آرش غفوری، کارشناس مسائل سیاسی ایران، به تحلیل سکوت محمود احمدی‌نژاد بعد از تظاهرات ۲۵ بهمن ماه می‌پردازد.

سه شنبه شب، یک روز پس از راه پمایی اعتراضی سبز‌ها در ۲۵ بهمن ماه، احمدی‌نژاد جلوی دورین تلویزیون دولتی حاضر شد. اما به جای آنکه شعارهای تظاهرات کنندگان ایرانی را در توهین به آیت الله خامنه‌ای مورد انتقاد قرار دهد یا مانند نماینده‌های مجلس «مرگ بر موسوی» و «مرگ بر کروبی» بگوید ترجیح داد تا به مردم وعده دهد که آن‌ها را از آپارتمان نشینی خارج می‌کند و برایشان خانه ویلایی می‌سازد. البته تا بیست سال آینده.

این درحالی بود که تقریباً تمام مسئولان در رده‌های اول و میانی به اظهار نظر پرداختند و همه به جز هاشمی رفسنجانی به صراحت آنچه را که در ۲۵ بهمن اتفاق افتاد محکوم کردند. علی اکبر ناطق نوری، حسن روحانی و باقر قالیباف هم که به نوعی سعی داشتند در حوادث پس از سال ۸۸ کج دار و مریز طی کنند، آن‌ها هم با ادعای دفاع از رهبری به مقابله با موسوی و کروبی پرداختند. در این میان فقط دولت ساکت بود. دولت هم یعنی احمدی‌نژاد و مشائی.

دعوای امروز نظام دعوای بین مسئولان دیروز است و احمدی‌نژاد و مشائی مسئولان امروز نظام هستند. پس وارد این دعوا نمی‌شوند. در عین حال این دعوا، نوک تیز پیکان انتقادات از مجلس و حتی قوه قضائیه را که به سمت دولت نشانه رفته بود برداشته است. دیگر نه رئیس دفتر مشائی سیبل است و نه کسی قرار است معاون اول رحیمی را به دادگاه بکشاند. فعلاً بساط بلوف دادگاه موسوی و کروبی داغ است. شعار‌ها هم که دیگر علیه احمدی‌نژاد نیست و همه آیت الله خامنه‌ای را نشانه رفته است.

برای دولت چه چیزی از این بهتر. کار خودش را می‌کند و وعده شغل بیشتر، تورم کمتر، اقتصاد بهتر و هزار تا از این وعده‌های جور و ناجور دیگر می‌دهد.‌‌ همان کاری که در تمام سال‌های پس از ریاست، محمود احمدی‌نژاد به خوبی از عهده‌اش برآمد. فردا روزی هم که اگر گفتند چرا نشد می‌تواند بگوید مملکت آشوب بود و در بحران قرار داشت. نگذاشتند کار کنم. اسامی مفسدان اقتصادی را در جیب شلوارم داشتم اما نگذاشتند بیرون بیاورم و البته هزار توی این قضیه یکی و دوتا نیست و اتفاقا هزار تویی است با هزار راه دررو.

سکوت دولتیان البته شکسته می‌شود. اما نه برای آنچه که مسئولان بلندپایه، از آن به عنوان ستون خیمه نظام یاد می‌کنند. دولتیان حامیان خود را امروز در میان معترضان به هاشمی رفسنجانی هم یارگیری می‌کنند. چه کسی است که نداند احمدی‌نژاد آرزوی آن را دارد تا سقوط هاشمی را به نام سقوط «اکبر شاه» ببیند. هاشمی برای احمدی‌نژاد‌‌ همان «بت بزرگ» است. زمانی که در بحبوحه انتخابات ۸۸، حامیان احمدی‌نژاد شعار می‌دادند: «احمدی بت شکن، بت بزرگ رو بشکن» منظورشان از بت بزرگ، هاشمی بود. حالا از میان همان هاست که به سردر خانه هاشمی می‌روند تا با گرته برداری از شعار معترضان بگویند: «مبارک و بن علی، نوبتته هاشمی»

داستان آنچه که به نام فتنه ۸۸ خوانده می‌شود یک روی ظاهری دارد با دو بازیگر. موافق و مخالف رهبری به شیوه آیت الله خامنه‌ای. اما در روی باطنی این بازی، یک بازیگر دیگر هم اضافه می‌شود که البته مدعی است مستحضر به حمایت امام زمان است. و اتفاقاً نه موافقان و نه مخالفان رهبری به شیوه آیت الله خامنه‌ای، هیچ کدام روی خوشی به او نشان نمی‌دهند. ظاهراً این فقط آیت الله خامنه‌ای است که از این بازیگر سوم حمایت می‌کند. آقای بازیگر اما فعلاً ساکت است.