شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، در یک نامه سرگشاده به کمیسر عالی حقوق خواستار تلاش بین‌المللی برای آزادی نسرین ستوده شد.

نسرین ستوده، وکیل ۴۵ ساله ایرانی است که از شهریور ۸۹ به دلیل مصاحبه با رسانه‌های خارجی زندانی شده بود و توسط دادگاه انقلاب به ۱۱ سال زندان، ۲۰ سال محرومیت از وکالت و ۲۰ سال ممنوعیت از خروج از ایران محکوم شد.

خانم عبادی در این نامه نوشته است در زمانی که نمایندگان حقوق بشر سازمان ملل درحال گفت‌وگو با مقام‌های ایران درمورد وضعیت حقوق بشر در ایران بودند، نسرین ستوده «ضعیف و بی‌حال در سلول انفرادی به‌سر می‌برد و از تمام حقوق قانونی خود محروم بود.»

به گفته خانم عبادی، نتیجه این گفت‌وگوها نه تنها به صدور «حکمی ناعادلانه» علیه خانم ستوده منجر شد، بلکه همسر و و کیل او را نیز احضار کردند.

شیرین عبادی، آزادی نسرین ستوده را تنها از طریق یک دادرسی عادلانه امکان‌پذیر دانست و تاکید کرد که این حق را نمی‌توان بدون حمایت بین‌المللی به‌دست آورد.

او از ناوی پیلای خواسته است همان‌گونه که قول داده بود، تمام کارهای لازم را انجام دهد تا نسرین ستوده امکان یک دادرسی عادلانه را داشته باشد.

ماه گذشته، خانم عبادی و چند فعال حقوق زنان برای جلب توجه جهانی به وضعیت نسرین ستوده، مقابل دفتر سازمان ملل در ژنو تحصن کردند. در آن زمان خانم پیلای قول داده بود که وضعیت خانم ستوده را پیگیری کند.

شیرین عبادی در نامه سرگشاده‌ خود به توصیف فعالیت‌های نسرین ستوده پرداخته و نوشته است که محکومیت ۱۱ ساله خانم ستوده به زندان، تازه‌ترین نمونه از سرکوب «بی‌رحمانه» مخالفان در ایران است و این موضوع را شایسته توجه بیشتر غرب دانسته است.

به گفته شیرین عبادی، «خانم ستوده به نسل جوان‌تری از مدافعان حقوق بشر در ایران تعلق دارد که همواره با تهدید حکومت روبه‌رو شده‌اند تا از فعالیت خود دست بکشند. دولت ایران با زندانی کردن افرادی مانند نسرین قصد دارد دیگر فعالان حقوق بشر را بترساند.»

این فعال حقوق زنان همچنین در نامه خود نوشته است: دولت ایران همواره اتهام‌هایی را علیه وکلا، روزنامه‌‌نگاران، کارکنان سازمان‌های غیردولتی و دیگر افرادی مطرح کرده است که به گمان خود فعالیت این افراد را دردساز می‌داند.

به گفته خانم عبادی «تنها جرم نسرین، دفاع از شهروندانی بوده است که ازنظر حقوقی آسیب‌پذیر بوده‌اند؛ نوجوانانی که با مجازات اعدام روبه‌رو شده‌اند و مدافعان حقوق بشر.»

خانم عبادی در مرور خاطرات همکاری خود با نسرین ستوده نوشته است که یکی از خاطرات زنده او به سال ۲۰۰۷ و زمان بارداری نسرین ستوده، بازمی‌گردد روزی که ماموران پلیس به محل خصوصی نشست چند حقوقدانان حمله کردند و چند نفر از خانم‌های حاضر در نشست را بازداشت کردند.

او نوشته است: «یکی از مامواران پلیس به خانم ستوده در آن نشست گفته بود که قصد بازداشت او را ندارند و او آزاد است که به خانه بازگردد اما خانم ستوده گفته بود که هیچ جا نمی‌رود زیرا دوستانش به او نیاز دارند.»

خانم عبادی در این نامه نوشته است: مقام‌های دولت ایران می‌خواهند سرنوشت خانم ستوده درس عبرتی برای جامعه وکلای ایران شود؛ پیام روشن حکومت به نسرین این است: اراده شما رنج و درد بیشتری را متوجه همسر و دوستان‌ شما خواهد کرد.

شیرین عبادی همچنین در نامه خود آورده است: دولتمردان ایران، در این سال‌ها نشان داده‌اند که همچنان تلاش می‌کنند اراده محکم وکلای جوان را درهم بشکنند و محکومیت نسرین ستوده این نکته را ثابت کرد.