هنری کسینجر زمانی گفته بود که دشمنی با آمریکا دردسرزا و همکاری با آن فاجعه‌بار است.

ممکن است اکنون رهبران آمریکا با رفتاری که در قبال متحدان خود در پیش گرفته‌اند، در حال اثبات عملی این گفته کسینجر باشند.

در ماه های گذشته هدف قرارگرفتن بخش هایی از خاک پاکستان توسط هواپیماهای آمریکا و به تازگی تهاجم هلیکوپترهای ارتش امریکا به خاک سوریه بخش عمده ای از اخبار رسانه های بین المللی را به خود اختصاص داده است.

با وجود آن که پاکستان از متحدان کلیدی آمریکا در منطقه محسوب می‌شود و مقام‌های این کشور در مبارزه با آنچه تروریسم خوانده می‌شود، همکاری گسترده‌ای با واشنگتن داشته است، اما کاخ سفید از اعتراض پی‌در‌پی پارلمان و ارتش پاکستان درباره زیر پا گذاشته شدن حاکمیت ملی این کشور با بی‌اعتنایی عبور می‌کند.

به نظر می‌رسد این سیاست سرکوب پیکارجویان به سبک آمریکایی قرار نیست تنها به پاکستان محدود شود.

حمله بالگردهای نظامی آمریکا به نقطه‌ای در خاک سوریه که گفته می‌شود با هدف مقابله با یک شبکه پیکارجویان مستقر در خاک سوریه انجام شد، شبیه به حمله‌ هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا به خاک پاکستان است.

این درحالی است که سوریه امسال علائم دوستی خود را به غرب فرستاد و در یک حرکتی چشمگیر، مذاکره با اسرائیل متحد اصلی آمریکا در خاورمیانه را آغاز کرد.

فعالیت‌های پیکارجویانه در عراق و طبیعت تحرکات آن نشان می‌دهد که سوریه تنها کشوری نیست که گروه‌های موسوم به تروریست از مرزهای آن به خاک عراق می‌روند.

دو همسایه دیگر عراق، یعنی عربستان و اردن نیز فعالیت‌های سازمان یافته‌ای در این زمینه داشته‌اند و بنا به آمارهای ارتش آمریکا از ملیت افرادی که دست به عملیات انتحاری در عراق زده‌اند، نزدیک به 60 درصد تابعیت عربستان را داشته‌اند.

با این حال این دو کشور با واکنش نظامی یا تهدیدی از جانب کاخ سفید مواجه نشده‌اند.

با این وصف آمریکا با در پیش گرفتن این رفتاری خود در برابر اسلام آباد قصد دارد چه پیامی برای رهبران دیگر کشورها از جمله ایران بفرستد؟

این حمله‌ها چه برداشتی را می‌تواند درباره تلاش برای نزدیک شدن به آمریکا و همکاری با این کشور در محافل سیاسی در تهران به وجود آورد؟

از آنچه در پاکستان و در سوریه رخ می‌دهد می‌توان چنین برداشت کرد که همکاری با کاخ سفید ممکن است به ایجاد حاشیه امنیتی برای کشورهایی چون ایران یا کره شمالی منجر نشود.

ایران تجربه همکاری‌های امنیتی با آمریکا را در افغانستان و عراق داشته است و «پاسخ غیرمنصفانه» به این همکاری‌ها در خاطره مقام‌های ایرانی مانده است.

رفتار آمریکا با متحدان قدیمیش چون پاکستان و پاسخ آن به تلاش سوریه برای نشست برسر میز گفتگو با اسرائیل ممکن است پیامی برای رهبران ایران قلمداد شود که بهترین راه تعامل با واشنگتن افزایش برد موشک‌ها و پیگیری برنامه اتمی بدون توجه به شروط قدرت‌ها است.

دور از ذهن نیست که رهبران ایران نیز پیام آمریکا را در حمله به متحدانش دریافت کنند و بیش از گذشته بر رویه آمریکا‌ ستیزی پافشاری کنند.