منتقدان با وجود انتقاداتی که به فیلم «عیار 14» وارد می‌کنند، فیلمنامه این فیلم را بهترین فیلمنامه و کارگردانی آن را از مسلط‌ترین در میان فیلم‌های ایرانی دیده شده در جشنوار فجر امسال تا به امروز ارزیابی می‌کنند.

فیلم سینمایی «عیار 14» ساخته پرویز شهبازی که در بخش سودای سیمرغ سینمای ایران بیست و هفتمین جشنواره بین‌المللی فجر به نمایش درآمد، به عنوان یکی از بخت‌های دریافت سیمرغ بلورین در رشته‌های مختلف شناخته شد.

پرویز شهبازی شش سال پس از ساختن فیلم «نفس عمیق»، برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه در جشنواره بیست و یکم و پس از نوشتن چند فیلمنامه که یکی از آن‌ها «به آهستگی» توسط مازیار میری ساخته شد، بار دیگر با عیار 14 مورد توجه منتقدان قرار گرفت.

منتقدان بازی محمدرضا فروتن، کامبیز دیرباز و پوریا پورسرخ را به یک مثلث مردانه کم‌نظیر در تاریخ سینمای ایران تشبیه کرده و آن‌ها را با حضور قابل تحسین‌شان در این فیلم از نامزدهای دریافت سیمرغ بلورین می‌دانند.

منتقدان با وجود انتقاداتی که به عیار 14 وارد می‌کنند، فیلمنامه این فیلم را بهترین فیلمنامه و کارگردانی آن را از مسلط‌ترین در میان فیلم‌های ایرانی دیده شده در جشنوار فجر امسال تا به امروز ارزیابی می‌کنند.

مینا ساداتی و مهشید افشارزاده از دیگر بازیگران اصلی این فیلم هستند.

پرویز شهبازی تهیه فیلم را خود برعهده داشته و علی لقمانی به عنوان فیلمبردار او را همراهی کرده است.

گفته می‌شود نمای آخر عیار 14 را عباس کیارستمی به درخواست پرویز شهبازی طراحی و کارگردانی کرده است.

پرویز شهبازی، نویسنده، کارگردان و تدوینگر، متولد 1341 است که فعالیت حرفه‌ای خود را در سینما با دستیاری در فیلم «بادکنک سفید» جعفر پناهی آغاز کرد، در حالی که فیلمنامه آن را نیز خود نوشته بود.

وی علاوه بر دو فیلم اخیر خود، فیلم‌هایی چون مسافر جنوب (1375) و نجوا (1378) را نیز کارگردانی کرده و موفق به دریافت جوایزی از جشنواره‌های بین‌المللی شده است.

عیار 14، فیلمی درباره ترس

هر چند بسیاری از منتقدان معتقدند که اثر تازه این کارگردان به لحاظ پرداخت فیلمنامه و شیوه روایتی نتوانسته است موفقیت «نفس عمیق» را تکرار کند اما ویژگی‌های عیار 14، این اثر را به اثری متفاوت در جشنواره بیست و هفتم فجر تبدیل کرده است.

عیار 14 درباره ترس است و درباره این‌که یک انسان در اثر ترس و در یک فضای ناامن چه رفتارهایی از خود نشان می‌دهد.

عیار 14 فیلمی مبتنی بر زندگی روزمره با زاویه دیدی متفاوت است که در پایان، تماشاگر را با این مساله مواجه می‌سازد که چقدر وهم و پیشداری و سوتفاهم می‌تواند مهلک باشد.

این فیلم، داستان طلافروشی را در یکی از شهرهای کوچک اطراف تهران روایت می‌کند که سال‌ها قبل مردی که برای فروش طلای دزدی به مغازه‌اش آمده بود را لو می‌دهد و خود را از مخمصه می‌رهاند.

اکنون آن مرد (منصور) از زندان به شهر برگشته و بازگشت او، طلافروش را گرفتار ترسی جنون‌آمیز و نگرانی از کشته شدن به دست وی کرده است، اما منصور در زندان به یک انسان بی‌آزار تبدیل شده است.

فرید (طلافروش) که تمام مدت به فکر رفتن از شهر است، در حالی که فکر می‌کند دارد از مرگ فرار می‌کند، در واقع دارد به سمت آن می‌رود و خود نمی‌داند.

عیار14، فیلمی قابل قبول

پرویز شهبازی در روایت این فیلم که از فضایی وسترن گونه برخوردار است، شیوه‌ای از ساختارشکنی را به کار گرفته که منتقدان را بر آن داشته است تا اثر تازه وی را در ادامه فیلم درخشان گذشته او «نفس عمیق» بررسی کنند.

برخی معتقدند که فضای وسترن فیلم نیازمند فیلمنامه پخته‌تری بود و از آن دسته فیلمنامه‌هایی است که هم کم دارد و هم زیاد.

شهبازی در عیار 14 فرصت‌های نمایشی را جهت درگیر کردن تماشاگر، آگاهانه رها کرده و نوعی روند عقلانی را در ساختار فیلم به لحاظ تکنیکی گنجانده و به این ترتیب داستانی تکراری را که می‌توانسته بسیار اخلاق‌گرا و شعاری به نظر رسد، از افتادن به این ورطه دور نگاه داشته است.

با این حال به نظر می‌رسد موفقیت نفس عمیق که آن را به یکی از شاهکارهای سینمای ایران تبدیل کرد، توقع تماشاگران و منتقدان را از دیدن اثر بعدی سازنده آن بالا برده و همین امر سبب وارد آمدن انتقاداتی هر چند جزیی به ساختار روایی و تکنیکی عیار 14 شده است.