بررسی شواهد بین‌المللی نشان می‌دهد که سه چهارم آزمایش‌های انجام شده در بیمارستان‌ها پیگیری نمی‌شود که این می‌تواند منجر به تشخیص دیرهنگام و حتی مرگ شود.

پژوهشگران با بررسی شواهد منتشر شده در بریتانیا در فاصله سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ و نیز همه اطلاعات پژوهشی معتبر در این زمینه پرداختند.

هدف آن‌ها مطالعه و ارزیابی میزان بی‌توجهی بود که نسبت به نتایج آزمایش‌های انجام شده بیماران در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی بود.

تحلیل یافته‌های ۱۲ پژوهش که مناسب مطالعه حاضر بود نشان داد که بین ۲۰ تا ۶۱  درصد نتایج آزمایش‌های بیماران بستری شده در بیمارستان‌ها و بین یک تا ۷۵ درصد آزمایش‌های انجام شده روی بیماران تحت درمان در مراکز اضطراری، پس از مرخص شدن آن‌ها پیگیری نشده‌ است.

همچنین این مطالعه نشان داد که نتایج مهم آزمایش و نتایج وضعیت بیمارانی که از بخشی به بخش دیگر منتقل شده‌اند یا به دلایلی لازم شده تا شب در بیمارستان تحت مراقبت قرار گیرند، احتمالا بیشتر بدون پیگیری باقی مانده است.

 یکی از این پژوهش‌ها که در دو بیمارستان در آمریکا انجام شده نشان می‌دهد، بسیاری از بیماران در حالی از بیمارستان مرخص شده‌اند که نتایج آخرین آزمایش‌های آن‌ها آماده نبوده است.

نتایج این مطالعه در سال ۲۰۰۴ حاکی از آن است که بیشتر، پزشک از آخرین نتایج آزمایش‌های انجام شده در بیمارستان که بالقوه می‌تواند مهم و قابل پیگیری باشد، آگاهی نداشته است.

نادیده‌گرفتن نتایج با وجود کامپیوتر یا بدون آن

آزمایش‌های انجام شده حکایت از آن داشت  که میزان سهل‌انگاری خواه در سیستم‌های مبتنی بر کاغذ و خواه در سیستم‌های مبتنی بر کاغذ و گزارش‌های الکترونیک، در این پژوهش‌ها بالا بوده است.

در این مطالعه تنها دو پژوهش از ۱۲ پژوهش مورد بررسی شامل مراکزی بود که به سیستم‌های مدیریت الکترونیکی آزمایش‌ها مجهز بودند. یافته جالب این بود که میزان نادیده‌گرفتن نتایج آزمایش‌ها حتی در این دو مورد نیز بالا بود.

منظور از سیستم‌های مدیریت الکترونیکی در مراکز پزشکی، مجموعه نرم‌افزارهایی است که برای بهبود امور مربوط به مراقبت‌ از بیماران به کار می‌رود.

این سیستم‌ها از راه کاهش خطاهای پزشکی و دقت بیشتر در امور، فرایندهای کاری را آسان‌تر کرده و کارایی و کیفیت مراقبت را بیشتر می‌کنند.

اتحادیه جهانی ایمنی بیماران در سال ۲۰۰۸، پیگیری ضعیف آزمایش‌ها را یکی از فرایندهای کلیدی دانست که منجر به مراقبت ناایمن از بیماران می‌شود و تحلیل هفت مطالعه درباره اثرات این امر روی بیماران، حکایت از دامنه‌ پیامدها داشت.

این پیامدها شامل تشخیص‌های نادیده‌ گرفته شده یا به تاخیر افتاده بیماری‌های عفونی و سرطان، نسخه‌های نامناسب و غیرضروری آنتی‌بیوتیک و حتی مرگ بود.

در یک مطالعه که ادعاهای غفلت بالینی ارزیابی می‌شد، معلوم شد که ۷۹ مورد از ۱۱۲ مورد، یعنی تقریبا دو سوم، به دلیل نادیده‌‌ گرفتن تشخیص در مراکز مراقبت‌های فوری یا اضطراری بوده که به آسیب به بیمار منجر شده است.

در ۱۳ مورد از ۷۹ مورد نیز نتایج آزمایش یا به مسئول معالج منتقل نشده یا او دریافت کرده اما به آن توجهی نکرده است.

بر اساس نتایج این مطالعه، مشخص شد که به طور کلی نادیده گرفتن و بی‌توجهی به آزمایش‌ها در بسیاری از مراکز درمانی، یک مشکل اساسی است که روی ایمنی بیماران تاثیر می‌گذارد.