزدیکی تنگه هرمز، در خلیج فارس قرار دارند. حاکمیت ایران بر این جزایر از نظر تسلط ایران بر آب‌های خلیج فارس و تنگه هرمز دارای اهمیت جغراسیاسی نیز هست.
مناقشه میان ایران و امارات متحده عربی، بر سر مالکیت جزایر سه‌گانه (ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک) در خلیج فارس، از سال 1354 هجری شمسی با خروج نیروهای انگلیسی از این جزایر و ورود نیروهای نظامی ایران به این سه جزیره بر اساس توافق‌های صورت گرفته میان دو کشور آغاز شد.
در سال 1903 شیوخ امارت شارجه، که تحت الحمایه دولت بریتانیا قرار داشتند، پرچم خود را در سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی به اهتزاز درآورند.
دولت وقت ایران در آن زمان به این اقدام اعتراض کرد و سرانجام 68 سال بعد، یعنی در سال 1971 چند روز قبل از استقلال امارات متحده عربی از بریتانیا، بر اساس توافقنامه‌ای که به تفاهم نامه 1971 مشهور است، دو جزیره تنب بزرگ و تنب کوچک به ایران بازپس داده شد و در مورد جزیره ابوموسى، نیز مقرر شد که «حاکمیت مشترک ایرانى- شارجه‌اى» برای آن در نظر گرفته شود.
بازگشت جزایر سه‌گانه به ایران روز 30 نوامبر 1971 در شرایطى صورت گرفت که نیروهاى ایرانى در جزیره ابوموسى مورد استقبال برادر حاکم شارجه قرار گرفتند.
اما چند هفته پس از استقلال امارات متحده عربی از انگلیس، دولت‌های عراق، لیبی، الجزایر، یمن جنوبی و کویت، ادعای «اشغال» سه جزیره را در شورای امنیت سازمان ملل متحد مطرح کردند، اما این شورا با استناد به تفاهم نامه 1971 اعتراض امارات را وارد ندانست و از دستور کار خارج کرد.
دولت امارات استدلال می‌کند که این توافق در آن دوره به زور و با ارعاب به آنها تحمیل شده و از لحاظ حقوق بین الملل معتبر نیست.
ایران نیز علاوه بر ارایه مستندات تاریخی، سه جزیره را جزو لاینفک خاک خود می‌داند و می‌گوید هنگام توافق با بریتانیا، دولت مستقلی در کرانه خلیج فارس غیر از ایران وجود نداشته است.
فکر می کنم که این جزایر عرب نشین بوده و هستند و با زور زیر سلطله ی حاکمان مختلف در ایران قرار گرفتند و مردم آنها بسیار ظلمها متحمل شدند، الان هم که جمهوری اسلامی آنها را از خاک خودشان اخراج می کند و انواع تبعیضات و تضییقات نژادپرستانه بر آنها روا داشته است. اشغال این جزایر توسط شاه با چراغ سبز انگلیس خودش یک تجاوز آشکار بود و دلیلی ندارد که این جزایر و سرزمینهای کوچک از ساکنانشان به زور عصب شود. بهترین راه حل یک همه پرسی برای مردم این جزایر است تا خودشان تصمیم بگیرند که به کدام کشور بپیوندند و یا اینکه با حفظ ستقلال سیاسی و خودگردانی پیوند خودشان را با هر کشوری که می خواهند تعیین کنند. این یعنی به رسمیت شناختن حق انسانی مردمی که از دیرزمان، با وجودکمبودها و سختیهای طبیعی این جزایر زیبا را موطن خودشان ساخته بودند. رژیم شاه و دولت جمهوری اسلامی هیچ حقی بر اداره ی سیاسی این جزایر نداشته و ندارد.