نمایشگاه دو سالانه مجسمه‌های فضای شهری در تهران برای نخستین بار در تهران گشایش یافت.

نخستین  نمایشگاه دوسالانه مجسمه فضای شهری در تهران آغاز به کار کرد.

نخستین دوسالانه مجسمه های فضای شهری، روز اول ماه آبان، در نگارخانه «برگ» واقع در عمارت عین الدوله از سوی سازمان زيباسازی شهرداری تهران و با همكاری فرهنگستان هنر، خانه هنرمندان و انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز با حضور احمد مسجدجامعی رئيس كميسيون فرهنگی شورای شهر تهران و حجت‌الله ملاصالحی مديرعامل سازمان زيباسازی شهرداری تهران در نگارخانه برگ گشايش يافت.

در این نمایشگاه 111 اثر از 87 هنرمند به نمایش درآمده است که از بين آثار انتخاب شده به پنج اثر در بخش آزاد و سه اثر در بخش ويژه با موضوع حماسه و انقلاب اسلامی جوايزی اهدا خواهد شد.

در این میان آثاری از هنرمندانی چون بهروز دارش، احمد نادعلیان، بیژن نعمتی شریف و ایرج محمدی نیز دیده می شود.

حجت‌الله ملاصالحی، دبیر دوسالانه مجسمه‌های فضای شهری با اشاره به  اینکه اغلب آثار انتزاعی و با رویکردهای متنوع و جدید در طراحی ارائه شده است، اعلام کرد: قرار است تعدادی از آثار با نظر شورای تخصصی آثار حجمی سازمان زیبا سازی شهر تهران برای نصب در فضای شهری انتخاب شوند.

وی با تاکید بر این‌که شادی، انبساط خاطر و تلطيف شهر با حضور هنرمندان مختلف حوزه هنرهای تجسمی حاصل می شود گفت:  برنامه‌های بسياری در سازمان زيباسازی در خصوص تلطيف فضاهای شهری داريم كه در مدت زمان كوتاه در زمينه‌های نورپردازی، نقاشی، گرافيک و... برگزار خواهيم كرد.

احمد مسجدجامعی نیز شهر تهران را مثل ديگر شهرهای بزرگ جهان دارای تلخی و خشونت فيزيكی خوانده و گفت:  استفاده از آثار هنری در مناطق مختلف شهر، سطح سليقه و نگاه هنری مردم را بالا می برد و آثار چهره‌های شاخص هنری مورد استفاده عموم قرار می گيرد.

فقر شهرهای ایران از منظر هنر مجسمه سازی

مجسمه سازی در ایران پس از انقلاب اسلامی نزدیک به ده سال تبدیل به هنری ممنوع و غیر قابل عرضه گشت تا سرانجام در سال 1368 برای نخستين بار به طور رسمی نمايشگاهی از آثار مجسمه سازان معاصر ايران در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

با وجود مخالفت ها و مشکلاتی که هنرمندان عرصه مجسمه سازی با آنها مواجه بودند، برگزاری دوسالانه ها به پیشبرد و رشد این بخش از هنر کشور کمک بسیار کرد.

یکی از کارکردهای هنر مجسمه سازی تاثیراتی است که می تواند بر محیط های اجتماعی انسان ها داشته باشد.از این نگاه می توان آن را از شاخه های مهم هنری به حساب آورد که بخش تاثیرگذار آن در حوزه های اجتماعی و شهری نیازمند صرف بودجه های کلان و برنامه ریزی هایی مبتنی بر سیاست های شهرسازی می باشد.

از این رو، اقدامات شهرداری تهران و همکاران در این حوزه را می‌توان نگاهی متفاوت به ذات هنر مجسمه سازی و تاثیرات آن در شکل دادن به شهر خاکستری تهران دانست که به نظر می‌آید به دور از یک نقشه و برنامه آینده نگرانه در طی سالیان شکل و شمایل خود را از دست داده و به صورت ملقمه ای بی هویت درآمده است.

در حال حاضر شهرهای ایران در فقر غیر قابل انکاری به لحاظ حضور مجسمه هایی مناسب حال و هوای شهر و همچنین از نظر جنبه های جهانی مجسمه سازی بسرمی برند.

پیش از این نیز در سال 1385 معاونت هنری سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران با برپايی نخستين سمپوزيوم بين المللی مجسمه سازی تهران سعی در ایجاد حرکتی در جهت تلطیف فضاهای شهری انجام داده بود.

در همین راستا سیدمجتبی موسوی، مدیر اداره هنرهای حجمی سازمان زیباسازی شهر تهران از بستن قراردادهایی با هنرمندان مطرح عرصه مجسمه سازی به منظور نصب 30 مجسمه تا پایان سال 87 در بوستان‌های شهر تهران خبر داده است.

بر اساس گزارش خبرگزاری مهر حمید شانس مجسمه ابن سینا را می سازد و فریدون صدیقی هم مجسمه گچی عبدالحسن خان صدیقی را که در دارالفنون نصب بود را جهت نصب در شهر بازسازی کرده است.

ایرج محمدی که با مجسمه «مرد نی‌لبک‌زن» در دوسالانه مجسمه های فضای شهری حضور دارد در خصوص فقدان آثار حجمی در فضاهای شهری اظهارکرد: در سال‌های اخیر یکی از دغدغه‌هایم خالی بودن فضای شهر تهران از مجسمه بوده و سال‌هاست در این زمینه فعالیت می‌کنم. متاسفانه در شهری بزرگ مانند تهران کمتر میدانی را می‌توان یافت که از مجسمه بهره برده باشد، در حالی که این فضا در محیط شهری ما موجود است.