احسان مهرابی در این یادداشت به رقابت علی لاریجانی و غلامعلی حداد عادل بر سر ریاست مجلس نهم پرداخته و ابعاد آن را شرح داده است.
چیزی که عوض دارد گله ندارد. یک بار علی لاریجانی صندلی حداد عادل را از دستش ربود و اینک حداد برای پس گرفتن صندلی خود باز آمده است. شباهت هر دو در فلسفه است هرچند از دید مخالفان هیچ کدام تعهدی به آموخته‌هایشان ندارند. هر دو سعی وافر دارند خود را شاگرد مرتضی مطهری بدانند در حالی که شاگردی دکتر سیدحسین نصر به حدادعادل منسوب است و شاگردی احمد فردید به لاریجانی.
هر دو رئیس سابقه یک اولین را در پرونده خود دارند. اولین رئیس غیر روحانی و اولین رئیس شهرستانی مجلس. حداد علاوه یک اولین دیگر نیز دارد. اولین رئیس یک دوره‌ای مجلس در دو مجلس همسو. علی اکبر هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری ریاست دردو مجلس متوالی را تجربه کردند. مهدی کروبی با حذف اصلاح طلبان به مجلس هفتم نرفت اما حداد عادل درمجلسی همسو با مجلس هفتم از ریاست بازماند.
لاریجانی اولین رئیس شهرستانی مجلس است. به جای تهران از قم وارد مجلس شده و مستظهر به حمایت نهادی است که حداد عادل از ابتدا پایگاهی درآن نداشت. این تفاوت لاریجانی و حدادعادل از زمان تولد آنان آغاز شد. حدادعادل درخانواده رضا حدادعادل با شغل آزاد چشم به جهان گشود و علی لاریجانی در خانواده مرحوم آیت الله حاج میرزا هاشم آملی. اینک لاریجانی خود را مستظهر به حمایت مراجع تقلید معرفی می‌کند درحالی که حداد عادل کاندیدای رهبری خوانده می‌شود. پیش از انتخاب رئیس مجلس هشتم محمد یزدی رئیس جامعه مدرسین به رهبری مشورت داد هواداری پدرزن پسر نکند، چرا که هزینه‌ای بی‌فایده برای او خواهد داشت. اینک نیز حامیان لاریجانی با امید به تاثیر این مشورت پیروزی خود را قطعی می‌دانند.
حامیان لاریجانی را در مجلس پارلمانتیست‌های حرفه‌ای می‌خوانند. چهره‌هایی چون محمدرضا باهنر و کاظم جلالی با سابقه چند دوره نمایندگی مجلس. حامیان حداد عادل و لاریجانی هیچ شباهتی با سمتهای قبلی آنان ندارند. علی لاریجانی سمتهای نظامی هم درکارنامه خود دارد اما همه سمتهای حداد فرهنگی بوده است، در حالی که این روز‌ها حلقه‌ای از چهره‌های امنیتی و نظامی در زمره حامیان او هستند. چهره‌هایی چون روح الله حسینیان، الیاس نادران و علیرضا زاکانی. احمد توکلی شاید خوشنام‌ترین حامی حداد عادل درمجلس قبل باشد اما ماجرای حکمیت گویا میانه او و حداد عادل را تا حدی به هم زده است. حکمیتی که حداد عادل فکر می‌کرد می‌تواند نقش می‌انجی اختلافات اصولگرایان را به رخ بکشد اما مخالفان با کنایه او را ابوموسی اشعری بازنده معرفی می‌کنند.
معادله پیروزی لاریجانی را یک گروه به هم زده است. حامیان دولت که درمجلس هشتم زیرپای حداد را خالی کردند اینک به صف حامیان او پیوسته‌اند. چهره‌هایی چون حمید رسایی، مرتضی آقا تهرانی ومهدی کوچک‌زاده. دلیل اصلی خصومت آنان با لاریجانی نیز به بازی گرفته نشدن درمعادلات کلان مجلس هشتم بازمی گردد.
حکایت اصلاح طلبان اما حکایت غریب تری است. اصلاح طلبان مجلس هشتم در انتخاب بین بد و بد‌تر برنامه‌های هویت و چراغ در صدا و سیمای لاریجانی را فراموش کردند و به او برای ریاست مجلس رای دادند. اینک اما انگشت شمار اصلاح طلب مجلس نهم توانی برای تاثیرگذاری درانتخاب رئیس مجلس ندارند هر چند خاطره آنان از لاریجانی هنوز به تلخی حداد نیست. لاریجانی درماه‌های اول پس از انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ حفظ ظاهر کرد اما حداد درنطق‌های خود به اصلاح طلبان تاخت.
درمیان چهره‌های مستقل مجلس هم مجلس اولی‌ها رای‌های دست نخورده‌ای هستند که هردو گروه به آنان امید بسته‌اند. ۱۷۹ نماینده‌ای که برای اولین بار وارد مجلس می‌شوند. اصولگرایان منتقد درمجلس نهم تنها علی مطهری را به عنوان چهره شاخص خود دارند. او به سبب نسبت خانوادگی هم که شده مدافع لاریجانی است و ریاست حداد عادل را موجب ذلیل شدن مجلس می‌داند.
رقابت حداد عادل و لاریجانی را عده‌ای رقابت ریاست جمهوری آینده نیز می‌دانند. دو کاندیدایی که هر یک به نوعی از احمدی‌نژاد زخم خورده‌اند، سودای ریاست جمهوری آینده درسر دارند. حداد عادل بخشی از گناه ریاست ناکامش را به گردن احمدی‌نژاد می‌اندازد. علی لاریجانی هم از سودی دولت امید ناامیدانه به شورای عالی امنیت ملی رفته بود که از احمدی‌نژاد زخم خورد.
زخم خوردن لاریجانی از احمدی‌نژاد شاید حجتی بود برای نمایندگان تا به او رای دهند برای تشکیلی مجلسی مقتدر تردرمقابل دولت. لاریجانی هم اما چاره‌ای جز کوتاه امدن نداشت چرا که احمدی‌نژاد همچنان از دوپینگ حمایت‌های رهبری بهره برد تا آنجا که لاریجانی به سبب هو شدن احمدی‌نژاد به دفتر رهبری احضار و نکوهش شد.
این روز‌ها برای خبرنگارانی که علاوه بر آزمودگی سیاسی لبخندی انسانی را نیز طلب می‌کنند شاید تفاوت‌هایی بین دو کاندیدا باشد. حدادعادل اگرچه جذابیت‌های خبری را تحریک نمی‌کرد اما؛ با لبخندی آرام و رفتاری با متانت می‌توانست خبرنگاران را راضی کند. لاریجانی اما در بیرون چهره‌ای سخت و به تعبیر خبرنگاران نچسب از خود نشان داده است.
رقابت لاریجانی و حداداین روز‌ها به ترازویی شبیه شده که سنگینی وزنه‌هایش درکش و وقوس و نزدیک به یکدیگر است مگراینکه پیامهایی از بیرون مجلس سنگینی وزنه‌ها را تغییر دهد.
