یک مطالعه تحلیلی از تحقیقات گذشته مربوط به توانایی جسمانی افراد نشان داد افرادی که در برخی شاخص‌ها مانند راه‌رفتن سریع، قدرت گرفتن اشیاء یا سرعت بلندشدن از روی صندلی عملکرد بهتری دارند، بیشتر نیز عمر می‌کنند

مطالعه جدید نشان می‌دهد افرادی که در فعالیت‌های جسمی ساده مانند محکم گرفتن اشیاء، راه‌رفتن، بلندشدن از روی صندلی و حفظ تعادل روی یک پا بهتر عمل می‌کنند احتمالا بیشتر هم عمر می‌کنند.

محققان در بریتانیا که مطالعه خود را نهم سپتامبر جاری در «مجله پزشکی بریتانیا»  به صورت آن‌لاین منتشر کرده‌اند یافتند که شاخص‌های توانایی جسمانی مانند قدرت گرفتن اشیاء، سرعت و مدت زمان راه‌رفتن، سرعت بلندشدن از روی صندلی و توانایی حفظ تعادل در موقعیت ایستاده می‌تواند مرگ‌ومیر را در افراد مسن پیش بینی کند.

منظور از توانایی جسمانی، توانایی فرد در انجام تکالیف روزمره زندگی است که می‌تواند به وسیله گزارش خود فرد یا آزمون‌های عینی به‌دست آید. این آزمون‌ها معمولا شامل ارزیابی قدرت گرفتن اشیاء، سرعت راه‌رفتن و از صندلی برخاستن و حفظ تعادل در ایستادن می‌شوند.

شواهد زیادی نشان می‌دهند که این شاخص‌های عینی نشانگر سلامتی کنونی و آینده فرد نیز هستند و به همین دلیل علاقه فزاینده‌ای در میان کارشناسان وجود دارد تا از طریق آن‌ها به غربالگری اولیه افراد به منظور انجام توصیه‌های لازم برای تمرین‌های خاص و آموزش توان‌مندی بپردازند.

محققان به بررسی 57 مطالعه پرداختند و در نهایت 28 مورد آن را که به توانایی‌های جسمی افراد در سنین مختلف مربوط و مرگ و میر متعاقب آن را پیش‌بینی کرده بود برگزیدند.

رابطه ثابت بین چهار شاخص توانایی جسمی و مرگ و میر

یافته‌ها نشان داد که با وجود تفاوت‌های موجود میان تحقیقات مختلف‌، شواهد ثابتی، رابطه بین چهار شاخص توانایی جسمانی و مرگ و میر افراد را نشان می‌دهند به طوری که افرادی که در همه تحقیقات در پایین‌ترین سطح توانایی قرار داشتند در معرض خطر بیشتر مرگ نیز بودند.

14 مطالعه شامل 53.476 شرکت کننده مربوط به قدرت گرفتن اشیاء بود. نرخ مرگ و میر در میان افرادی که قدرت آن‌ها در گرفتن اشیاء بسیار ضعیف بود 1.67 برابر بیشتر از افرادی بود که قدرت آن‌ها در بالاترین سطح قرار داشت.

پنج مطالعه با 14.692 نفر شرکت‌کننده نیز مربوط به سرعت راه‌رفتن بود. نرخ مرگ و میر در میان افرادی که با کمترین سرعت راه می‌رفتند 2.87 برابر بیشتر از کسانی بود که با بیشترین سرعت راه می رفتند.

پنج مطالعه دیگر شامل 28.036 شرکت‌کننده مربوط به توانایی بلندشدن از روی صندلی بود. یافته‌های حاصل از این دسته مطالعات نیز نشان داد که نرخ مرگ و میر افرادی که کندتر از همه از روی صندلی برمی‌خاستند تقریبا دوبرابر افرادی بود که در این تکلیف جسمانی سریع‌تر از همه عمل کرده بودند.

در همه موارد بالا به منظور دقت بیشتر، عوامل مختلف اثرگذار مانند سن، جنسیت افراد و جثه بدنی آن‌ها کنترل شدند.

پنج مطالعه نیز مربوط به رابطه بین تعادل در ایستادن و نرخ مرگ و میر بود که به دلیل ساختار تحقیقاتی امکان مقایسه فراتحلیلی آن‌ها برای محققان حاضر فراهم نشد. اما هر پنج مطالعه، شواهدی فراهم کردند که نشان می‌دهد عملکرد ضعیف‌تر در این آزمون با نرخ مرگ و میر بیشتر در ارتباط بوده است.

سایر مطالعات با توجه به شیوه‌ تحقیقاتی به‌کار رفته در آن‌ها وارد فراتحلیل نهایی نشدند.
بیشتر مطالعات روی افراد مسن انجام شده بود اما رابطه بین قدرت گرفتن اشیاء با مرگ و میر در افراد جوان‌تر هم یافته شد.

نویسندگان براین باورند که بررسی تحلیلی حاضر، کمبود این‌گونه مطالعات را در میان جمعیت جوان‌تر نشان می‌دهد.

آن‌ها توصیه می‌کنند تا تحقیقات بیشتری به منظور آزمون روابط بین تغییرات توانایی افراد با توجه به سن و مرگ‌ و میر انجام شود چرا که کاهش شدید توانایی جسمی ممکن است پیش‌بینی  بهتری در مقایسه با سطح کنونی توانایی فرد در زمان معین به دست دهد.