زوج‌هایی که در مکالمات خود بیشتر کلمات مبنی بر «ما» را بیشتر از «من» به‌کار می‌برند بهتر می‌توانند مشکلات زناشویی‌شان را حل کنند و رضایت بیشتری در زندگی مشترک دارند

بسیاری از مردم از زوج‌هایی شاکی هستند که خودپسند به‌نظر می‌رسند چرا که دائما به خودشان به عنوان «ما» اشاره می‌کنند. اما یافته یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این زوج ها که از ضمیر«ما» بیشتر استفاده می‌کنند بهتراز کسانی که از این ضمیر کمتر استفاده می‌کنند قادرند اختلافاتشان را حل کنند.

محققان دانشگاه برکلی کالیفرنیا   مکالمه‌های  154 زوج میان‌سال و مسن را در زمینه اختلافات و عدم توافق‌های زناشویی‌شان تحلیل کردند. آن‌ها دریافتند که آن‌هایی که از ضمایری مانند «ما»، «مال ما» و «برای ما» استفاده می‌کردند رفتار مثبت‌تری با یکدیگر داشتند و استرس جسمی کمی‌تری نیز نشان دادند.

در مقابل زوج‌هایی که با استفاده از ضمایری مانند «من»، «تو» و «برای من»، روی «جدا بودن» خود از دیگری تاکید می‌کردند، رضایت کمتری از ازدواج‌هایشان داشتند. این امر به خصوص در زوج‌های مسن‌تر مصداق داشت. به عبارت دیگر مطالعه نشان داد که استفاده زوج‌های مسن‌تر از ضمایر متبنی بر «جدایی» بیشتر با ازدواج‌های ناشاد همراه بود.

یافته دیگر مطالعه این بود که زوج‌های مسن‌تر بیشتر از جوان‌ترها از ضمایر مبتنی بر «ما بودن» استفاده می‌کردند. علت این امر می‌تواند آن باشد که زوج مسن‌تر در طول سال‌ها و از جمله پرورش یک خانواده یا با داشتن فرزندان، به‌تدریج در رویارویی با موانع و غلبه بر چالش‌ها حس بزرگتری از هویت مشترک پیدا کرده‌اند.

به نظرمی‌رسد گذشت زمان و سرکردن طولانی زن و مرد با یکدیگر آن‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌سازد به طوری که آن‌ها خود را دریک هویت مشترک می‌بینند، هویتی که با قابلیت بیشتر می‌تواند با مشکلات دست‌وپنجه نرم کند و موانع را از جلوی پا بردارد.

استفاده از کلماتی مانند «من»، «تو»، «مال من»، «وقت من»، «کار تو» یا «پول من» می‌تواند در زندگی زناشویی مشکل آفرین باشد. به همین دلیل افرادی که کمتر حاضرند از خواسته‌های شخصی خود بگذرند، کمترمی‌توانند گذشت کنند، یا کمتر توانایی کنار آمدن با دیگران علیرغم اختلاف‌نظرها را دارند در زندگی مشترک نیز با مشکلات بیشتری مواجه می‌شوند و در نتیجه احساس رضایت کمتری نیز دارند.

رابرت لونسون، پروفسور روان‌شناس دانشگاه برکلی در آمریکا و نویسنده همکار این مطالعه که یافته‌هایش در مجله «روان‌شناسی و پیری» نیز به چاپ رسیده است گفت: فردگرایی یک ارزش بنیادین و عمیق در جامعه آمریکا محسوب می‌شود اما حداقل در محدوده ازدواج جزیی از «ما بودن» ارزش تسلیم کردن قدری «من» را دارد.

مطالعات پیشین نشان داده بودند که اسفتاده از زبان «ما» یا «من» شاخص نیرومندی از رضایت زناشویی در زوج‌های جوان است. اما یافته اخیر چندقدم فراتر رفته و نشان داده است که چقدر این همبستگی بین دو زوج در قدیمی‌ترها قوی‌تر است. هم‌چنین محققان این همبستگی را با هیجانات و پاسخ‌های جسمانی پیوند می‌دهند که ناشی از بهم پیوستن زوج‌ها و یا از هم فاصله گرفتن آن‌ها در مواجهه با عدم توافق است.

به نظریکی از پژوهشگران این تحقیق استفاده از زبان «ما» تحولی طبیعی در حس زوجیت است، «حس بودن در یک تیم مشترک» و «اعتماد به توانا بودن مشترک در مواجهه با مشکلات».

در زندگی مشترک هر زوجی تفاوت‌ها و عدم توافق‌های خود را دارند، اما زوج سالم می‌توانند راه‌ حل این مباحثات زناشویی را بیابند و بدون این‌که به جنگ‌های شدید کشیده شوند مسائل خود را حل می‌کنند. زوج‌هایی که نه تنها می‌پذیرند که هر یک از زوجین می‌توانند نظرات، نگرش‌ها و رفتار خاص خود را داشته‌باشد بلکه قدر آن را نیز می‌دانند، بهتر می‌توانند با موفقیت و رضایت، تعارض‌ها و مشکلات خود را حل کنند. این افراد احتمالا در زندگی زناشویی «هویت مشترک» را بیشتر می‌بینند. بنابراین دارای این ذهنیت هستند که با حضور دیگری و با تکیه بر توانمندی‌های او می‌توانند بهتر از پس مشکلات برآیند.

سلامتی رابطه زناشویی مهم‌تر از برنده شدن در یک بحث است. این واقعیتی است که برخی از زوج‌ها و بسیاری از زوج‌های مسن‌تر آن را درک کرده‌اند. بسیاری از زن و شوهرها حتی در اوج بحث صرفا با گفتن این جمله به همسرشان که «من تو رو دوست دارم علیرغم اختلاف نظری که داریم» یا «من با تو مخالفم اما نمی‌خواهم این موضوع بین من و تو جدایی بیندازد» می‌توانند فضای بحث را آرام تر سازند و به یکدیگر فرصت بیشتر دهند که زیبایی رابطه و خوبی‌های یکدیگر را بیشتر مدنظر آورند.

«چگونه اختلافات زناشویی را حل کنیم؟» مهارتی است که باید زوج‌ها آن را یاد بگیرند و در زندگی به کار بندند.